Saturday, April 27, 2013

इनोसंट


स्टेशनवर ट्रेनची वाट बघत होते. ट्रेन लेट होणार म्हणून घोषणा झाली आणि काय करावं ह्या विचारात फलाटावर चक्कर मारायला निघाले. कोणी गप्पा मारत होतं, कोणी फोनवर काहीतरी करत होतं तर काही चेह-यांवर गाडी उशीरा येणार म्हणजे काय मोठ संकट ओढवलं आहे असे भाव होते.

 मी फिरत फिरत एका बाकड्यावर टेकले आणि शेजारी एक कुटुंब येऊन बसलं. साधारण दोन वर्षाचा मुलगा त्याचे आई-बाबा असं तिघेजण होते ते. त्या बाईने मुलाला बाकावर बसवलं आणि तो उडी मारून उभा राहिला. त्याचे बाबा पकडायला जाणार इतक्यात तो उड्या मारत ट्रेन बघायला पुढे गेला. चपळाईने बाबाने त्याचा एक हात धरला तर तो मस्त टुणूक-टुणूक उड्या मारायला लागला. स्वत:चा हात सोडवून घेत आनंदाने टाळ्या पिटत गाणं म्हणायला लागला. अगदी मजेत त्याचं गाणं म्हणणं, स्वत:भोवती फेर धरून नाचणं सुरू होतं. पण ट्रेनचा आवाज आला की त्याचे छोटेसे डोळे अगदी भिरभिर शोधायचे आणि ट्रेन नजरेआड होईपर्यंत मान वळवून पार अंगाची कमान करून तो ट्रेनला बाय करत होता :)

 ते बालक मस्ती करत होतं आणि त्याचे वडील वैतागले होते म्हणून त्यांनी त्याला कडेवर घेतलं. तसा तो जोरजोरात रडायला लागला, डोळ्यातून अगदी दोन-दोन धारा लागल्या, हात-पाय झाडायला लागला. ते बघून त्याच्या आईने त्याला स्वत:जवळ घेतलं पण पठ्ठा परत उडी मारून उभा राहिला. डोळ्यातलं पाणी रिव्हर्स झालेलं आणि चेह-यावर स्माईल बॅक :)

पायात स्प्रिंग लावल्यासारखं त्याचं फुदकनं परत सुरू झालं....        

 

Wednesday, April 24, 2013

अपंगत्व..??


आज बसमधे माझ्यासमोर एक मुलगी बसलेली होती.

नाकी-डोळी निटस, हलकासा मेक-अप केलेला, लांबसडक सिल्की केस, छान रंगसंगती असणारे कपडे, गळ्यामधे ऑफिसचं आय-कार्ड, हातामधे टच-स्क्रीनचा मोबाईल आणि कानामधे हेडफोन्स. हल्ली साधारण अशा मुली सगळीकडेच दिसतात त्यामुळे मी नजर दूसरीकडे वळवली.
इतक्यात कंडक्टर आला, मी माझा पास दाखवला आणि त्या मुलीने सुध्दा क्लच बाहेर काढायला हात हलवला आणि मला दिसलं तिचा डावा हात फक्त कोपरापर्यंतच होता! एक क्षण चर्र झालं मनामधे आणि मी तिला पुन्हा न्याहाळू लागले.
आतापर्यंत अगदी एखाद्या सामान्य मुलीसारखी दिसणारी ती, मला अचानक खूप वेगळी भासली.
आश्चर्य म्हणजे ती सगळी कामं इतकी सहजतेने करत होती की वाटत नव्हतं ती अधू आहे. मला खूप आवडली ती मुलगी, एकदम स्ट्रॉंग असावी असं वाटलं आणि स्वाभिमानी सुध्दा कारण, ती अपंगांसाठी राखीव असलेल्या सीटवर नाही तर जनरल सीटवर बसली होती
बस सिग्नलला थांबली तशी ती उठून उभी राहिली, तिचा स्टॉप आला असावा. ती निघून गेली पण माझे विचार मात्र अजूनही तिच्याभोवती फिरत होते.

अगदी दहा मिनिटांचा तो प्रवास पण, त्यामधे मला जणू खूप काही गोष्टी ती सांगून गेली.

