२०२० : एक सिंहावलोकन

 

२०२० साल हे सगळ्यांसाठीच चिवित्र गेलं पण माझ्यासाठी तर अगदीच roller coaster ride होती!
म्हणजे बघा १ जानेवारी २०२०ला मी बेरोजगार झाले होते, सगळं जग नवीन वर्षाचं स्वागत करत असतांना मी मात्र 'आता पुढे काय'? ह्या विचारांच्या गोंधळात २०२०मधे पाऊल ठेवलं!!
जानेवरी मधे युके मधे कोणीही लवकर जागं होत नाही त्यात भरीतभर ब्रेक्झिट झालेलं त्यामुळे नोकरीचं मार्केट सुस्तचं होतं. होता होता फेब्रुवारी पण संपला पण काहीच चिन्ह दिसेनात!
नव-याने मदत केली आणि थोडी शिल्लक जमा होती म्हणून घराचे हफ्ते आणि बाकी खर्च निभावले पण नोकरी नसल्यामुळे जबरदस्त डिप्रेशन आणि फ्रस्ट्रेशन यायला लागलं! अभ्यास, नोकरीसाठी तयारी, घरातील कामं, काही काही करावंसं वाटेना 😢
फक्त आला दिवस कोणीतरी नोकरीसाठी काॅल करेल याच विचारात जायला लागला.
मार्च उगवला पण एकही काॅल आला नाही, आता तर मी दिवसेंदिवस फक्त रडण्यात घालवायला सुरूवात केली 😭 घरी परत जाऊन नोकरी शोधावी हा विचार जोर धरायला लागला पण नव-याला एकटं सोडून जावंसंही वाटेना!
बरं माझ्या ओळखीतल्या जितक्या म्हणून मुली/बायका होत्या त्या सगळ्यांना नविन वर्षात पटापटा नोक-या मिळाल्या त्यामुळे आपल्यालाही आज न उद्या नोकरी मिळेलच असा पिटुकला आशेचा काजवा मनात चमकत होताच 😐
पण! हा पण काही पिच्छा सोडेचना!!
ओळखीतल्या होत्या नव्हत्या त्या सगळ्यांना रेझुमे पाठवला, नुसतंच बसून नको राहायला म्हणून माझ्या टेक्नॉलॉजी मधल्या परिक्षा देत सुटले पण कसला उपयोग होईल तर शप्पथ!!😖😖
आता बास, घरीच जायचं आणि नोकरी शोधायची हा विचार पक्का करतच होते की एका कंपनीतून काॅल आला, पहिला इंटरव्ह्यू झाला-चांगला झाला, दुसरा झाला तोही पास झाले आणि आता तिसरा इंटरव्ह्यू चा काॅल येईलच म्हणेतो एक आठवडा गेला- २ गेले- एक महिना गेला पण 😤😤
आणि एके दिवशी जादूची कांडी फिरवल्यासारखं झालं आणि तिसरा इंटरव्ह्यू होऊन मला नोकरीची आॅफर एकदाची मिळाली 💃💃
नोकरी दुसर-या गावात होती म्हणून तिकडे रहायला जागा शोधायला सुरूवात केली, तीनच दिवस झाले जेमतेम आणि कोरोनाने आॅफिसमधे शिरकाव केला आणि 'वर्क फ्राॅम होम' चा फतवा काढला गेला.
मी एकदम खुश झाले😄 आयुष्यात पहिली नोकरी लागल्यापासून असणारं स्वप्न, 'घरुन काम करायला मिळावं', हे आता पूर्ण होतांना दिसायला लागलं 😜
एक महिना मस्त गेला, घरुन काम करायचं, ट्रेनचा प्रवास नाही की पहाटे लवकर उठणं नाही 😄
पण घरात बसून काम करणं तेही धड डेस्क नसतांना हे काही सोपं नाही 🤪
अचानक मला पाठदुखीचा त्रास सुरु झाला, थोडे व्यायाम प्रकार करुन बघितले पण विशेष फरक वाटेना. पाठदुखी वर उपाय शोधेतो muscle pain चालू झालं. रोज वेगळ्या ठिकाणी दुखायला लागलं. एक-दोन आठवडे हा त्रास कसा घालवावा याचा विचार करतो न करतो तोच migrain चा जबरदस्त त्रास चालू झाला! डोकं इतकं प्रचंड दुखायचं की मला काही म्हणजे काही सुचायचं नाही! भिंतीवर डोकं आपटायची इच्छा व्हायची नाहीतर दोन्ही हातांनी घट्ट धरून ठेवावसं वाटायचं पण किमान दोन तास ते कमाल २४तासा पर्यंत डोकंदुखीची मजल गेली 😖😖😖
बरं डाॅक्टर कडे जावं म्हणाल तर कोरोनाचा लाॅकडाऊन चालू झालेला. शेवटी पेनकिलरचा आधार घेत घेत कसंबसं दोन-तीन महिने असह्य त्रास सहन करत करत अचानकच एक दिवस डोकं दुखणं बंद झालं!! 😌
आज नुसता विचार केला तरी अंगावर काटा येतो इतका भयानक त्रास त्या दिवसांमधे झाला 😡
देव करो अन कोणाला हा आजार नको व्हायला!!🙏
आजवर मी इतक्या पेनकिलर्स कधी घेतल्या नसतील जितक्या त्या दोन-तीन महिन्यांमधे घ्याव्या लागल्या मला 😢 😭
आजारपणातून बाहेर पडत पडत आळशीपणाने मला जकडलं! 😱
आॅफिसचं आणि घरातलं काम करुन इतका कंटाळा यायला लागला की व्यायामाला मी दूर ढकलायला सुरूवात केली! अगदीच बंद करुन टाकला व्यायाम असं नाही झालं, पण सातत्य राहिलं नाही आणि तोंडावरचा ताबा पण सुटला!
या सगळ्याचा व्हायचा तो परिणाम झालाच शेवटी! मी गुटगुटीत दिसायला लागले 😜
तशात दिवाळी महिन्यावर येऊन ठेपली आणि आम्हांला घरी जायचे वेध लागले पण हाय रे कोरोना! अगदी ऐन वेळेवर युके मधे दुसरा लाॅकडाऊन लागला आणि दिवाळी सुद्धा आम्ही युकेतच साजरी केली!
दिवाळीच्या फराळावर ताव मारल्यावर मात्र मी आळस झटकून अगदी शिस्तबद्ध पद्धतीने व्यायाम-आहार-झोप यांचं गणित बांधलं आणि महिन्याभरात दोन किलो वजन उतरवलं 😘 😘
तर आज ३१डिसेंबर च्या दिवशी मी स्वतःला, स्वतःकडून शाबासकी देत छान छान पदार्थ खाऊन हा आनंद साजरा करणार आहे 😊 😊
अर्थात अजून वजन पूर्णपणे आटोक्यात आलेलं नाहीए त्यामुळे उद्यापासून परत सगळं रेजिम सुरु!
या मग मस्त गरमागरम क्रिस्पी पोहा पॅटीस खायला 😍
आणि हो Happy New Year
#31st2020celebration
#मुक्कामपोस्टUK

#खाण्यासाठी_जन्म_आपुला #हिवाळास्पेशल : पौष्टिक हलवा

 

