Friday, November 22, 2019

जबाबदारी कोणाची??

'मेरा नाम अमोल है| मेरी माँ को अमोल पालेकर बहोत पसंद है तो जब उनको बेटा याने मैं पैदा हुआ तो उन्होंने मेरा नाम अमोल रख दिया| अब जिसका नाम ही 'अमोल' हो वो भला मिडलक्लास से बाहर कैसे आ सकता है!!!'
हे ऐकलं की असं वाटतं त्या बोलणाऱ्याच्या आणि त्या ओळी लिहिणाऱ्याच्या कानाखाली चांगला जाळ काढावा!!
लाज कशी वाटत नाही स्वतःच्या नाकर्तेपणाचं खापर आई-बापावर फोडायला आणि परत टिक्कोजीरावसारखं वर तोंड करुन बोलायला 😤
ह्या ओळी मी ब-याचदा 'रेडिओ मिर्ची' च्या चॅनेलवर ऐकते आणि विचार येतो त्या माणसाला जर इतकाच त्रास आहे अमोल नावाचा आणि लाज वाटते मिडलक्लास असण्याची तर घ्यावं बदलून नाव! पण! तसं जर केलं तर मग स्वतःत नसलेल्या कर्तृत्वासाठी जबाबदार कोणाला ठरवणार ना!
खूप सोपं असतं कोणत्याही गोष्टीसाठी दुस-याला जबाबदार धरणं. विशेषतः आई-बापाला दूषणं देणं तर सगळ्यात सोप्पं आहे. कारण ते आई-बाप असतात आणि वयात आलेल्या पण 'समजदार??' पोराला/पोरीला त्याबद्दल बोलूच शकत नाहीत!!
किती क्षुल्लक गोष्टींपासून ते आयुष्यातल्या अगदी मोठ-मोठ्या चुकांसाठी आपण त्यांना जबाबदार धरतो 😢
जरा विचार करुन स्वतः मधे डोकावलं तर आपल्याला प्रत्येकाला असे प्रसंग सापडतील जेंव्हा नकळतपणे आई-बाबांना आरोपी ठरवून आपण मोकळे झालो आहोत.
अर्थात फक्त आई-बाबाच असं नाही तर बहुतेक वेळा आपल्या वाट्याला आलेल्या कोणत्याही अपयशासाठी आपण स्वतःपेक्षा इतर कोणा व्यक्तीला किंवा परिस्थितीला नाहीतर 'नशिबाला' दोष देतोच देतो.
स्वतः घेतलेल्या निर्णयांमुळे जर वाईट परिणामांना सामोरं जावं लागलं तर आपल्यातले बहुतेकजण कोणातरी दुस-यामुळेच हे घडलं किंवा परिस्थितीच कशी या सगळ्याला जबाबदार आहे असं रडगाणं गायला लागतो.
निर्णय घेतांना भलेही तुम्ही चार जणांना विचारलं असेल पण करतांना शेवटी स्वतःचंच डोकं वापरलं ना? मग होणाऱ्या परिणामांना भोगायची तयारी पण नको का ठेवायला?? पण नाही! त्यामुळे स्वतः च्या मनाला, शरीराला यातना होतील, कष्ट पडतील म्हणून मग दुस-याच्या डोक्यावर खापर फोडलं की मनाला आंजारुन-गोंजारुन माझी तर चूक नव्हतीच हे समजावणं सोप्पं होऊन जातं एकदम्म!!
आयुष्य परोपरीने समजावयाचा प्रयत्न करतं पण ज्यांना स्वतःच्या चुकांची जबाबदारी घ्यायचीच नाही ते त्या अमोल सारखे फक्त रडतच बसतात.
#triggeringthoughts