जर तुमची इच्छाशक्ती मजबूत असेल तर कोणतीच गोष्ट तुम्हांला अशक्य नाही. शारीरीक अपंगत्वावर तुम्ही हरप्रकारे मात करू शकता फक्त तुम्हांला स्वतःवर विश्वास हवा. आणि हल्ली मेडीकल सायन्स इतकं पुढे गेलं आहे की अगदी कमी खर्चामधे तुम्ही कृत्रिम अवयव जोडून घेऊ शकता. बस्स! चाह है तो राह है!

विचार करतांना मला अचानक जाणीव झाली की, मी रोज देवाचे आभार मानायला हवेत खरं तर, त्याने मला सगळे अवयव अगदी व्यवस्थित दिले आहेत आणि अजूनही ते शाबूत आहेत! आणि आश्वर्य ह्याचंही वाटलं की, आपल्याकडे सगळं आहे तरीपण आपण आळशीपणा करतो. दैनंदीन जीवनामधे येणा-या प्रसंगांना सामोर जाण्याचं बळ नाही म्हणून रडत बसतो! थोडं लागलं-खूपलं, आजारी पडलं की हात-पाय गाळून बसतो. श्याs!

एखादा अवयव कमी असणा-या लोकांना किती त्रास होत असेल प्रत्येक गोष्ट करत असतांना, पण ते लोक त्यावर प्रयत्नपूर्वक मात करून पुढे जातात. मग आपण का रडतो? नो वे!
माझं तर ठरलं, एखादी गोष्ट मला करता येत नाही ह्यासाठी ह्यापुढे मी आता कधी रडणार नाही. जर कधी एनर्जी कमी पडली तर तिचा चेहरा डोळ्यासमोर आणेन अन स्वतःला बजावेन की, यू हॅव नो राईट टू क्राय, कमॉन गेट-अप अन गो!

Monday, April 15, 2013

फूल टू ड्रामा


रहायला नविन घर मिळाल्याचा आनंद झाला होता पण, जेंव्हा शिफ्टिंगची वेळ आली तेंव्हा मात्र डोळ्यासमोर तारे चमकले! सगळा प्रकार एकूणच चमत्कारिक होता. तर झालं असं की,

आम्ही ठरवलं होतं, ३१ मार्च ला रविवार आहे तर, त्या दिवशी सामान घेऊन जावं पण घरमालक म्हटला की १ तारखेच्या आधी मी तुम्हांला किल्ली देणार नाही, आम्ही मान्य केलं. मग १ तारखेपर्यंत सामानाची बांधाबांध केली आणि सगळी तयारी करून आता संध्याकाळी सामान शिफ्ट करायचं ह्या विचाराने घरी आलो तर नविन गोष्ट समोर आली. ज्या सोसायटीमधे आम्ही घर घेतलं होतं तिथे पोलिस व्हेरीफिकेशन आणि लीझ अॅग्रीमेंट दिल्याशिवाय सामान काय साधी पायरी सुध्दा चढण्याची परवानगी नव्हती. इथून सुरू झाला सगळा ड्रामा!

असा काही प्रकार आहे हे कळाल्यावर आम्ही लगेच एजंटकडे धाव घेतली तर तो म्हणतो,'हां मैडम, वो सोसायटी में ये सब देनाही पडेगा, उसके सिवा परमिशन नहीं मिलेगा!' आम्ही म्हटलं,'पण आम्ही आता संध्याकाळी हे सगळं आणायचं कुठून?' तर म्हणतो,'आज नहीं शिफ्ट करनें का फिर, कल सुबह बैंक खुलेगा तो सब करा लो और शामको शिफ्ट हो जाओ!'. आम्हांला तो पर्याय ठिक वाटला.

पण, दोन प्रश्न समोर उभे ठाकले. एक म्हणजे पोलिस व्हेरीफिकेशन, अॅग्रीमेंट हे सगळं करून आणेल कोण? आणि दूसरं म्हणजे राहत्या घराच्या मालकाने आम्हांला अजुन एक दिवस तिथे राहू द्यायला हवं होतं. मग आम्ही पहिला प्रश्न सोडवायचा ठरवलं आणि त्या एजंटलाच गळ घातली की, तू सगळे कागदपत्र तयार करून आण दूस-या दिवशी,  आम्ही घरमालकाशी बोलतो. तो तयार झाला. इकडे आम्ही घरमालकाला रिक्वेस्ट केली आणि एक दिवस वाढवून घेतला.