#खाण्यासाठी_जन्म_आपुला
हिवाळा आल्याची चाहूल जशी बोच-या हवेतून होते तशीच ती बाजारामधे टोपली टोपलीतून सजवलेल्या लालचुटूक, लांबसडक गाजरांना बघून होते 😃
हे जे गाजर असतं नं त्याला खरी चव असते😋👌
डोळ्यांना सुखावणारा लालसर-गुलाबी रंग आणि गोडुस चव असलेली ही गाजरं बाजारात मिळायला लागली रे लागली की मी किलो-किलो खरेदी करते. कारण हिवाळ्याचे ३-४ महिनेच यांचा आस्वाद घेता येतो,नाहीतर वर्षभर ती शेंदरी-बेचव गाजरं बघून खायची इच्छाच मरून जाते!
असो, तर हे गोड-गोजिरे गाजरं बाजारातून आणल्यावर पहिला पदार्थ काय बनतो तर 'पौष्टिक हलवा', येस्स!
आज मी तुम्हांला माझ्या या खास पदार्थाची 'सिक्रेट' रेसिपी सांगणार आहे बरं 😄
तर तुम्हांला आवडेल तितकी गाजरं घ्या म्हणजे मी तरी किमान किलोभर घेते. ती स्वच्छ धुवून-पुसून घ्या आणि त्याचा छानसा कीस/खीस करुन घ्या. यासोबतच गाजराइतकाच महत्वाचा घटक किंबहुना गाजरापेक्षा जास्त जीवनसत्त्व असणारा घटक म्हणजे बीटरुट घ्या.
एक किलो गाजरासाठी बीटरुट जे वजनात साधारण १५०-२००-२५०ग्रॅ असेल असं घ्या, त्याचाही कीस/खीस बनवून घ्या. हे झाले पदार्थ बनवायला लागणारे दोन मुख्य घटक. आता तुम्ही ज्या भांड्यात गाजराचा हलवा करता ते घ्या..
हां हां हां थांबा!नाॅन-स्टीक पॅन अज्जिबात वापरायचं नाही बरं 👊
तर गॅसवर भांडं ठेवा आणि मोठ्या चमच्याने ३-४ चमचे तूप घालून ते वितळू द्या. तुपाचा सुगंध दरवळायला लागला की मग त्यात गाजराचा आणि त्यावर बीटाचा कीस/खीस घालून त्याला व्यवस्थित एकत्र करुन घ्या. भांड्यावर झाकण ठेवा आणि तूप-गाजर-बीट यांचं मिश्रण वाफेवर मस्तपैकी शिजू द्या.
डोन्ट-वरी आपण अधूनमधून झाकण उघडून ते मिश्रण एकत्र करत राहणार आहोत पण आत्ताच ठेवलंय ना, जरा होऊ देत पाच मिनिटं.
तर आता आपल्याला दूध तापवायला ठेवायचं आहे. किलोभर गाजराच्या कीसासाठी अर्धा लीटर दूध तापवायला दुस-या भांड्यात ठेवायचं.
इकडे 'धीमी आँच'पे हलव्याचं मिश्रण छान तयार होतंय.
झाकण उघडून बघा, कसा मस्त बीटाचा रंग घेऊन गाजराचा कीस लालचूटूक्क झाला आहे आणि तूपमिश्रित सुगंध घ्राणेंद्रियाला तयार होणाऱ्या चविष्ट पदार्थाची चुणूक देतोय 😘 हां पुरे पुरे - नैवेद्य दाखवायचा आहे म्हटलं आधी देवाला😏 मग तुमच्या पोटोबाला!
तर साधारण १५मिनीटात गाजर-बीटाचा कीस तुपात वाफवून मस्त मऊसर तयार होतो, आता त्यात मगाशी तापत ठेवलेलं दूध घालायचं. दूध जितकं आहे तितकं सगळं नका घालू हं, जरा अंदाज घेत घेत पण पौष्टिक हलवा शिजायला मदत होईल इतपत घालायचं. म्हणजे बघा गाजर-बीटाचा खीस आहे नं त्याच्या साधारण अर्धा इंच वर येईल इतपत दूध घालायचं.
हां आता या सगळ्या मिश्रणाला व्यवस्थित हलवून एकत्रित करायचं. परत एकदा झाकण ठेवत पुढच्या तयारीला लागायचं.
या पौष्टिक हलव्यामधे एक साखर सोडली तर बाकी सगळ्या जिन्नसांचा वापर अगदी सढळ हाताने + आवडीनुसार तुम्ही करु शकता. आता सुकामेवा चा नंबर - चला आता प्रत्येकी एक मूठ काजू-बदाम-अक्रोड(हो अक्रोड अतिशय महत्वाचा घटक आहे) घ्या आणि त्याची जाडसर पूड करुन घ्या. आता तुम्ही म्हणाल, काप का नको? पूड का करायची?
बीटरुट असल्यामुळे या पोष्टिक हलव्याचा रंग अगदी गडद लाल होतो त्यात मग बदाम-काजूचे काप फारच बेरंगी लाल दिसतात, कसं वाटेल मग ते खातांना 😒 आणि आक्रोड जरासे तुरट(मला तरी त्यांची चव तुरटच वाटते) लागतात त्यामुळे त्याचे नुसते तुकडे नकोच म्हणून सोप्पा उपाय आहे पूड 😁
हां झाली का पूड करुन,चला आता झाकण उघडून बघा बरं हलवा कितपत शिजला ते? हां दूध आता ब-यापैकी आटलं आहे, परत एकदा सगळं मिश्रण मिक्स करा आणि झाकण ठेवा. आता साखरेचा नंबर, तर या हलव्यामधे साखर अगदी कमीतकमी घालायची. म्हणजे बघा जर एक किलो गाजर+२५०ग्रॅ बीटरुट असेल तर २००ग्रॅ साखर पुरेशी आहे. कारण मुळात गाजर असतात गोड त्यात परत बीटरुट शिजलं की त्याचाही गोडवा उतरतो त्यामुळे अगदी कमी साखर जरी घातली तरी अतिशय स्वादिष्ट बनतो पौष्टिक हलवा 😊
खूप झाल्या गप्पा, झाकण उघडलं तर अहाहा वाफेवर स्वार होऊन हलव्याचा सुगंध 'मी तय्यार आहे' ची वर्दी देत आला 😊 तरी एकदा निरखून बघा दूध कुठे दिसत नाही नं भांड्यात? हां म्हणजे हलवा छानपैकी शिजला बरं 😊 त्यात आता साखर घाला आणि हलवून घ्या. पदार्थाच्या उष्णतेने साखर लगेच वितळायला लागेल. परत एकदा सगळं मिश्रण एकत्र करा आणि साखर विरघळून हलवा तयार होईतो जरा दम धरा 😜
१०मिनीटांमधे साखरपाक विरघळून हलव्याला चकाकी यायला लागेल. एकदा का सगळा पाक त्या मिश्रणात मिसळला की हलवा छान तयार होईल, भांड्यापासून थोडा वेगळा व्हायला सुरूवात होईल. आता तुमच्या आवडीनुसार अजून पाच मिनीटं त्या मिश्रणाला हलवून ड्राय करु शकता किंवा आत्ताच गॅस बंद केला तरी चालेल👍
१०मिनीटं मिश्रण निवलं की त्यात मगाशी केलेली ती काजू-बदाम-अक्रोडची जाडसर पूड घालून मिक्स करुन घ्या. आता एका वाटीमधे त्यातला दोन-तीन चमचे पौष्टिक हलवा घ्या त्यावर काजू-बदाम लावून जरा सजावट करा आणि देवाला चाखायला द्या🙏
त्यानंतर कुटुंबियांसाठी आणि स्वतःसाठी पौष्टिक हलव्याच्या वाट्या भरून घ्या आणि सुगंधी-चविष्ट-स्वादिष्ट अशा पौष्टिक हलव्याची लज्जत अनुभवा 😋👌👌👌
माझ्या घरी हिवाळ्यात पहिला हा पदार्थ बनतो, तुमच्याकडे काय बनवतात?
#हिवाळास्पेशल
#पौष्टिकहलवा
#गावरानगाजरcravings
#खाण्यासाठी_जन्म_आपुला

