Thursday, January 26, 2012

सा.सू. - भाग ५


सुट्टीनंतर खरं तर कॉलेजला परत येण्याची उत्सुकता खुप जास्त होती पण, पुन्हा काकूंकडेच राहावा लागणार ह्या विचाराने उत्साह सगळा मावळला पण पर्याय नव्हता सो वी बोथ केम    बॅक टू द जेल.

घरी आलो तसं अगदी वेगळंच चित्र दिसलं, घरात कसली तरी तयारी सुरू होती.मी भितभितच (हो, दिवाळीची सुट्टी झाली म्हणून काकूंचा राग शांत झाला असेल असा गैरसमज मला करून घ्यायचा नव्हता.) काकूंना विचारलं की तयारी कसली सुरू आहे? तशा त्या अगदी हसून(?? काकूंना हसता सुद्धा येतं? :-) ) म्हणाल्या की, ’अगं, प्रद्दुम्न (बायदवे, हे काकूंच्या मुलाचं नाव) ला नविन जॉब मिळाला आहे आणि तो बाहेरगावी जाणार आहे म्हणून त्याची सगळी तयारी करून देतीये.पहिल्यांदाच तो माझ्यापासून दूर जाणार आहे अगं, मला तर इतकी काळजी वाटतीये ना!’. मी वरकरणी थोडंसं स्मित करत म्हटलं,’काळजी वाटणं साहजिक आहे पण, तुम्ही टेन्शन घेउ नका, तो जिथे जातोय तिथे आपल्यासारखं एखादं घर बघून पेईंग गेस्ट म्हणून राहायचं म्हणजे काहीच प्रॉब्लेम नाही येणार!’ आणि मनात म्हटलं
’काकू काळजी कशाला करताय, तो तर सुटला तुमच्या तावडीतून, अगदी उडया मारीत जाईल तो, आमचंच नशीब ग्रेट आहे जे अजुन ५ महिने इथे काढावॆ लागणार आहेत!’

घरी ही लगीनघाई सुरू होती आणि आमच्या कॉलेजमधे गॅदरिंगचे वारे वाहू लागले.काकू बिझी असल्यामुळे आम्ही बिनधास्तपणे गॅदरिंगच्या तयारीला लागलो.कॉलेजमधे फुल मस्ती करून घरी येउन अगदी सुखात झोपू लागलो.

फायनली प्रद्दुम्नच्या जाण्याचा दिवस उगवला,आम्हांला सगळ्यांना बाय करून तो निघून गेला आणि काकू इकडे जोरजोरात रडायला लागल्या अगदी लहान मुलासारख्या, मी आणि रूमी चाटच पडलो, हे काय होतंय?? काकू रडत आहेत? आमच्यासाठी नविनच शोध होता तो! आता आपण काही करायचं असतं का असं आम्ही एकमेकींकडे बघितलं आणि आत निघून गेलो..थोडया वेळाने काकू शांत झाल्या..तो दिवस पूर्ण त्या गप्पच होत्या..जेंव्हा रात्री त्यांच्या मुलाचा फोन आला तेंव्हाच त्यांची कळी खुलली आणि त्या नॉर्मल झाल्या :-)

मी, माझ्या दोन मोठया बहिणी आम्ही सगळ्याजणी शिक्षणानिमित्त घराबाहेर पडलो होतो, आईला मी नेहमी भरलेल्या डोळ्याने निरोप देतांना बघितलं होतं पण, आम्ही घराबाहेर पडल्यावर तिची काय अवस्था होत असेल ह्याची कल्पना आज मला काकूंना बघून आली, खरंच आईचा जीव तिच्या पिलांमधेच असतो..

आमच्या गॅदरिंगचा दिवस जवळ आला, आम्हां सगळ्या मुलींना साडी घालायची होती. आम्हां दोघींकडे पण साडया नव्हत्या मग आम्ही काकूंना रिक्वेस्ट केली, त्या अगदी आनंदून गेल्या,त्यांनी सगळा खजिनाच आमच्या समोर खुला केला :-) मला तर कोणती साडी घालावी काही कळत नव्हतं मग काकूंनीच मला एक साडी सलेक्ट करून दिली आणि बाकी सगळ्या गोष्टी अगदी आमच्या मापाच्या वगैरे पण करून दिल्या.त्या इतक्या खुश दिसत होत्या ना, अगदी स्वत:च्या मुलींना तयार केल्यासारखं त्यांनी आम्हांला तयार करून दिलं.दागिने पण घालायला दिले पण आम्ही दोघींनी उगाच रिस्क नको म्हणून तो आग्रह टाळला. घरून अगदी पहिल्यांदाच आम्ही इतक्या खुश होउन बाहेर पडत होतो :-) पण....