दूस-या दिवशी दूपारी एजंटने फोन करून कळवलं की पोलिस व्हेरीफिकेशन तर झालं पण घराचं अॅग्रीमेंट आज नाही होऊ शकत कारण, रजिस्ट्रेशन ऑफिसमधे जाऊन नंबर लावावा लागेल. आम्ही परत बुचकळ्यात पडलो. त्यालाच विचारलं, मग काय करायचं रे बाबा? तर तो म्हटला की, तुम्ही नविन घरमालकाशी बोला, त्याला रिक्वेस्ट करा आणि सोसायटीमधून परमिशन घ्यायला सांगा.

मग लगेच आम्ही कामाला लागलो. नविन घरमालकाला फोन केला आणि सगळी परिस्थिती समजावून सांगितली. तो तयार झाला. बिल्डिंगच्या सेक्रेटरीशी बोलून झाल्यावर त्याने आम्हांला कळवलं की, तुम्ही सामान तर घेऊन जाऊ शकता पण त्या सेक्रेटरीला ८ वाजता भेटा आणि कागदपत्र दाखवा.

निदान आज सामान नविन घरामधे नेऊन टाकता येईल ह्या गोष्टीने आमचा जीव भांड्यात पडला. सर्वजणी संध्याकाळी ऑफिसचं काम भरभर आवरून घरी पोहोचलो. एजंटला भेटलो आणि आधी किल्ली ताब्यात घेतली. मग त्याला विचारलं की सामान हलवायला कोणी माणसं मिळतील का? त्याने एक फोन फिरवला आणि दोन जणांना समोर उभं केलं.

आम्ही त्या माणसांना कल्पना दिली एकूण किती सामान हलवायचं आहे ते. त्यांनी लगेच २०००रू. सांगितले. आम्ही ते ऐकून अवाक झालो. सामान जरी जास्त असलं तरीसुध्दा लिफ्टने खाली आणून व्हरांड्यातून फक्त दूस-या बिल्डिंगच्या लिफ्टने वर चढवायचं होतं. ह्या कामाकरता आम्हांला २०००रू. मोजावे लागतील?? मग एजंटने मध्यस्थी केली आणि कसं-बसं १५००रू वर त्यांना पटवलं.

इतक्यात मला नविन बिल्डींगच्या सेक्रेटरीचा फोन आला भेटायला या म्हणून. आम्ही सगळ्याजणी लगेच तिथे गेलो. ओळख वगैरे करून घेतली, त्याला कागदपत्र दाखवले. त्याने काही जुजबी नियम सांगितले आणि आम्हांला सामान शिफ्ट करायची परवानगी दिली.

त्याला भेटून सामान शिफ्ट करायला माणसांना २५व्या मजल्यावर घेऊन जाणार तर आमच्या राहत्या सोसायटीमधील सिक्युरिटीने आम्हांला थांबवलं, म्हटला,'तुम्ही आत्ता सामान नाही आणू शकत सर्व्हीस लिफ्टने'. आम्ही विचारलं,'का नाही?'

सिक्युरिटी: सामान शिफ्ट करायची वेळ सकाळी १० ते दुपारी ४.३० आहे फक्त.
आम्ही: पण असा तर नियम कुठे लिहीला नाहीये तुम्ही, मग ही वेळ कधी ठरली.
सिक्युरिटी: नियम लिहीला नाही, पण मी सांगतो आहे ना!
आम्ही: पण कारण काय ते तरी सांगा.
सिक्युरिटी: कारण आता सगळेजण येतात घरी तर तिन्ही लिफ्ट आम्हाला मोकळ्या ठेवाव्या लागतात. जर तुम्ही सामान आणायला सुरूवात केली तर, सर्व्हीस लिफ्ट अडकून राहणार आणि मग सगळे आम्हांला ओरडतील.
आम्ही: पण मग आम्ही सामान कधी आणायचं खाली?
सिक्युरिटी: एकदा सांगितलेलं कळत नाही का, सकाळी १० ते दुपारी ४.३० च्या मधे बास!

