चंद्र...

किती छान वाटतं ना चंद्राकडे बघितलं की..

खाली इतक्या गाडया धावत आहेत, माणसं इकडून-तिकडे जात आहेत पण त्यातल्या किती लोकांना माहित आहे की आज आकाशामधे चंद्र इतका सुंदर दिसतोय ते,तुझ्या-माझ्यासारखा क्वचित एखादाच असेल..त्या चंद्राला पण खालून धावणा-या यंत्र आणि यंत्रवत झालेल्या माणसांशी काही घेणं-देणं नाहीये! तो त्याच्या त्याच्या आनंदात रोज उमलतो पाकळी-पाकळीने अन एका दिवशी असं पूर्णरूप धारण करतो...

तुम्ही त्याच्या रूपाचं कौतुक करावं अशी त्याची अपेक्षा नाहीये की तुम्ही त्याला बघितलंच नाही आज म्हणून त्याची तक्रार नाहीये..तो स्वत:च्याच धुंदीत आपल्या सख्या-तारकांसहित नभोमंडलात प्रवेश करतो, रात्रभर आकाशाच्या अंगणात रासक्रिडा करत पहाटे सगळ्यांना घेऊन लुप्त होतो..

पुन्हा दुस-या दिवशी संध्याकाळी दुधाळ-मधाळ चंद्रप्रकाश पसरविण्याकरता तो हजर असतो अगदी कसलीच अपेक्षा न-करता...निसर्ग किती निरिच्छ-निरपेक्षपणे आपल्यावर प्रेमाची पखरण करत असतो ह्याचं अगदी नेमकं उदाहरण म्हणजे हा चंद्र..छोटयांचा चांदोमामा, भाऊबिजेच्या दिवशी दूरदेशी असणा-या भावाचा प्रतिनिधी अन प्रेमात धुंद असणा-याचा प्रियकर...