तो दिवस खुप म्हणजे खुप धावपळीचा निघाला, सगळे कामं करत, साडी सांभाळून धिंगाणा करत अगदी दमून-थकून आम्ही दोघी रात्री ११ वाजता घरी आलो.दिवसभराच्या गोंधळात आम्ही सपशेल विसरलो होतो की घरी जायची डेडलाइन क्रॉस होतीये, बरं, हे तरी लक्षात यावं ना की उशीर होणार हे काकूंना कळवावं पण त्या दिवशी आमचे ग्रह फिरलेच होते त्यामुळे आता काय होणार हा विचार करतच आम्ही दार वाजवलं.पहिल्यांदा कोणीच दार नाही उघडलं, आम्ही पुन्हा नॉक केलं, काकूंना हाक मारली पण नो रिप्लाय! आता थोडं टेन्शन यायला लागलं, एकतर दिवसभर काही धड खाल्लं नव्हतं त्यामुळे सडकून भूक लागली होती त्यातच साडी घातलेली त्यामुळे पण इरीटेट होत होतं, बरं तेंव्हा दोघींकडे मोबाईल पण नव्हते कोणा दुस-या मैत्रीणिला विचारून तिच्याकडॆ जावं म्हटलं तर, आता काय करायचं? पुन्हा एकदा हिय्या केला आणि जोरात दार वाजवलं, मग लगेच दार उघडल्या गेलं, आत गेलो तर काकू झोपेची तयारी करून बसल्या होत्या,मला तर त्यांच्याकडे बघायचीपण भिती वाटत होती.पण, काय करणार चूक आमची होती त्यामुळे आता घाबरून उपयोग नव्हता मग काय मी सॉरी म्हणायला सुरूवात करणार इतक्यात काकूंनी ब-याच दिवसांपासून दाबून ठेवलेला राग बाहेर काढला, एक एक वाकबाण आम्हांला घायाळ करत होते.
- ’उशीर का झाला?’
मी - ’सॉरी काकू, आज गॅदरिंग होतं त्यामुळे लक्षातच नाही राहिलं की उशीर होइल म्हणून :-( ’
- ’मग, घरी यायचं बरं लक्षात राहिलं!’
मी - ’....’ फक्त मान खाली!
- ’सुरूवातीलाच सांगितलं होतं, उशीर झालेला चालणार नाही, तसं असल्यास बाहेत व्यवस्था लाउन घ्यायची, विसरलात का??’-काकू ओरडल्या!
आम्ही ह्यावर काय बोलणार...
- ’पुढच्या वेळेस दार अजिबात उघडलं जाणार नाही,लक्षात ठेवा! आणि हो, त्या साडया धूवून, नीट इस्त्री करून आणून ठेवा!!’

आतून इतका राग येत होता आणि रडूपण येत होतं, एकतर भूक लागली होती आणि वरतून हे थर्ड डिग्री टॉर्चर सुरू होतं, पण आमचे फक्त हातच दगडाखाली नव्हते तर आम्ही पूर्णच एका खडकाखाली सापडलो होतो त्यामुळे त्यांनी सांगितलेल्या गोष्टी ऎकण्याशिवाय पर्याय नव्हता.मग काय,आत निघून गेलो,आवरलं आणि लगेच झोपायची तयारी केली. पोटभर बोलणे खाल्ल्यावर भूक तशीही मेलीच होती आणि काकूंनी सुध्दा जेवायला हाक मारली नाही.

विचार आला, आजची सकाळ किती छान उगवली होती, कुठेही असं वाटत नव्हतं की दिवसाचा शेवट असा निघेल! त्या दिवशी मला कळालं की ह्या जगात कितीही छोटी अथवा मोठी चूक असू देत त्याची शिक्षा तुम्हांला मिळतेच, यू कॅन नॉट एस्केप फ्रॉम इट!