आम्हांला काही कळेना आता काय करावं ते. जर आज सामान हलवलं नाही तर मग उद्या सुट्टी घेऊन ते करावं लागणार म्हणजे उद्याचा पूर्ण दिवस वाया जाणार :( बरं सुट्टी कोण घेऊ शकतं ह्यावर विचार करावा तर लगेच सगळ्यांना आपापल्या महत्त्वाच्या कामांची यादी आठवली!

मग मी विचार केला की ह्या बिल्डींगच्या सेक्रेटरीशी बोलावं. मी सिक्युरिटीला त्यांचा नंबर मागितला, तसा तो खेकसलाच माझ्या अंगावर,   'ते सध्या मुंबईमधे नाहीत, त्यांच्याशी नाही बोलता येणार'. मी म्हटलं,'बरं मग चेअरमनचा नंबर दे'. त्याने कसाबसा सांगितला.
मी फोन केला तर एका बाईने उचलला. मी त्यांना माझी ओळख करून दिली आणि म्हटलं आमचा असा प्रॉब्लेम झाला आहे तर आम्ही लिफ्ट वापरू शकतो का.
तर लगेच त्या बाईंनी ओरडायला सुरूवात केली,'अभी सिक्युरिटी आया था मेरे पास, उसने तुम्हे बोला फिर भी तुम लोगों को समझ में नही आता क्या? अगर ऐसे लिफ्ट बंद कर दिया तो सब लोग मुझे ईमेल पे कंप्लेंट करेंगे. Rule is rule, I can't change it for any1 like you!' मला ते ऐकून असा राग आला ना, मी फोन आपटला आणि त्या सिक्युरिटीवरच धावून गेले. शहाणा कशाला चुगली करायला गेला होता काय माहित!

इतक्यात काय झालं की माझ्या रूममेट ने मला दोन माणसं सामान आत घेऊन जातांना दाखवले. ते लोक सर्व्हिस लिफ्ट वापरत होते. मग परत आम्ही सिक्युरिटीला घेरलं आणि केला सवाल, हे कसं काय अलाऊड १० वाजेच्या आधी?? तर तो सरळ उत्तरला, ते ओनर आहेत फ्लॅटचे त्यांना अलाऊड आहे!

आई ग! माझ्या रागाचा पारा इतका चढला की त्या माणसाच्या तोंडात माराविशी वाटली मला! खरं तर चूक आमचीच होती ह्या जागी रहायलाच नाही पाहिजे होतं. एक तर घरमालक तिरसट भेटला होता आणि आता हे चेअरमन आणि बाकी दुनिया त्रास देत होती. अर्थात त्यांचं ऐकण्याशिवाय आमच्यापुढे पर्याय नव्हता. :(

हा सगळा तमाशा, ती काम करणारी माणसं तिथेच उभं राहून बघत होती. आम्ही त्यांना विचारायला जाणार तर तेच म्हटले, की मॅडम तुम्ही आम्हांला फोन करा आम्ही पोहोचतो १० वाजता. त्यांचं शब्द ऐकून इतकं बरं वाटलं. नाहीतर हे करोडोच्या फ्लॅटमधे राहणारे मनाने दगड झालेले माणसं! आम्ही काय रोज त्यांची लिफ्ट वापरणार होतो का, पण नाही आम्ही पडलो भाडेकरी ना. आमचा घरमालक पैसे कमावतो आणि बाकीच्यांना त्याचा काही मोबदला नाही मिळत मग ते कशाला आम्हांला मदत करतील!

गॉड! भणभणत्या डोक्याने आणि भुकेल्या पोटने आम्ही घरामधे आलो. पटकन जेवणं आटोपली आणि सगळं सामान घराबाहेर काढायला सुरूवात केली.
जसे १० वाजले तसं लिफ्टने सामान खाली पाठवायला सुरूवात केली. ती माणसं सुध्दा आम्हांला मदत करायला वेळेवर पोहोचली.
एक तासभर झाला असेल आणि नविन बिल्डिंगच्या सेक्रेटरीने मला फोन केला.