#मुक्कामपोस्टUK : लाॅकडाऊन दिवाळी

  यंदाची आमची दिवाळी युके ला करायची वेळ आली. अगदी ऐन वेळेवर दुसरा लाॅकडाऊन लागला आणि घरी जाणं स्थगित करावं लागलं 😭
आलं करोनाच्या मनात, तिथे कोणाचं चालणार 😖
मन खट्टू झालं खरं, पण मनाला समजावत म्हटलं, वर्षभराचे सण जसे आनंदात साजरे केले तसंच दिवाळी पण करुया की या घरात-देशात 😃
आंजारुन-गोंजारुन मनाला तयार केलं खरं पण मग आता दिवाळीची तयारी नेमकी कशी करावी बरं हा पेच पडला 🤔
दिवाळी म्हटलं की पणत्या-आकाशकंदिल-दाराला लावायला तोरण-रांगोळी-रंग-पुजेचं साहित्य कित्ती कित्ती म्हणून सामान आणायचं असतं नै!
आमच्या कडे दुसरा लाॅकडाऊन चालू झालेला, बरं इथे या सगळ्या वस्तू मिळतात का आणि कुठे हे शोधण्यापासून सुरूवात!
काय करावं बरं हा विचार करत गुगल करत असतांना एकेक साईट्स सापडायला लागल्या 😊 माझी इथली पहिली दिवाळी असली म्हणून काय झालं, कैक वर्षांपासून भारतीय इथे आहेतच आणि अगदी आंब्याच्या डहाळी-दुर्वा-शेणाच्या गोव-या काय म्हणाल ते सगळं मिळतं, फक्त शोधायचा अवकाश!
या साईट्स सापडल्या आणि माझ्या अज्ञानाचा आणि भीतीचा अंध:कार पळूनच गेला 😁
आता तर मला तुळशीबागच सापडली होती, उत्साहात मी पणत्या काय रांगोळी काय रंग काय दिसेल ते कार्ट मधे टाकायला सुरूवात केली.देवाच्या पूजेला लागणारं सगळं सामान मिळालं बाई, काय खुश झाले मी 👏💃💃
उटणं-सुगंधी साबण-तेल-घरातल्या लावायच्या दिव्यांच्या माळा एक एक गोष्ट समोर आली आणि माझ्या दिवाळी खरेदीची लिस्ट पूर्ण होत गेली 😊
चला बाहेरची आवश्यक खरेदी तर पार पडली पण दिवाळी फराळाचं काय?? अरे देवा!!😰😰
चकल्या-शेव करायची सोय आपलं सो-या नाही आणि नुसत्या लाडू-चिवड्यावर तर दिवाळी भागायची नाही 😳 आता काय करावं बरं असं म्हणत मी परत डोकं खाजवायला सुरूवात केली. तशात अचानकच मला Indieats.in म्हणून माझ्या मैत्रिणीच्या फेबु पेजवर दिवाळी फराळाची आॅफर दिसली आणि मला तर बाई आकाशच ठेंगणं झालं, इतका आनंद झाला म्हणून सांगू 😄 क्षणाचाही विलंब न-लावता मी चकल्या-चिरोटे-शेव-खोब-याच्या वड्या-बालुशाही अशा सगळ्या पदार्थांची आॅर्डर दिली. त्या साइटवर बाकी मसाले-तयार पिठं दिसली, लगे हात ती पण मागवली 😄 हुश्श!!!
झाली एकदाची दिवाळीची सगळी तयारी 💃💃
जसजशी दिवाळी जवळ यायला लागली तस रोज काही ना काही सामानचं पार्सल यायला लागलं. नवरा म्हणायचा अगं काय-काय मागवलं आहेस इतकं?? मी फक्त 'आली दिवाळी-दिवाळी-दिवाळी' इतकंच म्हणत उड्या मारत होते 😜😄😄
दिवाळीच्या एक आठवडाआधी रविवारी भल्या पहाटे मी लाडू आणि चिवड्याचा घाट घातला आणि बेसनाचे लाडू, मुरमु-याचा खमंग चिवडा(अर्थात माझ्या आईच्या सुपरव्हिजनखाली) बनवून डब्बे भरून ठेऊन दिला 😄😋
घरामधे मग दिव्यांच्या माळा लावल्या आणि आकाशकंदील नसेना का पण या लुकलुकणाऱ्या ता-यांनी माझं घर उजळून निघालं 😍
रमा एकादशीला रंग-रांगोळीने माझं यूकेच्या घरासमोरचं अंगण सजलं आणि पहिला दिवा दारात लागला 😊
दिवाळी सुरु झाली हो 😊 😊 👏👏🙏
तसं बघितलं तर पुण्याच्या घरासमोर मी इतक्या उत्साहाने सकाळ-संध्याकाळ रांगोळी काढत नव्हते. पण युकेतल्या करड्या आणि निरस वातावरणाला छेद देता यावा म्हणून खास रंगसंगती करत मी रांगोळ्या काढायला सुरूवात केली 😊
नरकचतुर्दशीच्या पहिल्या आंघोळीकरता उटणं-तेल-साबण काढून ताट तयार केलं आणि सुपरिचित वासांनी घरच्या सगळ्या दिवाळींच्या आठवणी मनात फेर धरु लागल्या.गरम-कढत पाण्यात तीळ घालून-उटण्याचा उष्णसुगंधी लेप अनुभवत पहिली आंघोळ उरकली आणि देवाला नमस्कार करत फराळाच्या ताटावर ताव मारायला बसलो. चिवडा-लाडू-चकली-शेव-चिरोटे एकेक पदार्थ जिभेवर विसावत होता आणि अहा क्या बात है, म्हणत दिवाळी संपन्न झाल्याचा आनंद द्विगुणीत होत होता 😋😋😘
मी बनवलेल्या लाडू-चिवड्याला पण नव-याने 'छान झालं आहे'ची पावती दिल्यावर तर मी डब्बल खुश झाले आणि आणखीन एक लाडू फस्त केला(लाॅकडाऊन ने बहाल केलेला गुटगुटीतपणा कमी करायच्या ऐवजी?? ए गपे! दिवाळी आहे,चलता है 😁)
दिवाळी म्हटलं की आपल्या आप्तेष्टांना भेटणं-फराळाच्या गप्पा-खरेदी-फटाके अशी सगळी धम्माल असते. यावर्षी ते जरी होऊ नाही शकलं तरी व्हिडिओ काॅलवर मात्र सतत आमच्या गप्पा चालू आहेत त्यामुळे, अगदीच ओकीबोकी वाटत नाहीए ही दिवाळी 😌
बाकी तुमची दिवाळी कशी सुरु आहे, मजा करा-मस्त लाडू-चिवडा खा
तुम्हां सर्वांना पुन्हा एकदा दिवाळीच्या हार्दिक शुभेच्छा 😊 🙏