क्रमश:

या ब्लॉग वरील लिखाण कॉ्पीराईट प्रोटेक्टेड आहे, कुठेही पब्लिश करण्यापूर्वी लेखिकेची परवानगी घेणे आवश्यक आहे.
Protected by Copyscape Online Plagiarism Check
   

Tuesday, January 17, 2012

सा.सू. - भाग ४


संध्याकाळी मी आणि रूमी भटकून आलो आणि दारातच थबकलो, दोघीपण समोर घडत असलेलं दृश्य आ वासून बघत आत आलो.काका चक्क काकूंशी भांडत होते, काकूसमोर उभे राहून हातवारे करत मोठठया आवाजात ओरडत होते!! आजपर्यंत मी काकांना साधं मान वर करून बोलतांना बघितलं नव्हतं आणि आज अचानक त्यांनी जमदग्नीचा अवतार धारण केला होता!! विषय होता आज सकाळी झालेल्या तमाशाचा. काका आमची बाजू घेउन काकूंशी भांडत होते की, ’दुस-याच्या घरच्या पोरी आपल्या इथे पैसे देउन राहतायेत म्हणून तू वाट्टॆल ते करायला नको लाउस त्यांना. स्वत:च्या पोराला म्हटलं तर वळण नाहीये आणि परक्यांना शिक्षा देतीये.मी आतापर्यंत काहीच बोललो नाही पण हे असले प्रकार मला खपणार नाही!!! पुढच्या रविवारी असला तमाशा नकोय मला!!’
बाsपरे, काका आमच्याविषयी इतका चांगला विचार करतात?? मला तर मनामधे आनंदाच्या उकळ्या फुटत होत्या पण काकूंची अवस्था पार वाईट झाली होती, त्या आता रडतील की उठून काकांना मारतील काहीच अंदाज येत नव्हता. जे काही असेल, जे घडत होतं ते आमच्यासाठी खुप चांगलं होत होतं, मी मनातून काकांना अगदी साष्टांग नमस्कार घातला पुढच्या रविवारची शिक्षा रद्द केल्याबद्दल.
काका थोडे शांत झाले आणि आमच्याकडे वळून म्हणाले की, ’रविवारची शिक्षा रद्द झाली आहे पण, कपडे धुण्यासाठीचा जो नियम आहे तो तसाच राहील.’ आणि बाहेर निघून गेले.

मला एक क्षण कळलंच नाही ते काय बोलले ते..सुन्न डोक्याने मी आत गेले. २ मिनीटानंतर नॉर्मल झाल्यावर डोक्यात आलं की काकू तर काकू पण काकासुद्धा काही कमी नाहीत.काय त्रास आहे यार, कुठुन बुद्धी झाली आणि इथे राहायला आलो.काकूंनी पार अडकवून टाकलयं ५ महिन्याचे पैसे घेउन.आत्ता कुठे दिवाळी जवळ आलीये, हे वर्ष कसंही करून ह्याच जेलमधे काढावं लागणार आहे उगाच विचार करून डोकं फोडण्यात अर्थ नाही, जाउ देत!

मला वाटलं काकू आज जेवायला देणार नाहीत पण, लकीली तसं काही झालं नाही.जेवणं स्मशान शांततेत पार पडले आणि तो मोस्ट हॅपनिंग डे फायनली संपला.