नविन बिल्डींग सेक्रेटरी : क्या चल रहा है आपका ये सब?
मी : क्या हुआ सर? हम लोग तो समान शिफ्ट कर रहे हैं.
नविन बिल्डींग सेक्रेटरी : ये वक्त है क्या शिफ्टींग का? तुम लोग मुझसे मिले ८ बजे तब समान शिफ्टींग की बात हुयी थी. फिर अब तक    
                              क्यों नही हुआ??
मी : अरे सर नेपच्युन वाले हमें १० बजेसे पेहले लिफ्ट यूझ नहीं करने दे रहे थे, तो हम कब समान लाते २५वे माले से :(
नविन बिल्डींग सेक्रेटरी : लेकीन हमारे यहां पे १० बजे के बाद अलाऊड नहीं है शिफ्टींग!!
मी : मला काय बोलावं तेच सुचेना. शेवटी मी ओरडलेच,वाह सर, एक बिल्डींग हमे १० बजे से पेहले लिफ्ट यूझ नहीं
       करने देती, आपकी बिल्डींग १० बजे के बाद शिफ्टींग नहीं करने देती. तो हम लोग करे तो क्या करे?? कोई भी हमारी प्रॉब्लेम नहीं
       समझ सकता क्या??
नविन बिल्डींग सेक्रेटरी : ठीके, लेकीन अब बहोत देर हो गयी है, मुझे लिफ्ट बंद करनी पडेगी. तुम लोग स्टेअर्स यूझ करो.
मी : लेकीन हमांरा हेवी समान अभी ले जाना बाकी है. वो लोग नहीं ले जा पायेंगे!
नविन बिल्डींग सेक्रेटरी : मुझे वो नहीं पता, तुम्हे करना है तो स्टेअर्ससे समान ले जाओ. नहीं तो बाहर रखो. और हां आवाज बिल्कुल भी नहीं होनी चाहिए. अगर किसीको डिस्टर्ब हुआ और मेरे पास कंप्लेंट आयी, तो मुझे इमिडीअटली आपका यहां पे रहना रोकना होगा.
मी : क्या?? क्या बोल रहें है आप??
नविन बिल्डींग सेक्रेटरी : हां. हमारे यहां पे भी कुछ रूल्स हैं. अगर आपने दूसरोंको तकलीफ दी, आपका केस कमीटी के सामने पूट अप करना पडेगा और फिर आपको यहां रेहनेकी परमिशन देनी है या नहीं ये डिसाईड होगा! दॅट्झ इट.
मी : काही बोलायच्या आतच खट् ..फोन बंद झाला होता!

मी धावतच खाली गेले. सगळ्यांना गोळा केलं आणि नुकतंच झालेलं संभाषण ऐकवलं. आम्हा पोरींमधली ताकद आता संपली होती, जवळपास रडकुंडीला आलो होतो आम्ही.पण, परत सामान हलवणा-या त्या माणसांनी आम्हांला धीर दिला की, काही का़ळजी करू नका इथला गार्ड आमच्या ओळखीचा आहे तो वापरू देईल आपल्याला लिफ्ट. तुम्ही फक्त आवाज करून नका.
असं करत मग आम्ही शेवटी रात्री १२.३० ला सगळं सामान एकदाचं नव्या घरात नेऊन ठेवलं!! त्या माणसांना पैसे दिले आणि खुप मोठ्ठं थॅंक्स बोलून बाय केलं.

माझं डोकं बधीर झालं होतं घडलेल्या सगळ्या ड्रामामुळे!

किती कोत्या मनाची असतात काही माणसं. जे साध्या कामगार लोकांना कळत होतें ते करोडोच्या घरांमधे राहणा-या आणि लाखोचे पगार असणा-या लोकांना कळू नये?? श्शी! काय तर म्हणे रूल्स! मान्य आहे मला की नियम हे गरजेचे असतात पण त्यांत कधी एक्ससेप्शन होऊ नाही का शकत?? माणूसकी दाखवू नाही शकत हे लोक थोडीसुध्दा!!

अचानक ओरडण्याचा आवाज आला तशी मी माझ्या विचारांमधून जागी झाले, माझ्या रूममेट्स सेलीब्रेट करत होत्या नविन घरात शिफ्ट झाल्याबद्दल :) मग मीही त्यांत मिसळून गेले

Saturday, April 6, 2013

घरघर...घर-घर


राहत्या घराचं फक्त अ‍ॅग्रीमेंट मागितलं म्हणून आमच्या घरमालकाने आम्हांला सरळ घराबाहेर जाण्याची धमकी दिली! त्या दिवसापासून आमच्या जिवाला घराचा घोर लागलाय :(

राहतं घर अगदी आम्हा सगळ्यांच्या सोयीचं, ऑफिस, भाजीमार्केट जवळ असणारं आहे. बरं एक-दोघी नाही चांगल्या सातजणी आम्ही गुण्यागोविंदाने राहतोय पण आता हे सोडावं लागणार ह्या विचाराने घरी येण्याची इच्छाच जणू मेली आहे.