गुरूद्वादशी : नृसिंहवाडी उत्सव

  आज गुरूद्वादशी, नृसिंहवाडी/ नरसिंहवाडीला खूप मोठा उत्सव असतो. यावर्षी करोना मुळे कदाचित नसावा.
तर माझ्या लहानपणीच्या दिवाळीच्या आठवणींमधे प्रमुख आठवण ही नरसिंहवाडीच्या उत्सवाची आहे.
सुट्टी चालू झाली की मामाच्या गावाला किंवा आजोळी जाण्याच्या ऐवजी आम्ही नृसिंहवाडीला जायचो.
औ'बादहून पुण्याला शिवाजी नगर स्थानकाला जायचं तिथून पुढे स्वारगेट स्थानकावर कोल्हापूर किंवा त्यापुढे जाणारी लालपरी पकडायची आणि प्रवासाच्या शेवटच्या टप्प्यावर म्हणजे रात्री १०-११वा. आम्ही नरसिंहवाडीला पोहोचायचो.
तिथे एका गुरुजींच्या घरी आमची राहायची सोय केलेली असायची. बसमधूम उतरल्यावर चालत त्यांच्या घरी जाईपर्यंतच थंडीने हुडहुडी भरायची.
गुरुजींकडे गेल्यावर एकमेकांची विचारपूस करत दुस-या दिवशी पूजा किती वाजता करायची आहे, इतर कार्यक्रमांची रूपरेषा काय आहे हे सगळं ठरवून, 'पहाटे लवकर उठून नदीवर आंघोळीला जायचं आहे', या सूचनेसकट पांघरूणात दडी मारावी लागायची.
पहाटे उठून आमचे आई-बाबा नदीवर आंघोळीला जायचे पण, आमची कधी इतक्या थंडीत पाण्यात पाय ठेवायची हिम्मत नाही झाली. त्यामुळे अगदीच उशीरा नाही पण ७-८वा आम्ही घरुन तयार होऊन जायचो. नदी मधे आंघोळ करणे हा एकूणच किळसवाणा प्रकार वाटत असल्याने मी विशेष कधी प्रयत्न आणि हिम्मत केली नाही. शास्त्र म्हणून दोन थेंब स्वतःवर शिंपडायचे आणि पवित्र व्हायचं असा शाॅटकट मारलेला चालायचा 😜
मंदिराकडे जातांना दुतर्फा दुकानांची रांग आहे. पुजेचं साहित्य, मिठाई, खेळण्या अशा विविध वस्तू मिळणारी ही दुकानं बहुतांश लोकांच्या घराच्या समोरच्या भागात वसवलेली आहेत. प्रवेशद्वारातून आत गेल्यावर उजव्या हाताला नारायणस्वामींचं मंदिर आहे आणि त्यामागे धर्मशाळा. थोडं पुढे जाऊन डाव्या हाताला वळालं की कृष्णामाईचं विस्तीर्ण पात्र दिसतं आणि ते बघत बघतच आपण पाय-या उतरून कधी नदीपात्रात उतरतो कळतच नाही.
नदीच्या पाण्यात हात खळखळत तिला नमस्कार करुन, चार पाय-या चढून मुख्य मंदिराकडे जायला वळायचं. मुख्य मंदिर नदिपात्राच्या अगदी लगत आहे. पण हे मंदिर इतर मंदिरांसारखं नसून एक माणूस जेमतेम डोकाऊ शकतो इतकं छोटुसं आहे.तिथे नृसिंहसरस्वती महाराजांच्या 'मनोहारी पादुका' आहेत आणि त्यावर सावली धरुन औदुंबराचा विशाल वृक्ष वर्षानुवर्षे उभा आहे.
कृष्णामाईच्या या नेत्रदीपक पात्राला शोभेल असा सुंदर घाट आणि मंदिराभोवती गोलाकार विशाल सभामंडप आहे.
नदीपात्राच्या एका बाजूला नृसिंहवाडी आहे तर दुस-या बाजूला अमरेश्वर म्हणून एक श्री दत्तमहाराजांचं अजून एक मंदिर आहे. नृसिंहवाडीला जितकी भाविकांची गर्दी असते त्यामानाने अमरेश्वरला बरीच शांतता असते. कृष्णामाईच्या पात्रातून बोटीने त्या बाजूला जाता येतं किंवा मुख्य रस्त्याने गाडीने पण जाता येतं.
नृसिंहवाडीला मुख्य मंदिराच्या उजव्या आणि डाव्या बाजूला बसून पादुकांवर अभिषेक करुन पूजा करायची व्यवस्था केलेली आहे. त्यानुसार आमचे आई-बाबा पुजेला बसायचे आणि आम्ही त्यांच्या अलीकडे-पलिकडे बसून पूजा कशी करतात हे उत्सुकतेने बघत बसायचो. एकदा पूजा झाली की मुख्य आरती होईपर्यंत मंदिराला प्रदक्षिणा घालायच्या किंवा मग मुख्य दारापाशी असणाऱ्या दुकांनाकडे फेरफटका मारायचा असा माझा कार्यक्रम असायचा.
मंदिरामधे पूजा चालू असतांना मंत्रोच्चारांचा होणारा आवाज दूरवर ऐकू यायचा.एका विशिष्ट लयीत म्हटल्या जाणाऱ्या त्या वेगवेगळ्या स्तोत्रांमुळे सगळं वातावरण इतकं प्रसन्न वाटायचं ना 😊 मला आजही तो आवाज कानात घुमल्यासारखा वाटतो.
मंदिर परिसारामधे दगडी रस्ता आहे. त्यावरून चालतांना होणारा गार स्पर्श मला फार मजेशीर वाटायचा. प्रवेशद्वारापासून बाहेर गावात जाणारा रस्ता तेंव्हा मातीचा होता, त्यावरुन चालतांना पण मऊशार मातीचा स्पर्श झाला की गुदगुल्या होतात असं वाटायचं 😄
हां तर प्रवेशद्वारापाशी ना २-३ दुकानं होती, तिथे गोष्टीची पुस्तकं मिळायची. मी तासनतास् उभी राहून ठरवत बसायचे की हे पुस्तक घेऊ की ते घेऊ. मागच्या वर्षी घेतलेलं पुस्तक परत नाही घेतलं जात ना, हे आठवून मग एकाच छानश्या पुस्तकाची निवड मी करायचे आणि बाबांनी घेऊन दिलं की लगेच वाचायला सुरूवात करायचे 😊
पुस्तकांच्या दुकानांमधे खेळणी तर असायचीच त्यातही मला ती पाण्यावर फिरणारी 'टर्र' आवाज करणारी होडी घ्यायची विशेष आवड होती 😜
जशी पुस्तकं-खेळणी घ्यायची उत्सुकता असायची तसंच तिथे मिळणाऱ्या विशेष मिठाईचं सुद्धा आकर्षण असायचं. कंदी पेढे,कवठाची बर्फी आणि भरपूर खोबरं-काजु-किसमिस-खसखस-डिंक-कमी साखर घालून बनवलेली बर्फी(माय फेव्हरेट). ही बर्फी इतकी स्वादिष्ट लागते मी कितीही खाऊ शकते. माझ्या मोठ्या बहिणीला मात्र कवठाची बर्फी जास्त आवडायची. अशा आमच्या प्रत्येकाच्या आवडीनुसार + इतरांना प्रसाद द्यायला म्हणून, प्रत्येक जिन्नस किलोभर तरी घ्यावा लागायचा आईला 😄
दुसरं एक आकर्षण वाटायचं ते घरोघरी बनवलेल्या एक से एक सुंदर मातीच्या किल्ल्यांचं!
आम्ही ज्या गुरुजींच्या घरी राहायचो त्यांची मुलं तर दरवेळेस इतका सुंदर किल्ला बनवायचे नं की बघतच रहावं.आणि एका वर्षी तर गुरुजींच्या मुलाने महादेवाच्या जटेतून गंगा अवतरली असा देखावा केला होता. छोटी मोटर लाऊन खरंच महादेवाच्या जटेतून पाण्याचा फवारा तयार केला होता, असलं भारी वाटलेलं मला ते सगळं बघून 😁
मंदिरामधे दुपारच्या आरतीला हजेरी लावून झाली की आम्ही घरी येऊन सुग्रास जेवणावर ताव मारायचो आणि ताणून द्यायचो 😄
संध्याकाळ होत आली की पटकन आवरून परत मंदिरामधे जायचो. सकाळच्या पुजेपेक्षा मला संध्याकाळच्या पालखीची जास्त उत्सुकता असायची. जितकी पालखी खास तितकीच त्याआधीची तयारीही खास.
नारायणस्वामी मंदिरामधे उत्सवमूर्तींच्या मुखवट्याची सजावट केली जाते. काजळ-चंदन आणि फुलांची सजावट करुन उत्सवमूर्तींना सजवलं जातं. तो सजावट सोहळा बघणं फार आनंददायी आणि डोळे तृप्त करणारा असतो. अतिशय नाजूकपणे आणि निगुतीने केलेली ती सजावट पूर्ण झाली की उत्सवमूर्तींच्या मुखवट्याला सोन्याची झळाळी प्राप्त होते. वर्णन करायला शब्द कमी पडत आहेत माझे खरंतर, इतकं, डोळ्याचं पारणं फिटेल असं दृश्य असतं ते 😍 एकदा सजावट पूर्ण झाली की उत्सवमूर्तींना फुलांची आरास केलेल्या पालखीमधे ठेवलं जातं आणि 'अवधूतचिंतन श्रीगुरुदेवदत्त' म्हणत मुख्य मंदिरासमोर पालखी आणली जाते. देवाची आरती करुन पालखी प्रदक्षिणेसाठी सज्ज होते.
हातात दिवटी घेऊन पुढे एकजण उभा राहतो, पालखीला सांभाळत चार जण असतात. सगळे गुरुजी एका सुरात आणि अतिशय खणखणीत आवाजामधे पंचपदी म्हणायला सुरूवात करतात आणि पालखी प्रदक्षिणा आरंभ करते. कधी ३ तर कधी ५ प्रदक्षिणा घातल्या जातात. प्रदक्षिणा करतांना प्रत्येक दिशेला पालखी थांबवून भाविकांना दर्शन घ्यायची संधी दिली जाते. मंदिराभोवती पालखीसोबत प्रदक्षिणा घालायला मोठ्या प्रमाणात जनसमुदाय गोळा झालेला असतो. प्रत्येकजण कानात प्राण एकवटून दत्तमहाराजांची स्तुतिपर कवनं ऐकण्यात गुंगून गेलेला असतो. कृष्णामाईचा काठ, संध्याकाळचा हवेतला गारवा, धुपा-दिपाचा सुगंध आणि ब्रम्हवृंदांचा धीरगंभीर आवाज यामुळे एकूणच मंतरलेलं वातावरण असतं आणि तन-मन एका भारावलेल्या पण सुखद अनुभवाची प्रचिती घेत असतं, फार फार मंत्रमुग्ध करणारा अनुभव आहे ह्या पालखी सोहळ्याचा. प्रदक्षिणा झाली की शेजारती होते आणि मंदीर बंद केलं जातं.
दुस-या दिवशी म्हणजे गुरुद्वादशीला खूप मोठा उत्सव असतो.
पहाटेपासूनच पूजेला प्रारंभ करतात, असंख्य भाविक दर्शनासाठी रांगा लावून महाराजांच्या पादुकांचं दर्शन घेत, सोहळ्याचा अनुभव मनात साठवून तृप्त होत असतात. मुख्य पुजा-आरती झाली की महाप्रसादाची लगबग सुरु होते. त्या दिवशी नरसिंहवाडीमधे राहणाऱ्या आणि बाहेरुन येणाऱ्या प्रत्येकाला प्रसाद दिला जातो. गावामधे असणाऱ्या सगळ्या धर्मशाळा, शाळा, पटांगणं अशा ठिकाणी एकाच वेळी पंगती बसवल्या जातात. हजारोंनी भाविक त्या अमृतासमान चविष्ट प्रसादाचा आस्वाद घेतात. प्रसाद म्हणून दोनच पदार्थ पानात वाढतात - गव्हाची गुळ घालून बनवलेली गरमागरम खीर आणि वांग्याची खमंग भाजी - हा प्रसाद इतका चविष्ट असतो की पोट भरलं तरी मनाची भूक काही भागत नाही 😄
महाप्रसाद घेऊन झाला की आमची घरी परतायची लगबग चालू व्हायची. मिळेल त्या गाडीने पुण्याला येऊन लगोलग औ'बादला पोहोचून दिवाळीच्या पहिल्या अंघोळीचा मुहूर्त गाठायचा असायचा!
गुरुद्वादशीचा मंत्रमुग्ध करणारा सोहळा मनभरुन बघितला नं की दिवाळीची सुरूवात अतिशय मंगलमय व्हायची 😊🙏
गेल्या काही वर्षात मात्र आम्हांला नरसिंहवाडीला जायचा योग फारसा आला नाही पण, लहानपणीच्या या सुखद आठवणी दर दिवाळीला मनात रुंजी मात्र नक्कीच घालतात 😌