पुढे काही दिवसात हाफ इयरली एक्झाम आली.आणि पुन्हा माझ्या डोक्यात किडा वळवळला.रात्री अभ्यास तर करायचा होता पण काकूंचा लाईट पण वापरायचा नव्हता.मग मी ओम सुपर मार्केट मधून एक डझन मेणबत्त्या आणल्या आणि रात्री बरोब्बर ११वाजता लाईट बंद केला आणि मेणबत्त्या लावल्या.आम्ही दोघींनी अभ्यास सुरू केला. खरं तर इतकं हसू येत होतं पण अभ्यासावर लक्ष द्यायचं होतं आणि हसलो असतो तर बाहेर आवाज गेला असता आणि आमच्यावर तोफ डागली गेली असती :-p
दुस-या दिवशी आम्ही आठवणीने मेणबत्तीचा सगळा कचरा व्यवस्थित साफ केला आणि परिक्षेला गेलो.दोन दिवस आमचा हा सगळा उद्योग कोणालाही खबर न-लागता सुरू होता पण तिस-या दिवशी सकाळी खुप घाई झाली आणि पेपर झाल्यावर माझ्या लक्षात आलं की मी सकाळी मेणबत्तीचा पसारा आवरालाच नाही! ओह नोss आता काही खरं नाही, काकू आज चांगलीच खरडपट्टी काढतील.इतके दिवस जे सांभाळून घेतलं ते सगळे प्रयत्न माझ्या एका शुल्लक चुकीमुळे पाण्यात जाणार.
शिट यार, हाउ कॅन आय फरगेट इट यारर.
क्लासमेट्स भेटले, पण रूमी कुठे दिसेना, सगळे जण पेपर कसा गेला वगैरे बोलत होते पण माझं कशात लक्षच लागत नव्हतं,कॉलेजच्या एक्झामपेक्षा मोठया परिक्षेतून मला घरी गेल्यावर जायचं होतं,माझं तर धाबच दणाणलं होतं.
भितभितच मी घरी गेले, लकीली रूमी पण माझ्या मागेच आली, मी तिला आत गेल्यावर सांगणार होते पण काकूंनी दारातच आम्हांला पकडलं. आणि काकूंच्या तोंडाचा पट्टा सुरू झाला!
’रूममधे मेणबत्त्यांचा कसला कचरा करून ठेवलाय तुम्ही? मेणबत्त्या कशाला वापरल्या तुम्ही? रात्री लाईट कधी जात नाहीत आपल्याकडे,मग काय करत होतात तुम्ही मेणबत्तीचं??’ मी मनात म्हटलं, प्लॅनचेट करत होतो असं सांगावं, पण तो विचार मी लगेच झटकून टाकला आणि खरं-खरं सांगून टाकलं की, ’तुम्ही सांगितल्याप्रमाणे आम्ही रात्री लाईट फक्त कामापुरता वापरला आणि ११ नंतर मेणबत्तीच्या प्रकाशात अभ्यास केला, तुमचं विजबील जास्त नको यायला ह्याची काळजी आम्हीच घ्यायला हवी ना!’ मला वाटलं आता काकू काहितरी बडबड करतील पण, काकू काहीच बोलल्या नाही फक्त पाय आपटत आत निघून गेल्या!! मी आणि रूमी एकमेकींकडे बघायला लागलो की हे जे घडलं ते खरं होतं? काकू आम्हांला एका शब्दाने देखील बोलल्या नाही? ग्रेट :-D १,२ मिनीटे थांबून आम्ही जणू वाट बघितली त्या बाहेर येउन भांडण कंटिन्यू करण्याची पण त्या खरंच आल्या नाही तशा आम्ही दोघी आत गेलो आणि लगेच स्वच्छतेच्या कामाला लागलो. थोडया वेळाने काकूंनी जेवायला हाक मारली,जेवण करून आम्ही बाहेर पडलो.

त्या दिवसापासून एक गोष्ट मात्र घडली की काकूंनी आमच्याशी जेवढयास तेवढंच बोलायला सुरूवात केली, म्हणजे फक्त जेवायला त्या हाक मारू लागल्या.सुरूवातीला चांगलं वाटलं की चला घरात शांतता नांदतीये पण, एक-दोन दिवसांतच भिती वाटायली लागली की ही शांतता वादळापूर्वीची तर नसेल!  

पण ह्यवेळेस आमचं लक खरंच चांगलं होतं, कुठलंही वादळ न-झेलता आम्ही अगदी हसतमुखाने दिवाळीच्या सुट्टीसाठी घरी गेलो :-)

क्रमश:



या ब्लॉग वरील लिखाण कॉ्पीराईट प्रोटेक्टेड आहे, कुठेही पब्लिश करण्यापूर्वी लेखिकेची परवानगी घेणे आवश्यक आहे.
Protected by Copyscape Online Plagiarism Check


Sunday, January 8, 2012

सा.सू. - भाग ३


सा.सू. - भाग २

एकदा मी आणि रूमी असच गप्पा मारत बसलो होतो आणि मधेच एक विनोद झाला तशा आम्ही दोघी जोरजोरात हसायला लागलो, काही सेकंदातच काकू आत धावत आल्या आणि म्हणाल्या, ’अगं, किती जोरात हसताय तुम्ही,काही वाटतं का तुम्हांला? (७)आमच्या घरात इतक्या जोरात हसण्याची परवानगी नाहीये!’ घ्या! काय बोलणार ह्यावर??!! आम्ही लगेच आमची तोंडं शिवली आणि डोकी पुस्तकात घालून काहितरी वाचत बसलो!

एकदा माझ्या कॉलेजचा ग्रुप आमच्या घरासमोरून पास होत होता, मी रूममधेच काहितरी आवरत बसले होते. तितक्यात कोणीतरी बाहेरून हाक मारली, मी बघितलं आणि खिडकीतून गप्पा मारायला सुरूवात केली. पाच-एक मिनीटं आम्ही बोललो आणि ते लोकं पुढे निघून गेले.मी मागे वळले तर समोर काकू! मी त्यांना विचारलं, ’काय झालं, काही काम होता का?’ तशा त्या जवळपास ओरडल्याच, ’तुला काही कळतं की नाही, असं घरामधून ओरडून बोलत असतात का? बाहेर जाउन बोलायला काय झालं होतं??’ मी फक्त सॉरी म्हणाले आणि घराबाहेर निघून गेले!