गेले काही दिवस फक्त एकच विचार डोक्यात फिरतोय आता कुठे जायचं रहायला! ज्या दिवशी भांडण झालं त्याच दिवसापासून सुरूवात केली नविन घर शोधायला पण मनासारखं घर मिळणं इतकं पण सोपं नाहीये ह्या मुंबई शहरामधे

रोज संध्याकाळी घरी आलो की आम्ही एक-एक ठिकाणी जाऊन घर बघतो. पहिल्या दिवशी एका १बीएचके मधे गेलो. तिथे चार मुली सध्या राहत आहेत ज्यांना आता सोडून जायचं आहे. त्या ठिकाणी गेलो आणि एकूण सगळं दृश्य बघून कधी एकदा बाहेर पडतो असं झालं मला आणि माझ्या रूममेटला.
घरामधे इतकं सामान, इतकं सामान भरलेलं दिसत होतं की अक्षरशः ते घर अंगावर पडेल की काय असं वाटत होतं. हॉलमधून आतल्या खोलीमधे जायला अगदी पाऊलवाट उरली होती. जिथे जागा दिसेल तिथे सामान कोंबलेलं होतं. गाद्या जमिनीवर अंथरलेल्या होत्या आणि त्यावर कपड्यांपासून ते खाण्या-पिण्याच्या वस्तूंपर्यंत सगळ्या गोष्टी पसरलेल्या होत्या. ते बघून विचार आला ह्या पोरी झोपायला वापरतात गादी की सामान फेकायला?
स्वयंपाकघर आणि बाथरूम कडे पूर्ण नजर वळविण्याचे कष्ट न-घेताच त्याची कल्पना आली. घराचा अवतार बघून झाल्यावर तिथे
राहणा-या मुलीला आम्ही भाडं आणि इतर गोष्टी विचारायला म्हणून जाणार तर तिने जी रेकॉर्ड सुरू केली,'हम यहां पे चार लडकीयां रहती हैं, हमें यहांसे जाना नही था, दो साल साथ में ही रहना था लेकीन क्या करे मुझे कॉलेज आने-जाने में दिक्कत होती है, वो दूसरी दीदी को ऑफिस दूर हो गया है लेकीन जो तिसरी लडकी है ना वो यही रहना चाहती है लेकीन हम कोई नही रह सकते ना उसके साथ तो उसे भी जान पड रहा है औरे जो चौथी लडकी हैं ना उसकी शादी हो रही है तो हमें खाली करना पड रहा है लेकीन हमें यहां से जाना नही था....' आणि पुन्हा ती पहिल्या वाक्यावर येणार तितक्यात त्या घराच्या मालकीनबाई आत आल्या आणि आमची त्या फास्ट ट्रेनपासून सुटका झाली. मालकीनबाईंनी त्यांचा भाडं घेण्याचा हिशेब आम्हांला समजावून सांगितला आणि आम्ही तिथून एकदाचे बाहेर पडलो!
बघायला गेलं तर ती इमारत पाच वर्षांपूर्वीच बांधलेली आहे. पण, त्या फ्लॅटची अवस्था इतकी दयनीय करून टाकली होती त्या पोरींनी की, आम्हांला सहन झाली नाही कल्पना त्या जागेला घर म्हणून तिथे राहायला जावं हा विचार करायची. आम्ही अर्थातच तो विचार झटकून टाकला.
दूस-या दिवशी एका पीजी मधे गेलो. तिथेसुध्दा आमच्या सारख्याच मुली राहत होत्या. दोन जणींची जागा रिकामी होणार होती म्हणून बघायला गेलो तर काल बघितलेला फ्लॅटतरी बरा होता असं म्हणायची वेळ आली :( इतकं कसं कोणी अस्वच्छ राहू शकतं यार!!
ज्या खोलीमधे राहायचं, वावरायचं, रात्री येऊन पाठ टेकायची त्या ठिकाणी इतका पसारा का हवा? सकाळी उठून प्रसन्न वाटायच्या ऐवजी आजारी पडेल माणूस अशा ठिकाणी! मी तर फक्त एक नजर फिरवली आणि तिथून अगदी धावत बाहेर पडले. माझ्या रूममेटने बाकी सगळी चौकशी करून बाहेर आली. मी तिच्याकडे बघितलं आणि तिची प्रतिक्रिया मला कळाली.
तिथून पुढे आम्ही अजून एका पीजी ला भेट दिली तिथे तिनजणींसाठी जागा रिकामी होणार होती. त्या घरामधे गेलो आणि सगळ्या पहिले नाकामधे एक घाणेरडा वास भरला. आत गेल्यावर लक्षात आलं की ह्या पोरी घराला असलेल्या खिडक्या कधी उघडतच नाहीत. स्वयंपाकघरामधे एक्झॉस्ट फॅन आहे पण तोही बहुदा शोपिस असावा कारण कांदा-लसणाची फोडणी सुध्दा घरामधे फेर धरून नाचत होती. खोली बघायला गेली तर अहाहा काय ते दृश्य!
आत गेल्या गेल्या चप्पल-बुटांची चळत रचलेली दिसली. त्यावरून नजर हटवत वर बघितलं तर कपड्यांचं स्टँड दिसलं. त्यावर ओल्या कपड्यांचे बोळे बहुदा सुकायला टाकले होते. खोलीला तीन खिडक्या दिसत होत्या पण एकही उघडी नव्हती. फॅन आणि ए.सी. दोन्ही सुरू होतं पण हवा सुरू आहे असं जाणवतही नव्हतं. खोलीचं अवलोकन करून झाल्यावर त्या मुलीवर नजर गेली. ती एकदम खटाखट कपड्यांमधे उभी होती. जणू काही आत्ता पार्लरमधून मेक-अप करून बाहेर पडली आहे. तिला बघून विश्वास बसत नव्हता की तिच मुलगी ह्या उकिरड्यामधे राहते. आम्ही तिच्याशी कसंतरी बोललो आणि तिथून पळ काढला.
दोघीपण बाहेर येऊन भिंतीवर डोकं आपटत होतो की काय अवदसा सुचली आणि त्यादिवशी घरमालकाशी भांडलो. काय गरज होती ते अ‍ॅग्रीमेंट करायची, जर हट्ट धरला नसता तर आज हा दिवस बघावा लागला नसता