दिवाळी : पोटात दुखणं

दिवाळी आली की बरोब्बर काही 'विशिष्ट' लोकांच्या पोटात दुखायला लागतं!!
का म्हणून फक्त दिवाळीच्या फटाक्यांनीच 'प्रदूषण' होतं??
तिकडे त्या दिल्ली च्या आसपास शेतातला कचरा जाळणा-यांना धरा की धारेवर, त्यांच्याबद्दल कुठेतरी फक्त एक छोटी बातमी येते. त्यांनी असं करु नये म्हणून शाब्दिक फुलं उधळतात पण इतक्या वर्षात कोणाचीही हिम्मत नाही झाली त्यांना परावृत्त करायची, का बरं??
बरं फटाके तर फटाके आता पदार्थांवरही यांना घाला घालायचा आहे??
आमच्या सणा-वाराला काही महत्वच नाही, सगळंच थोतांड आहे, शरीराला-पर्यावरणाला हानिकारक आहे असं ऊठसुट सांगत सुटायला हिम्मत होतेच कशी!!
शाळा-काॅलेज-अक्कल पाजळणारे स्टँड-अप काॅमेडिअन्स-वर्तमानपत्रात स्वतःच्या अकलेचे तारे तोडणारे महानतम ज्ञानी यांना फक्त आणि फक्त हिंदू सणांची खिल्ली उडवायची, बंद करायची भाषा बोलता येते.
जी एक विशिष्ट जमात क्रूरतेच्या सीमा ओलांडून निर्बुद्ध नियमांना कवटाळून आजतागायत त्यांचे सण साजरी करत आली आहे त्यांना थांबवणं तर सोडाच उलट त्यांच्या वागण्याचं समर्थनच केलं जातं. त्यांच्या प्रत्येक कृत्यातून कसा प्रेमाचाच झरा वाहतो याचे गोडवे गायले जातात! अर्थात त्यांचे हे लाड काही ह्याच दशकात केले जातात असं नाहीए! पार १८८३ म्हणजे आजच्या तारखेला १३७ वर्षांपूर्वीपासून त्यांना असं गोंजारणं चालू झालेलं आहे!!
समानतेच्या गफ्फा मारणाऱ्या लोकांना फक्त आम्हा हिंदूंना समजावून सांगायची हौस आणि आमच्यातले काही जण, 'जाऊ देत ना, कुठे या मूर्ख लोकांकडे लक्ष द्यायचं, आपण बरं अन आपलं काम बरं', असं म्हणतो किंवा काही जण 'बरोबर आहे त्यांचं म्हणणं करत इतक्या वर्षांपासून चालत आलेल्या आपल्या सणा-वाराला-परंपरांना काहीही विचार न-करता मूठमाती देऊन मोकळे होतात!' काही लोक असेही आहेत की त्यांना या दोन टोकाच्या लोकांच्या वागण्याने आणि कानावर पडणाऱ्या शब्दांनी इतकं संभ्रमीत व्हायला होतं की त्यांना ना धड सण साजरे करुन आनंद मिळवता येतो ना धड सण साजरं करणं बंद करता येतं, त्रिशंकू अवस्था!
गमतीची बाब बघा, कालच युकेच्या पंतप्रधानांनी सर्वांना दिवाळीच्या शुभेच्छा दिल्या आणि भगवान श्रीरामांनी जसा रावणावर विजय मिळवला तसाच येत्या दिवाळीच्या रुपाने आपण कोरोनावर विजय मिळवू अशी आशा व्यक्त केली.
म्हणजे ज्यांना या सणाचं सोयरसुतक पण नाही अशांना पण महत्व पटायला लागलं आहे पण ज्यांच्या पूर्वजांनी हे सण जोपासत पुढच्या पिढ्यांना आशीर्वाद रुपात बहाल केले त्यांनाच ते साजरे करायची लाज वाटायला लागली आहे!!
धन्य हो!!

#मुक्कामपोस्टUK : ट्रेन जर्नी

  सहाsss महिन्यांsssssनी आज ट्रेनमधून फेरफटका मारायची संधी मिळाली आणि लहानपणी जसं मावशीकडे ट्रेनने जायचं म्हणून आनंद व्हायचा ना अगदी तस्सा झाला 😄 💃💃💃💃
युकेला आल्यापासून इंटरव्ह्यूजच्या निमित्ताने आणि नंतर नोकरीच्या ठिकाणी जायचं म्हणून ट्रेनने जवळजवळ ६-८ महिने सलग प्रवास केला. रोज सकाळी धावत ७.१५ची फास्ट ट्रेन पकडायची आणि बर्मिंगहॅमला उतरून नोकरीच्या गावी पोहोचायला एका लोकलवजा झुकझुकगाडीतून प्रवास करायचा.
जेंव्हा आॅफिसमधल्या कलिग्जना कळालं मी इतक्या?? लांबवरुन मजल-दरमजल करत येते तेंव्हा त्यांना कोण कौतुक वाटायचं आणि थोडं आश्चर्यही🤔
कारण इथे प्रत्येक घरात माणशी एक कार असते. नाही नाही लक्झरी कसली हो गरज आहे इथली. अशी पण काही गावं आहेत जिथे पब्लिक ट्रान्सपोर्ट नाही(राणीचा देश इतका प्रगत तरीही? ? हम्म आहेत असे काही भाग 😉 ) त्यामुळे तिथे नोकरीच्या इंटरव्ह्यू मधे पहिला प्रश्न 'स्वतःची गाडी आहे का?' हाच विचारला जातो म्हणे 😄
माझ्या मते इथल्या ट्रेनने प्रवास करायची मज्जा का येते तर १) स्वच्छ काचेच्या मोठाल्या खिडक्या, बाहेरचा निसर्ग मनसोक्तपणे बघता येईल अशा 😍 २)बसायला आरामदायी खुर्च्या आणि ३)ट्रेनचं फ्री वाय-फाय 😜
हेही नसे थोडके म्हणून की काय स्टाफ पण इतका आदबशीर असतो की उन्हाळ्यात पाण्याच्या बाटल्या फुकटात काय देतात आणि जर अतिवृष्टीमुळे ट्रेन लेट झाली तर इतक्या वेळा साॅरी म्हणतात की शेवटी वाटतं, रडतो बहुदा हा ड्रायव्हर आता 😄 😄
ट्रेनमधे चढल्यावर बसायला एकदा जागा मिळाली नं की, खिडकीबाहेर बघत बसणे हा माझा अतिशय आवडता छंद.
एकतर इथला निसर्ग अशक्य सुंदर आहे.उन्हाळ्यात लख्ख सूर्यप्रकाशात सोन्याहून पिवळंधम्म असणारं ऊन इतकं सुखावून जातं नं डोळ्यांना की मला वर्णन करायला शब्दच सुचत नाहीत 😊 हो पण पावसाळा जो वर्षातले ८ महिने तर नक्कीच त्रास देतो तो मात्र मला अतिशय छळवादी वाटतो 😒 आज त्याच्यावर करवादायची इच्छा नाहीए त्यामुळे 'पावसाळ्यावर (नंतर) बोलू काही'😜
तर अगदी नुकताच चालू झाला आहे autumn 😍 😍 😍
अहाहा
झाडांची हिरवी पानं आता अगदी सुरेख अशा पिवळ्या-केशरी-गुलाबी-लालसर रंगांनी नटून बोच-या वा-याला वाकुल्या दाखवत दिवसरात्र खिदळत असतात 😄 😄
मला तर त्यांचं डोलणं बघून असं वाटतं, की लहान मुलींचा घोळका सणावाराला नटूनथटून एकमेकींचे रंगीबेरंगी कपडे बघत कशा उत्साहाने गप्पा मारत असतात तसं या झाडांचं चालू असतं 🤭🤭 माझ्या घरासमोरचं झाड आणि रस्त्याच्या कडेला असणारं, या दोघांचं तर खरंच गुळपीठ असावं इतके दोघे एकत्र डोलत बोलत असतात 😘
अशी सुरेख रंगांनी नटलेली पळती झाडं बघायला ट्रेनमधून फार फार मज्जा येते मला 😍
पण! पण!! पण!!!
या कोरोनाने सगळ्यांच्या आयुष्याला अशी काही चिवित्र कलाटणी देऊन टाकली ना की, सहा महिन्यांपूर्वी काय होतं आयुष्य आणि आज काय होऊन बसलं आहे 😢
गरज म्हणजे अगदी खर्रच गरज आहे नं असं स्वतःला १० वेळा विचारून घराबाहेर पडा!
घराबाहेर पडायचं तर तेही नाक मुठीत आपलं मास्कमधे घालून बाहेर पडा. बाहेर शक्यतो गरजेनुसारच वस्तूंना हाताळा अन घरी परतल्यावर सगळ्या वस्तूंसकट स्वतःला सॅनिटाईज करा 🤦😤
यामुळे ट्रेन किंवा बसने प्रवास करायचा म्हणजे 'नको बाबा कशाला कोरोनाला आमंत्रण 😳' या विचाराने टेन्शनच आलेलं मला!
पण जेंव्हा ट्रेनमधे चढलो तेंव्हा अपेक्षेप्रमाणे अगदी योग्य काळजी घेतली जाते हे दिसलं. दोन सीट्स पैकी एका सीटला कापडी पट्टीवर 'सोशल डिस्टन्स पाळा-कोरोना टाळा' सदृश नम्र विनंतीवजा संदेश लिहिलेला दिसला. ट्रेनचा स्टाफ येऊन सीट्सचे काॅर्नर्स जिथे सतत हात ठेवले जातात, स्वच्छ करत होते. गर्दी तर नव्हतीच,अख्ख्या डब्यात मिळून मोजून चार जण होते! त्यामुळे अगदी बिनधास्त होऊन मी आमची ही छोटेखानी ट्रेन जर्नी एंजाॅय केली 👏👏👏👏😊😊
#मुक्कामपोस्टUK

#मुक्कामपोस्टUK : लाईट गेले!!