त्यानंतरही बरेच असे प्रसंग आले की जिथे नॉर्मल माणूस कधी साधं त्या प्रसंगावर बोलणार पण नाही पण आमच्या काकू त्यावरही वाद घालायच्या! त्यामुळे आम्ही दोघीही काकूंपासून थोडंसं लांबच राहायला लागलो, त्या कधी, कोणत्या कारणाने चिडतील हे सांगताच यायचं नाही.

पण कधी-कधी आमचं नशीब अगदी जोरावर असायचं आणि आम्हांला काकूंच्या पाकसिद्धीतुन अगदी चवदार पदार्थ खायला मिळायचे. असच, गणपतीच्या वेळेला काकूंनी आम्हांला उकडीचे मोदक खाऊ घातले होते, इतका स्वादीष्ट पदार्थ मी आजपर्यंत माझ्या आईच्या हातचा पण खाल्ला नव्हता. पण, खरंच चवदार स्वयंपाक हा काकूंचा बेस्ट पॉईंट होता आणि कदाचित त्यामुळेच आम्हांला त्या कितीही बोलल्या तरी ते पचवायची शक्ती मिळत होती ;-)

अशातच हिवाळा सुरू झाला..काकूंना स्वच्छतेचं फार वेड, कामवाली बाई काम करून गेली तरी त्या पुन्हा एकदा सगळं घर स्वच्छ करायच्या. मला तर खुप हसू यायचं पण, काकूंसमोर हसण्याची काय स्मितहास्य करण्याची सुद्धा हिंमत नव्हती माझी! आणि अशातच एक दिवस कामवाली बाई ८ दिवस येणार नसल्याच कळालं. आतापर्यंत काकूंनी कधीही जी सूचना दिली नव्हती म्हणजे आम्ही जी एक्सपेक्ट केली नव्हती ती आमच्यासमोर आली.काकूंनी फर्मान काढलं की,(८) रोज तुम्ही दोघींनी खोली स्वच्छ करूनच कॉलेजला जायच! नोss वे! काकू काय बोलत होत्या हे?? त्यांना त्या बाईने केलेलं काम पटत नव्हतं तर आम्ही केलेलं पटलं असतं का? जे काही असेल, आम्हांला त्या सूचनेचं सॉरी हुकमाची अंमलबजावणी करावीच लागणार होती. मग काय, आम्ही दोघींनी आलटून-पालटून कामं करायचं ठरवली, एका दिवशी तिने झाडून घ्यायचं आणि मी लादी पुसायची आणि दुस-या दिवशी मी झाडून घ्यायचं आणि तिने लादी पुसायची. असं करत करत आम्ही ८ दिवस पार पाडले आणि विशेष म्हणजे काकूंनी एकदाही कंप्लेंट केली नाही :-) :-) :-)

म्हणजे आम्ही दोघी पुढे जाउन काही नोकरी जरी करू शकलो नाही तरी हे काम अगदी व्यवस्थित करू ह्याची खात्री पटली ;-)        

इथे आल्यापासून आम्ही एका एका दिव्यातून जात होतो पण, आई-बाबा मात्र टेन्शन फ्री होते की, आपली मुलगी एका चांगल्या घरातल्या लोकांसोबत राहतीये, तिची अगदी सगळी व्यवस्था चांगली लागलीये वगैरे! पण म्हणतात ना, ज्याचा जळतं त्यालाच कळतं!

तर असे हसत-खेळत(?) दिवस चालले होते आणि एक दिवस माझ्या रूमीला काय दुर्बुद्धी झाली काय माहित, रविवारच्या सकाळी तिने बाथरूममधून यायला थोडासा उशीर केला.काकूंच्या तीक्ष्ण नजरेतून तीची ही कृती सुटली नाही आणि महत्त्वाच्या एका सूचनेचं उल्लंघन केल्याबद्दल काकूंनी आम्हांला चक्क शिक्षा सुनवली!! माझ्या रूमीने सकाळी कपडे धुतले होते आणि काकूंना ते कळालं होतं त्यामुळे आम्हांला दोघींना पुढच्या (९)रविवारपासून बाहेरच्या हौदावर फक्त सकाळीच कपडे धुण्याची शिक्षा ठोठावली गेली होती :’-( बाहेरच्या हौदावर कपडे धुवायचे आणि तेही सकाळच्या थंडीमधे??!! ह्या विचारानेच मला हुडहुडी भरली होती पण, पर्याय नव्हता. काकूंनी आकाशवाणी केली होती आणि तिचं पालन करणं आम्हा दोघींना क्रमप्राप्त होतं!! मला त्या क्षणी स्वत:ची सगळ्यात जास्त कीव आली, आयुष्यात अगदी पहिल्यांदाच!!