Tuesday, November 19, 2019

#आठवणी_लहानपाणाच्या # ग्रिटींग कार्ड्स

यूके ला आल्यापासून बघितलेली साधारण कोणतीही गोष्ट असू देत त्याबद्दल सहजच एक विचार मनात येतो,'अरे! हे तर आपल्याकडे पण आहे अगदी असंच!' मग लक्षात येतं की त्यांच्याकडूनच आपल्या देशात जसंच्या तसं आलेलं आहे 😜 . पण आताशा काही गोष्टी आपल्या भोवतालातून लोप पावल्या आहेत ज्या इथे अजूनही तितक्याच सहजपणे दिसतात आणि वापरल्या जातात. मी इथे आल्यावर ज्या ज्या गावांमधे फिरले किंवा ट्रेनस्टेशनला गेले तिथे हमखास ग्रिटींग कार्ड्स ची दुकानं दिसली. अर्थपूर्ण भाषेतली, साध्या-सोप्या भाषेतली, एक ओळ किंवा अगदी दोनच शब्द लिहिलेली अगदी सुंदर, सुबक तर काही मिश्कील अशी असंख्य कार्ड्स सजवलेली दिसतात.
मी नुकतीच आले होते आणि ३१ मार्चला यूके मधे 'मदर्स डे' होता त्यानिमित्ताने कार्ड्सनी दुकानंच्या दुकानं सजलेली दिसली.प्रत्येक कार्ड हातात घेऊन वाचावंसं वाटत होतं मला तर.
हे सगळं बघतांना नकळत लहानपणात शिरले. मला सगळ्यात पहिले ग्रिटींग कार्ड्स कुठे दिसले असतील तर माझ्या मावशीच्या घरी.वेगवेगळ्या निमित्ताने तिला किंवा काकांना जी काही ग्रिटींग कार्ड्स मिळायची त्यातली सुंदर कार्ड्स मावशी एकाला एक स्टेपल करुन त्याची सुरेखशी माळ बनवायची आणि बेडरूमच्या एका कोप-यात लावायची. मला एक कार्ड अजूनही आठवतं, त्यामधे बर्फाळ प्रदेशातल्या एका घराचा परिसर होता. फार वेगळंच वाटायचं मला ते कार्ड 😀 त्यात असणारं कौलारू घर त्याभोवती पांढराशुभ्र बर्फ आणि त्यात एक काटेरी झाड पण.
इथे आल्यावर बर्फ प्रत्यक्ष बघायचा योग अजून तरी नाही आला पण कौलारू घरं आणि तसं काटेरी झाड पुष्कळदा बघायला मिळतं.
तर, पुढे शाळेत असतांना मैत्रिणींना ग्रिटींग कार्ड्स बनवून द्यायला सुरूवात केली. काही दिवसांनी आर्चिज आणि हाॅलमार्क ह्या दोन ग्रिटींग कार्ड्स स्पेशल गॅलरीजचा शोध लागला आणि जनू खजिन्याची गुहाच सापडली असं झालं मला 😊
त्या गॅलरीज मधे जायचं वेगवेगळी कार्ड्स चाळायची,क्वचित एखादं आवडलं की त्याच्या पाठी असलेल्या बारकोडवरती असणारी त्याची किंमत बघायची.
पुढे जर कधी प्रसंग आला तर आणि बजेट असेल तर मग असं खास बघून ठेवलेलं कार्ड विकत घ्यायचं आणि प्रयत्नपूर्वक अलंकारिक अक्षरात ज्याला द्यायचं त्याचं नाव आणि from लिहून त्याखाली फर्राटेदार सही ठोकायची 😄 😄 😄 कै च्या काही 😜
पुढे काॅलेज ला आल्यावर तर ग्रिटींग कार्ड्सची वेगळी कॅटेगरीच ओपन झाली..हो हो करेक्ट आहे तुमचा गेस ;) गर्लफ्रेंड, बाॅयफ्रेंड ला देण्याची कार्ड्स समोर ठळकपणे दिसायला लागली. त्या कार्ड्समधे असणारे टेडीज आणि बॅकग्राऊंडचे पेस्टल शेड्स मला प्रचंड आवडायचे 😍 😍 ब-याचदा काही कार्ड्सवर चमकी पण लावलेली असायची. मग अशी कार्ड्स हाताळली की आपोआप हात, गाल आणि क्वचित बॅग चमकायला लागायची 😜 .
गुडलक कॅफेच्या समोर एक मोठ्ठी आर्चिज गॅलरी आहे, तिकडे गेलं भटकायला की त्या दुकानात जाणं हा माझा नित्यनियम होता किंबहुना तिथे जायचं म्हणून कित्येकदा मी हाॅस्टेलपासून पायपीट करत तिकडे गेले आहे. तिथे जाण्याचं मुख्य कारण अर्थातच ग्रिटींग कार्ड्स चाळणं होतं आणि दुसरं म्हणजे तिथे आत गेलं की एसीचा सुखद आणि सुगंधित गारवा अंगावर झेलता यायचा. अगदी वेगळ्या विश्वात आल्यासारखं वाटायचं मला 😍 😍
पण माझ्या काॅलेजमधे किंवा ग्रुपमधे विशेष कार्ड्सी चलती नव्हती त्यामुळे कोणासाठीही किंवा अगदी खास कोणासाठी सुद्धा मी कार्ड्स विकत घेतले नाही.
पुढे आय.टी. विश्वात आले, आॅफिस चालू झालं आणि आॅफिसला 'राम-राम' ठोकणा-यांचे सेंड-आॅफ्स पण अनुभवले, तिथे परत एकदा कार्ड्सची भेट व्हायला लागली. तोवर तळहातावर मावणा-या कार्डचं वय वाढून अगदी ताड-माड वाढल्याचं दिसलं😄 चांगली हातभर लांब अशी कार्ड्स आणायची आणि त्यावर प्रत्येकाने जो/जी सोडून जात आहे त्याच्यासाठी दोन-चार ओळी लिहायच्या 😊 काही वर्षांनी मलाही मिळालं असं भलंमोठ्ठ कार्ड 😁 😁
त्यानंतर ब-याच कंपन्यांमधून उड्या मारत मी बाहेर पडले पण कार्ड्स चा चार्म तोवर उतरला होता.
यूके ला येण्याआधी माझ्या टीम मधल्या एकाचं लग्न होतं तेंव्हा मात्र मी आवर्जून छानसं एक कार्ड आणून त्या जोडप्याला दिलं,ब-याच वर्षांनी संधी मिळाली त्यामुळे दिल गार्डन गार्डन हो गया था 😊
यूकेच्या संस्कृती मधे समोरच्याचे आभार 'कित्ती मानू आणि किती नाही' असा भाव असतो लोकांचा, मग त्याकरता असं छानसं कार्ड देणं ही खचितच वाखाणण्यासारखी गोष्ट आहे असं वाटतं मला.
#खट्टामिठ्ठा #मुक्कामपोस्टUK