  आज पहाटे साधारण ४.३० च्या सुमारास मला जाग आली, पाणी प्यावं म्हणून उठले आणि लक्षात आलं लाईट गेलेत. लाईट गेले 😳😱??
डोळ्यावरची झोप खाड्कन उडालीच माझी!
कारण यूके वास्तव्यामधे असा प्रसंग एकदाही आला नाही ना आमच्या मित्र-मंडळींपैकी कोणी अनुभवल्याचं ऐकलं!
एक क्षण असं वाटलं की कदाचित खोलीतला दिवा गेला असेल म्हणून बाहेर येऊन इतर ठिकाणचे दिवे लावले पण अं हं! खरंचंच लाईट गेले होते!! आता काय करायचं? फ्यूज गेला असेल का? पण आवाज तर नाही आला 🤔
शेजारच्यांकडे, खाली राहणाऱ्या घरांमधे पण झालंय की फक्त आपल्या घरात म्हणून खिडकीतून डोकावून बघितलं तर बाहेर मिट्ट काळोख! रस्त्यावरचे दिवे पण डोळे मिटून गप उभे होते!
बापरे! आता काय करायचं म्हणून नव-याला वार्ता दिली तर झोपेतंच त्याने, 'येतील गं, झोप झोप' म्हणत कूस बदलली!
पण मला कसली येते झोप 😢 लाईट नाही म्हणजे मोठ्ठा प्रश्न आला इंटरनेटचा!
आॅफिसला लाॅगिन कसं करणार? फोनचं हाॅटस्पाॅट वापरायचं म्हटलं तरी स्पीड नाही मिळाला तर??
भरीत भर फोन आणि लॅपटाॅपच्या बॅट-या पुरतील का(२४ तास लाईट असतात त्यामुळे बॅटरी शेवटच्या घटका मोजायला लागली की मगच आम्हांला तिला जीवदान देणाऱ्या चार्जरची आठवण येते चे परिणाम 😟 कोथरूडात राहतांना कसं लोड-शेडिंगची सवय असल्यामुळे सगळे कंदील घासून स्वच्छ करुन ठेवायची म्हणजे आपलं सगळ्या बॅटरीज, पाॅवर बँक्स चार्ज करुन ठेवायची सवय होती हो 😜 )??
हे तर झालं आॅफिसचं पण लाईट नाही मग गिझर चालणार नाही म्हणजे गरम पाणी नाही 😳अरे देवा🤦
एक ना अनेक प्रश्न माझ्या डोक्यात फिरू लागले आणि अचानक आठवलं की गुगल बाबा आहे की, त्याला विचारूया ना 😃
लगेच गुगलबाबाला पाचारण केलं, माझ्या घराचा पोस्टकोड टाकला आणि सांगितलं लाईट गेले आता काय करू? लगेच एक फोन नंबर मिळाला आणि फोन लावला पण रेकाॅर्डेड मेसेज ने एक एक आॅप्शन द्यायला सुरूवात केली. मी योग्य पर्याय निवडला आणि 'इतक्या फाटे फाटे कोण आॅपरेटर बसला असणार माझी तक्रार ऐकायला 😒', असं म्हणेपर्यंत समोरून एका माणसाने, 'यू आॅलराईट, हाऊ कॅन आय हेल्प यू', म्हणत स्वागत केलं. मी पटकन झालेला प्राॅब्लेम सांगितला. त्याने माझा घर नंबर एकदा परत विचारला आणि सांगितलं की,'हो तुमच्यासारख्या अजून १२५ घरांना हा प्राॅब्लेम झाला आहे, आम्ही दुरूस्ती करत आहोत, तुम्ही काळजी करु नका दोन तासात सगळं पूर्ववत होईल. तुम्हांला होणा-या गैरसोयीबद्दल आम्ही दिलगिरी व्यक्त करतो'. हुश्श!
चला ही लोकं काम करत आहेत म्हणजे, हे ऐकून माझं सगळं टेन्शन पळालं आणि त्याला धन्यवाद देत फोन बंद केला.
या सगळ्या गोंधळात झोपेचं पार खोबरं झालं पण आता दिवस वेळेत उगवतो उन्हाळा संपत आल्यामुळे म्हणून तासभर पहुडले.
७च्या सुमारास खरंच लाईट चालू झाले 😃👏👏
रोजच्याप्रमाणे आमचा दिवस सुरु झाला. साधारण ११वा. मला एक काॅल आला, एक बाई बोलत होत्या, म्हणाल्या तुम्ही आज सकाळी काॅल करुन लाईटचा प्राॅब्लेम झाल्याची तक्रार केली होती त्याबद्दल हा फाॅलोअप काॅल आहे. आता तुमच्याकडे लाईट व्यवस्थित चालू आहेत नं? मी सांगितलं सगळं व्यवस्थित आहे. त्यावर तिने परत एकदा माफी मागत नेमकं काय झालं आणि किती घरांना याचा फटका बसला हे थोडक्यात सांगितलं. तसंच, यापुढे परत कधी असा प्राॅब्लेम आला तर नक्की कळवा ही विनंती पण केली 😊
इतकं छान वाटलं नं हा फाॅलोअप काॅल आहे कळालं तेंव्हा.
म्हणजे फक्त तत्पर सेवाच नाही तर झालेल्या गैरसोयीबद्दल दिलगिरी व्यक्त करणं आहेच शिवाय फाॅलोअप काॅल 😃 ह्याला म्हणतात खरी सर्व्हिस 👏👏👏
#चांगल्याकामाचंकौतुक #मुक्कामपोस्टUK

पिरिएड्स लीव्ह

 

एका भारतीय कंपनीने 'पिरिएड्स लीव्ह' सुरु केली. लगेच माझ्या पेजवर भूछत्रासारखे वेगवेगळे फोरम्स उगवले आणि 'तुम्हांला याबद्दल काय वाटतं?' असा सवाल विचारू लागले!

मला याबद्दल काय वाटलं - एकच वाटलं की माझी 'खाजगी' बाब आता चव्हाट्यावर आली!

आता मी अशी सुट्टी घेणार हे माझ्या टीम मधल्या बहुतांश 'मेल कलिग्ज'ना समजणार. माझी पाळी येणं-न-येणं हा माझा, 'फक्त माझ्यापुरता' विषय आता इतर लोकांना सहज कळणार!!

तुम्ही कितीही गफ्फा मारा हो इक्वॅलिटीच्या पण एका स्त्रीच्या 'शारीरिक खाजगी गोष्टींबद्दल' किती चवीचवीने बोललं जातं आॅफिस आणि समाजामध्ये ते सगळ्या स्त्रियांना व्यवस्थित माहीत आहे आणि प्रत्येकजण दुर्दैवाने का होईना एकदा तरी ते अनुभवतेचं!!

'सिक लीव्ह' होतीच की आणि अजूनही आहेच नं मग असं धडधडीत नामकरण करुन द्यायची गरजच काय म्हणते मी??

विकली टाईमशीट भरतांना प्रत्येक महिन्यात मी १ सुट्टी जरी घ्यायची म्हटलं तरी माझं 'बिलिंग' नाही होणार म्हणजे प्रोजेक्टला नुकसान 😳 बरं टीम मधे एकापेक्षा जास्त मुली असतील आणि त्याही त्याच दरम्यान किंवा पुढे-मागे ही सुट्टी घेणार म्हणजे एकूणच प्रोजेक्टला किती मोठं नुकसान??? असं प्रत्येक मॅनेजर म्हणेलच.

मुळातच एक मुलगी कंपनीमधे काम करते म्हणजे तिची बुद्धी, क्षमता, तिच्यामधे असणारे गुण यापेक्षाही काही दिवसांनी ती लग्नासाठी सुट्टी घेईल, त्यानंतर 'पहिले १०० सण' साजरे करायला सुट्टी घेईल मग प्रेगनन्सी लीव्ह आणि त्यानंतर एक्स्टेन्शन लीव्ह पण द्यावीच लागेल!! त्यात आता भर ह्या 'पिरियड्स' लीव्हची??? कित्ती मोठ्ठा प्रश्न उभा राहिला बघा नं!!!

काही जणींना वाटेल, तुला नसेल होत बाई त्रास पण आम्हांला होतो आणि सुट्टीच मिळावी अशी प्रत्येक वेळेस इच्छा होते, आता आयती मिळत आहे तर का नाकारायची!

मला त्रास होत नाही असं नाही पण उलट अशावेळेस घरी बसून बोअर होण्यापेक्षा कामात मन जास्त रमतं माझं, अर्थात हे फक्त माझं-माझ्यापुरतं गणित आहे. बाकी अशी सुट्टी घेऊन किती जणींना घरी 'खरंच' आराम करायला मिळेल 🤔 हेही सगळ्यांना नीटच ठाऊक आहे!!

My sweet home

 

काल माझ्या पुण्याच्या घराचा व्हर्च्युअल टुअर करायला मिळाला मला आणि इतकं छान वाटलं नं..कित्ती महिन्यांनी घर बघता आलं मला 😘
घरी काम करणाऱ्या मावशींनी व्हिडिओ काॅल वर जसं जसं दाखवायला सुरूवात केली त्या क्षणी टुणकन उडी मारून घरात जावंसं वाटलं.. काशsss ऐसा हो पाता 😩😩..