रविवारची सकाळ इतकी छान सुरू झाल्यावर जेवणाची इच्छा दोघींना पण उरली नव्हती पण पुन्हा काकूंचे बोलणे खाण्यापेक्षा आम्ही जेवण घेणं पसंत केलं. दुपारी मी आवरून घेतलं आणि रूममधे आले तर माझी रूमी गुढघ्यात डोकं खुपसून बसली होती, मला कळालचं नाही ती अशी का बसली आहे ते, जवळ जाउन बघितलं तर ती एकदम मला बिलगली आणि तोंड दाबून रडायलाच लागली.मला काहीच समजेना की हिला एकाएकी रडायला काय झालं! बरं असं माझ्यासमोर कोणीतरी पहिल्यांदाच रडत होतं त्यामुळे तिला कसं सावरावं हेही मला सुचेना..ह्या विचारांमधे १-२मिनीटे गेली आणि तिचा पूर थोडा ओसरला.मग, मीहि भानावर आले अन तिला विचारलं, ’क्या हुआ?? रो क्यों रही है तू?? तबियत ठीक नहीं है क्या?? या पापा की याद आ रही है??’ तसं ती म्हणाली, ’नहीं रे, आय अ‍ॅम सॉरी आज मेरी वजेह से तुझे भी सजा मिली, मै सुभा कैसे भूल गयी पता नहीं, आय अ‍ॅम रियली सॉरी!’

हुश्श! हे कारण होतं होय, मी कसली घाबरले होते! मी तिच्या डोक्यात टपली मारली आणि म्हणाले, ’डोन्ट वरी यार, हम दोनो एक टीम है, खुशी और गम दोनो मिलबाटकर मनायेंगे, नेक्स्ट संडे तू सिर्फ मजा देख. और अब टेन्शन मत ले आज का संडे अभी बाकी है, चल घुमने चलते है’. ती मस्त हसली, मला पण हलकं वाटलं आणि आम्ही घराबाहेर पडलो.

आठवडा अगदी शांततेत पार पडला, कदाचित ह्या वीकचा सूचनांचा / नियमांचा आणि शिक्षेचाही कोटा फुल होता म्हणूनच. रविवार उगवला, मी मुद्दामच सक्काळी ६ वाजते उठले, धाडधाड आवाज करत आवरलं. रूमीपण लगेच उठली आणि आमच्या ’मिशन कपडे धुणे @ हौद’ साठी तयार झाली. आम्ही दाराबाहेर आलो सगळं सामान घेउन आणि थंडीची एक लहर अगदी पूर्ण अंगातून पास झाली, एक क्षण दोघीपण शहारलो पण, पुन्हा निश्चय केला आणि हौदावर पोहोचलो.मी लगेच मोठमोठयाने गाणे म्हणायला सुरूवात केली आणि रूमी ने कपडे आपटायला. फूल-टू धिंगाणा करत आम्ही तासभर अगदी व्यवस्थित कपडे धुतले. आजूबाजूला राहणारी सगळी जनता एकदा तरी डोकावून गेली आमचं काय सुरू आहे हे बघण्याकरता.आमच्या घरातले तर सगळे जागे झालेच होते पण, वरती राहणारी बि-हाडं सुद्धा बॅल्कनीत येउन आमचा टाइमपास एन्जॉय करत होती. सगळं झाल्यावर आम्ही विजयी मुद्रेने घरात प्रवेश केला आणि समोरच लालबुंद झालेल्या काकूंना बघून थबकलो.पण, लगेच लक्षात आलं की आज तर आपण त्यांनी दिलेल्या सुचनेचं तंतोतंत पालन केलं आहे मग का घाबरायचं, उलट, आम्ही छाती बाहेर काढून त्यांच्यासमोरून आत गेलो :-) :-)

आत जाउन दोघी अगदी पोट धरून हसायला लागलो पण सायलेन्ट मोड मधे ;-)
त्या दिवशी आम्ही दोघी एकदम खुश होतो आणि काकू हुप्प ;-)
 
क्रमश: 


या ब्लॉग वरील लिखाण कॉ्पीराईट प्रोटेक्टेड आहे, कुठेही पब्लिश करण्यापूर्वी लेखिकेची परवानगी घेणे आवश्यक आहे.
Protected by Copyscape Online Plagiarism Check