तिस-या दिवशी आम्ही ठरवलं की आज फ्लॅट बघूया. पीजी नकोच आपल्याला.

फ्लॅट बघायला गेलो तर एका ठिकाणी २बीएचके होता पण त्यामधे जागा इतकी कमी होती की स्वयंपाकघरामधे एकच माणूस एकावेळी काम करू शकेल आणि त्याचं भाडं म्हणाल तर ३५०००रू. फक्त आणि डिपॉझिट तर झिट आणणारा आकडा १,२५,०००रू. फक्त!! आम्ही लगेच दूस-या ठिकाणी बघायला बाहेर पडलो. तिथे जागा बरीच मोठी होती, घरमालकाने बरंच सामान पण ठेवलेलं होतं पण पुन्हा पैश्याचा प्रश्न आडवा आला. इथे तर भाडं ५०००रू ने अजून वाढलं :(
तिसरा बघायला गेलो तर तो रोडच्या इतक्या जवळ होता की वाटलं आता खिडकीतून उडी मारली तर लगेच रोडवर पोहोचता येईल. आणि एकूण जागा म्हणाल तर इतके काने-कोपरे काढले होते घराला आणि रचना इतकी बदललेली होती की नेमकी झोपायची खोली कोणती आणि दिवाणखाना कुठे हेच कळत नव्हतं. शेवटी गरगरायला लागलं म्हणून बाहेर पडलो पण घराचा प्रश्न अजूनही सुटला नाहीये आमचा :(

आजही संध्याकाळी आल्यावर तेच काम करायचं आहे...स्वतःचं घर घेणं हल्लीच्या काळी आवाक्याच्या बाहेर गेलंय. पण, आता भाडं भरूनसुध्दा घर घेणं किती अवघड आहे ह्याचा पदोपदी प्रत्यय येतोयं...कधी सुटणार आहे आमचा हा प्रश्न काय माहित :(

कोणी घर देता का प्लीज घर....................................................................................