मुळात हे घर बघितल्यापासूनच आम्ही दोघेही त्याच्या प्रेमात पडलो.
'घर बघावं बांधून', असं जुनी माणसं म्हणायची, ते सद्य परिस्थितीत माझ्यासारख्या सामान्य माणसाला तरी शक्य नाही, म्हणून मग 'घर बघावं विकत घेऊन' चा प्रयत्न करुन बघितला. हे घर घ्यायचं असं ठरवल्यापासून अनंत अडचणी आल्या ख-या पण ह्या घराने भूरळच पाडली होती आम्हांला, त्याच्याच बळावर मग एक एक करत अडचणींचा डोंगर पार करुन या घराचं दान आमच्या पदरात पाडून घेतलं 😊

माझ्या घराला मिठी मारणं जर शक्य असतं नं तर मी ते रोज केलं असतं 🤗 इतकं प्रेमळ आणि ऊबदार वाटतं मला त्याच्यासोबत राहतांना 😍

माझ्या घराचा भला-मोठा दरवाजा उघडून आत पहिलं पाऊल टाकलं की फरशीचा गार गुळगुळीत स्पर्श पायाला गुदगुल्या करतो..हाॅलमधल्या मोरपंखी भिंतीवरची नक्षी, जी मी माझ्या हातांनी चितारली आहे ती हसतमुखाने स्वागत करते..

हाॅलच्या उजव्या हाताला मोठ्ठी बॅल्कनी आहे.

या बॅल्कनीत बसून हिवाळी धुक्यातल्या गारव्याची मजा घेणं किंवा पुणे स्पेशल मखमली पावसाचा अनुभव काॅफीसोबत घेणं यासारखं सुख नाही 😍

आळसावलेल्या रविवारी एखादी पुरवणी किंवा मासिक वाचत बसायला ही जागा अगदी योग्य आहे किंवा रिलॅक्स व्हायला म्हणून नुसतंच उंच दिसणाऱ्या आकाशाकडे बघत बसावं..

पण एक छोटी अडचण आहे या बॅल्कनीची, आमच्या वरच्या फ्लॅटमधे राहणाऱ्या कुटुंबाला सगळं दिसतं त्यामुळे उगाच cctv ची भावना टोचत राहते, असो.

जितकं घर मोठं आहे तितकंच आमच्या 'देव'सेनेसाठी सुद्धा सुबक कोरीवकाम असलेलं प्रशस्त देवघर आम्ही बनवून घेतलं.आमच्या कुलदेवीची स्मितहास्य करणारी मूर्ती बघितली की आपोआप हात जोडले जातात आणि एक आश्वस्त करणारी भावना मनात उमलते 'सगळं चांगलं होईल' 🙏

एका खोलीत तर खिडकीमधे रोज सकाळी पोपटांचं त्रिकूट येऊन बसतं न-चुकता. समोरच्या झाडावरून आमच्या खिडकीत आणि परत त्या झाडावर असा त्यांचा खेळ बघायला मज्जा वाटते 😄 त्याच खिडकीजवळ माझ्या पुस्तकांचं छोटंसं दोन खणी कपाट आहे.निगुतीनं ठेवलेली पुस्तकं म्हणजे माझा आजवरचा सगळ्यात मोठा खजिना आहे..जो आत्ता मला हाताळता येत नाहीए याचं पण अतीव दु:ख होतंय मला 😩😩

माझ्या घरातली माझी सगळ्यात आवडती जागा कोणती असेल तर दुस-या बेडरूम मधला माझा खास कोपरा.छानशी खिडकी आहे त्या कोपऱ्यात आणि बसायला कट्टा. त्यावर ऐसपैस बसता यावं म्हणून मी मऊसूत गादी आणि चंद्र-चांदण्या आणि हस-या ढगाच्या आकाराच्या उशा बनवून घेतल्या आहेत 😘 😘 😍 😍 आॅफिसचं काम असो वा एखादं पुस्तक वाचायचं असो मी हमखास तिथेच बसते.

याच खोलीला नं एक छानशी आटोपशीर प्रायव्हेट बॅल्कनी आहे. येस्स प्रायव्हेट कारण वरच्या मजल्यावरच्या लोकांचा cctv नाहीए इथे 😜 रोज सकाळचा व्यायाम करायला अगदी उत्तम जागा 👌 संपूर्ण घराला आम्ही मोरपंखी रंगसंगती चे पडदे लावले आहेत.त्यामुळे कितीही प्रखर ऊन असलं तरी हलका निळसर प्रकाश घरभर भरलेला असतो विशेषतः उन्हाळ्यामधे फार गारवा मिळतो डोळ्यांना 😊

माझ्या घराची दिशा इतकी व्यवस्थित आहे नं की उन्हाळ्यामधे उन्हाचा तडाखा अज्जिबात जाणवत नाही पण हिवाळ्यात मात्र ऊबदारपण जाणवत राहतो 🤗

सकाळी उठल्यावर खिडकीचा पडदा बाजूला सारला की समोरच सूर्यनारायणाचं प्रसन्न दर्शन होतं आणि मन ताजतवानं होतं..

आणि दिवसभराची धावपळ आटपून रात्री याच खिडकीतून हसरा चंद्र गप्पा मारायला आला की अलगद डोळे कधी मिटले जातात तेही कळत नाही 😊

रटाssssळ

Breathe in the shadows ही रटाssssळ सिरिज एकदाची मी संपवली 😤

संपता संपेना रे देवा 🤦

पहिला सिझन-Breathe इतका मस्त होता ना 👏

एकतर त्यात मॅडी म्हणजे आर.माधवन 😍, उत्तम कथा, उत्कंठावर्धक सादरीकरण आणि सगळ्यात महत्वाचं म्हणजे प्रत्येक एपिसोडचा आणि एकूण सिरिजचा स्पीड!

आर.माधवनच्या अभिनयाबद्दल बोलावं तितकं कमीच आहे.

ग्रे शेडचं कॅरेक्टर पण इतकं सहजपणे उभं केलंय नं त्याने की बघतांना त्याचं वागणं बरोबरच आहे, असं आपल्याला वाटायला लागतं. चेहऱ्यावरचे हावभाव बघावे फक्त त्याच्या, इतके साळसूद की विश्वास बसणार नाही पण डोळ्यातून सगळं कळत जातं! एका प्रसंगामधे तर 'खुनशी आनंद,दु:ख,खिन्नता,हतबलता' असे झरझर त्याच्या चेहऱ्यावर उमटतात की बघणारा थक्क होतो!

मुख्य कथानकाच्या प्रवाहात उप-कथानकं सहजपणे वाहत राहतात, उगाचंच ओढून-ताणून केल्यासारखं वाटत नाही.

बाकी कलाकारांचं काम पण पूरक आहे. नाही म्हणायला हृषिकेश जोशींचं कॅरेक्टर बघून हिंदी सिनेसृष्टीत मराठी कलाकाराची नोकराच्या रोलवरुन सब-इंस्पेक्टर रोलवर बढती झाल्याचं बघून बरं वाटतं.

अमित सध या कलाकाराचं पण कौतुक करायला हवं, त्यानेही तोडीस तोड काम केलं आहे.

एकूणात काय तर सिझन वन ची भट्टी एकदम झकास जमली होती. त्याचमुळे सिझन दोन कडून अपेक्षा उंचावल्या होत्या ज्या सपशेल फोल ठरल्या!!

मुळात कथानक अतिशय ढिसाळ वाटलं, एकूण एपिसोड्सची आणि सिरिझची लांबी त्यामुळे वाढली की काही कारणास्तव वाढवली गेली माहीत नाही. उप-कथानक उग्गाच घुसवलं आहे असं पहिल्या सीनपासून जाणवत राहिलं.

आणि या सिझनचं मुख्य आकर्षण जे होतं म्हणजे ज्यु.ए.बी. त्याने तर फक्त शेवटच्या एपिसोडमधे अभिनय केला आहे! त्याआधीच्या ११भागांमधे तो फक्त वावरला आहे. अमित सध सुद्धा समोर ज्यु.ए.बी आहे म्हणून दबकत नाही नाही त्याच्या वाट्याला आलेल्या रोलला मुळातच काही महत्व नसल्यामुळे ढीम्म बघत राहतो!

एकूणात काय तर Breathe च्या सीझन दोन ने एक प्रेक्षक म्हणून माझा अपेक्षाभंग केला आहे, नक्कीच!

नेत्रसुखद

अहाहा किती सुरेख, नेत्रसुखद चित्र आहे नं..
बघितल्या क्षणी त्या चित्रातल्या मुलीसारखं सायकलवर स्वार होऊन हुंदडायची इच्छा झाली 😊
आल्हाददायक वा-याच्या झुळकांवर स्वार होऊन तरंगत लहरत पिसासारखं हलकं होऊन निरुद्देश भटकावंसं वाटलं..
उन्हाच्या स्वच्छ प्रकाशाने मेंदूला चिकटलेली जळमटं झाडून टाकावीशी वाटली..
निसर्गाच्या सानिध्यात स्वतःचं अस्तित्व जाणवूच नये इतपत स्वतःला विसरून जावंसं वाटलं..