Monday, January 2, 2012

सा.सू. - भाग २

सा.सू. - भाग १


१ तारीख उजाडली आणि मी, माझी मैत्रीण सामान घेउन सकाळी ७ वाजताच घरी हजर झालो. थोडं भितभितच आत गेलो कारण तो कुत्रा पुन्हा ओरडण्याची भिती होती. काकूंनी आमचं स्वागत केलं आणि खोलीत सामान ठेवायला सांगितलं. मी त्यांच्याशी दुपारच्या जेवणाबद्द्ल बोलले आणि आम्ही कॉलेजला निघून गेलो. मी दुपारी १.३० वाजता घरी आले जेवायला तर दार बंद दिसलं, मी बेल वाजवली तसं काकांनी दार उघडलं आणि काकू पलंगावर झोपलेल्या दिसल्या! मला वाटलं बरं नाही की काय, तसं विचारलं तर त्या म्हणाल्या की (१)जेवायची वेळ दुपारी १ पर्यंतचीच आहे, त्यानंतर मी झोपते. तू आज पहिल्यांदा आली आहेस म्हणून जेवायला वाढते पण उद्यापासून हे चालणार नाही. मला हे ऎकून आईची अगदी मनातून खुप खूप आठवण झाली, ती बिचारी आम्ही म्हणू तेंव्हा जेवायला वाढायची, पण आता मी घराबाहेर पडले होते ना, इथे आई नव्हती हवे तसे लाड करायला. काकूंची हाक आली तशी मी माझ्या विचारांमधून जागी झाले आणि निमूटपणे जेवायला आत गेले.पहिला घास खाल्ला आणि खुप बरं वाटलं, जेवण खुप चवदार होतं. आईच्या हातची सर नसली तरी अगदीच सुमार चव नव्हती. मी पटापट जेवले आणि बाहेर पडणार तेवढयात काकू म्हणाल्या की, ’(२)तू ४ वाजेपर्यंत घरी येउ नकोस आणि तुझ्या मैत्रिणीला सुध्दा सांग.मी दुपारी १-४ ह्या वेळेत झोपते आणि (३)मला कोणीही डिस्टर्ब केलेलं खपत नाही!’ मी ’हो’ म्हणून घराबाहेर पडले. लगेच कॉलेजमधे माझ्या मैत्रिणीला शोधून हा अतिमहत्त्वाचा निरोप दिला आणि लायब्ररीकडे पळ काढला.

लायब्ररीमधे जाउन मी डोकं धरून विचार करत होते की रोज दुपारी १-४ ह्या वेळेत करायचं तरी काय?? अभ्यास करायचा म्हटलं तर ठीक आहे पण कधी जर काही अडचण आली, कधी झोपायची इच्छा झाली तर शेवटचं लेक्चर बंक करून घरी जाउन जेवण करून घ्यावं लागेल नाहीतर उपाशीच ४ वाजेपर्यंत घराबाहेर बसावं लागेल!

नविन कॉलेज, नविन जागा ह्या सगळ्या गोष्टींचं नवल काही राहीलचं नाही, घराबाहेर पडले आणि चटके बसायला सुरूवात झाली. श्याss मी कधीच विचार केला नव्हता असं असेल घराबाहेर पडल्यावरचं लाईफ म्हणून!! जाउ देत आता काही करू शकत नाही..आलिया भोगासी असावे सादर!!

संध्याकाळी मी घरी पोहोचले तेंव्हा काकूंनी घरातल्या बाकी लोकांची ओळख करून दिली. घरात काका-काकू, त्यांचा मुलगा आणि ब्राउनी म्हणजे तो तिखट कुत्रा असं चौकोनी कुटुंब होतं आणि आता आम्ही दोघीपण त्यात अ‍ॅड झालो होतो. मला त्या कुत्र्याचं नाव खुप आवडलं, तो गावठी होता पण एकदम शार्प होता. तो जरी बाकी सर्वांसाठी फक्त पाळीव प्राणी असला तरी काकूंचा मात्र जीव की प्राण होता. स्वत:च्या मुलापेक्षा जास्त त्या ब्राउनीचच कौतुक करत होत्या ;-)

ओळखीचा समारंभ संपला तसं आम्ही जेवायला बसलो.काकूंनी लगेच सांगितलं की (४)रोज ८.३० ला जेवायला हजर राहायचं, उशीर चालणार नाही.आम्ही ’हो’ म्हणालो आणि जेवायला बसलो.जेवणं आटोपली आणि माझ्या बाबांचा फोन आला, शिफ्टींगची चौकशी करून बाबांनी फोन ठेवला आणि काकू म्हणाल्या, ’तुझा फोनचा वार ठरला आता!’ मी ’बरं’ म्हणाले आणि आत निघून गेले.

सकाळपासून खुप दगदग झाली होती त्यामुळे आम्ही दोघी लवकर झोपी गेलो.

दुस-या दिवशी काकूंनी ६ वाजताच दार वाजवलं, मी कशीबशी उठले आणि दार उघडलं, काकूंनी गर्जना केली, उठुन दोघीपण आवरून घ्या कारण (५) माझ्या मुलाला पुन्हा त्याच्या वेळेला कोणी डिस्टर्ब केलेलं आवडत नाही! मी ’ठीके’ म्हणाले आणि माझ्या मैत्रिणीच्या बेडवर जाउन कोसळले. पुन्हा काकूंनी हाक मारली की, गरम पाणी काढून ठेवलं आहे,माझ्या डोळ्यासमोर एकदम लख्ख प्रकाश पडला आणि नियम क्र.७ आठवलं. त्यानंतर आम्ही दोघींनी पटापट आवरलं आणि घरातून पळ काढला.

१ ला आठवडा असाच सगळ्या सुचना आणि नियम समजावून घेण्यात गेला.रविवारचा दिवस जवळ आला :-) रात्री झोपतानाच मी देवाला प्रार्थना केली, ’देवा, प्लीज उद्या तरी काकूंनी ६ वाजता नको उठवायला!’ आणि आमचं नशीब थोडंस चांगलं निघालं. काकूंनी आम्हांला ६ ऎवजी ७.३० ला उठवलं आणि नेहमीची गर्जना केली, आवरून घ्या!

मग मी उठले, आता रविवारचा दिवस म्हणजे आठवडयाचे कपडे धुणे कार्यक्रम असणारच ना म्हणून मी २,४ कपडे घेउन जात होते आणि काकू म्हणाल्या, ’(६) रविवारी दुपारी जेवण झाल्यावर कपडे धुवायचे!’ मी त्याच पावली परत रूममधे गेले आणि कपडे दिले फेकुन! बेडवर फतकल मांडलं तशी माझी रूमी म्हणाली, ’क्या हुआ?’ मी काय डोंबल सांगणार तिला, मला तर त्या क्षणी तिथून पळून जायची इच्छा झाली होती. काय हे (सा)रख्या (सू)चना, (सा)रख्या (सू)चना! आणि मी त्या सगळ्या ऎकतीये हेही एक नवल! माझा संडेचा सगळा मूडच गेला होता!

ह्या सगळ्या सूचनांच्या राज्यात एक महिना कसाबसा पार पडला. लकीली कॉलेजमधे सगळं सुरळीत होतं त्यामुळे मी दुपारी तरी बिझी झाले.काही दिवसातच आमची परिक्षा आली.रोज रात्री आम्ही दोघी १२-१ वाजेपर्यंत अभ्यास करत होतो.परिक्षा पार पडली आणि त्याच दिवशी संध्याकाळी काकूंनी आम्हांला दोघींना सांगितलं की, रात्री उशीरापर्यंत जागून अभ्यास करण्यापेक्षा दिवसा सगळा अभ्यास करून ठेवत जा. मला आधी काही कळालच नाही त्या असं का म्हणत आहे ते, माझी रूमी म्हणाली की, ’मुझे रातको पढनेकी ही आदत है तो, थोडी देर तो मै पढूंगी.’ काकू एकदम रागावल्याच, म्हणाल्या ’आदत-वादत कुछ नही होता, यहां रेहना है तो मेरा सुनना ही पडेगा!’ मग आम्ही काय बोलणार, मुकाटयाने आत निघून गेलो!

थोडया वेळाने माझ्या डोक्यात प्रकाश पडला आणि नियम क्र.५ आठवला, अच्छा तर विजबील वाढेल म्हणून आम्ही रात्री अभ्यास नाही करायचा का! मग मी ठरवलं की पुढच्या वेळेस ह्यांचा लाईटच नाही वापरायचा अभ्यास करायला, मग बघू काय म्हणतात ते!

क्रमश:



या ब्लॉग वरील लिखाण कॉ्पीराईट प्रोटेक्टेड आहे, कुठेही पब्लिश करण्यापूर्वी लेखिकेची परवानगी घेणे आवश्यक आहे.
Protected by Copyscape Online Plagiarism Check