विटंबना

कोरोना झालेल्या रुग्णांची संख्या चिंताजनक आहेच पण ज्यांचा या रोगामुळे मृत्यू होतो, त्यांच्या देहाची जी विटंबना होत आहे 😞ही बाब जास्त धक्कादायक आहे!
फक्त भारतातच नाही तर जगभरात अशा मृतदेहांना हाॅस्पिटल ते स्मशानभूमी पर्यंतचा करावा लागणारा खडतर प्रवास विषन्न करणारा आहे.
म्हणजे कोरोनामुळे जिवंत असतांना ज्या यातना भोगल्या त्या तर आहेतच पण मेल्यावरही सुटका नाही अशी गत होऊन बसली आहे!!!
या सर्वाचा जाब नेमका कोणाला विचारणार सद्य परिस्थितीत हे सांगणं कठीण आहे पण, निदान आपल्या हलगर्जीपणा मुळे इतरांना करोनाचा प्रादुर्भाव होणार नाही इतकी जबाबदारी तर आपण स्वतः घेउच शकतो!
बघा जमलं तर आचरणात आणा!

कै च्या कैच

दोन आठवड्यापूर्वी सूर्याचं एक किरण दिसत नाही म्हणून केलेली माझी तक्रार सूर्यदेवाने इतकी मनावर घेतली की गेला आठवडाभर अगदी आग ओकायला सुरूवात केली 🤦 पार २९° से. पर्यंत पोहोचला पारा!

बरं बाहेर जाऊ शकत नाही आणि घरात इतकं उकडतं की शेवटी एक पिल्लूसा टेबल फॅन आणावा लागला! फॅन चालू केल्यावर मी सगळ्यात आधी काय केलं असेल तर त्याच्या समोर 'आssssssss' असा आवाज काढून बघितला 😜 पण आमच्या लहानपणीच्या सिन्नी फॅनसारखा ह्याने रिप्लाय नाही दिला 😟

मला अजून आठवतं आम्हाला सवय होती त्या टेबलफॅनला चालू करुन त्याच्यासमोर मोठ्ठा आ वासून आवाज काढायची आणि त्याची बटनं खटाखटा दाबून वेगवेगळ्या स्पीडमधे स्वतःचा चिवित्र आवाज ऐकायची 😂😂 कै च्या कैच 😁😁

दैवदुर्विलास

भर उन्हाळ्यात दिवसेंदिवस सूर्याचं दर्शन होऊ नये हा केवढा दैवदुर्विलास 😞

सोळा तासांचा दिवस, सकाळी उठल्यावर बाहेर करडा रंग साचलेलं भकास वातावरण असतं आणि रात्री झोपायला जातानाही तेच 😒

ढगाळ वातावरणामुळे उकडायला लागलं म्हणून खिडकी उघडली की इतकी रोगट हवा आत येते की सर्दी-पडसं झालंच म्हणून समजा!

घराला खिडक्या पुष्कळ आहेत पण जिथे नजर जाईल तिथे फक्त 'करडा'च रंग भरलेला दिसतो. हिरवी झाडं सुध्दा पान न-हलवता स्तब्ध उभी असतात स्टॅच्यू करुन ठेवल्यासारखी! त्यांचं असं निर्विकार उभं राहणं उलट त्रासदायक वाटतं मला कधीकधी 😓

भरीतभर घरात बसून काम करावं लागतंय त्यामुळे तर उत्साह वाटावा म्हणून रोज काय कारण शोधयचं??

उग्गाच नाही ह्या देशामधे प्रत्येकी ४ माणसांपैकी १ डिप्रेशन मधे जगतो! मला तर वाटतं हे असलं घाणेरडं वातावरणच मुख्य कारण आहे, त्याखालोखाल बाकीच्या कारणांचा नंबर लागेल!!

उन्हाळा आहे ना मग सूर्याचं दर्शन व्हायलाच हवं इतकं साधं-सोपं-सरळ आहे नं, पण नाही!!
'टिप्पीकल ब्रिटिश वेदर' आहे गं बाई हे 😫😫

Monday? Allday bluess

सोमवारी सकाळी आॅफिस आहे याssर! अशी कंटाळवाणी पण आर्त हाक आपल्यापैकी बहुतांश लोकांनी मारली असेल, कदाचित अजूनही मारत असाल..पण मला आधी असं कधी वाटलं नव्हतं!

भारतामधे असतांना आॅफिसला जातांना मला कधी कंटाळा आला आहे, असं विशेष आठवत नाही याची मुख्य दोन कारणं - एक म्हणजे आवडीचं काम आणि त्याहून महत्वाचं म्हणजे माझे कलिग्ज किंवा टीम मधली लोकं!

ट्रॅफिकच्या कटकटीतून वाट तुडवत आॅफिसला पोहोचल्यावर सगळ्यांना हाय-हॅलो करायचं किंवा काॅफी-ब्रेक घेऊन वीकेंड ला काय-काय केलं या गप्पांमुळे शीण लगेच पळून जायचा 😊 कामाला हात घातला की मग कधी काही अडलं की कोणा सहका-याशी त्याबाबत चर्चा केली की प्रश्न सोडवायला मदत व्हायची.

एकत्र ट्रेनिग्स करणं, नविन टेक्नॉलॉजी बद्दल चर्चा करणं, क्वचित कोणाकडून तिच्या/ त्याच्या टेक्नॉलॉजी मधल्या मजा मजा समजून घेऊन पटकन क्रॅश कोर्स करुन घेणं अशा छान वातावरणात आॅफिसचा दिवस आपोआप सरायचा..

माझ्या नशिबाने मला पहिल्या नोकरीपासूनच छान माणसं कलिग्स म्हणून भेटत गेली. त्यातली काहीजण तर जीवाभावाची कधी झाली तेही कळलं नाही 😊

'काम एके काम' असा खाक्या कधीच नव्हता माझ्या एकाही आॅफिसमधे त्यामुळे पावसाळ्यात सहली काढणं, ट्रेकला जाणं यासोबतच दिवाळी-नाताळ सारखे सण साजरे करणं अगदी आनंदात आणि उत्साहात पार पडायचं 😊

माझ्या एका आॅफिसमधे तर महिन्यातून एका शुक्रवारी एक तास वेगवेगळे खेळ खेळायचो आम्ही. अगदी अंताक्षरी पासून ते टीम बिल्डिंग अॅक्टीव्हीटीज पर्यंत सगळं असायचं 👏👏इतकी धमाल यायची ना 😁

बड्डे सेलिब्रेशन तर आम्हा 'आय.टी.' कामगारांचा राष्ट्रीय सणच आहे जो दर महिन्याला साजरा व्हायचा 😁 😁

कधी कोणी नोकरी सोडून जाणार असेल तर त्याला छानसा छोटेखानी निरोप समारंभ करणं हाही एक फार वेगळा क्वचित हृदय प्रसंग असायचा.

चहा-काॅफी-जेवणाचे ब्रेक्स घेतांना ग्रुपमधल्या सगळ्यांची कामं झाली आहेत नं, नाहीतर थांबूया तिचं/त्याचं काम होऊ देत इतक्या आपुलकिने सगळे वागायचे.

प्रोजेक्टची कामं-टेन्शन्स, अप्रेजल्स त्यानंतरचे रुसवे-फुगवे, मॅनेजर्स बद्दलचे हेवे-दावे, अॅवाॅर्ड्स एक ना अनेक गोष्टी घडत असायच्या आणि आॅफिस मधेही जिवंतपणा जाणवत राहायचा..

यूके मधे नोकरीला लागल्यापासून या सगळ्या आनंदाला मी जणू पारखीच झाले पण कोरोना मुळे तर हा आनंद आता आॅफिसच्या दिवसातून ख-या अर्थाने हद्दपारच झाला आहे 😩

'घरुन काम करता आलं तर किती बरं होईल', असं कधीकाळी मनात येऊन हसीन सपने बघितलेली मी, आज तीन महिने आणि कदाचित यापुढे कायमच घरुन काम करावं लागणार आहे या विचाराने शिणून जाते 😞

व्हिडिओ-आॅडिओ काॅल्स होतात पण फक्त कामानिमित्त! ना हवा-पाण्याच्या गप्पा ना कुठल्या अॅक्टिव्हीटीज! ना काॅफी ब्रेक्स ना जेवणानंतरची आॅफिसभोवतीची प्रदक्षिणा!!

एकट्यानेच लॅपटाॅप समोर बसून कंटाळवाणे ट्रेनिंग्ज पूर्ण करा नी नविन टेक्नॉलॉजी समजावून घ्या 😒

ना शुक्रवारची उत्सुकता उरली आहे ना वीकेंड/लाॅन्ग वीकेंडचं कौतुक 😭

श्शी याssर! आॅफिस आताशा अतिशय कंटाळवाणं झालं आहे खरंच!!

#Menstruationhygieneweek2020

२८ मे हा दिवस जागतिक पातळीवर Menstrual Hygiene Day म्हणून साजरा केला जातो.

फेबुवर आज ब-याच चॅनेल्सकडून याबाबत वेगवेगळ्या पद्धतीने जाहिरात आणि लगेहात जनजागृती करायचा पण प्रयत्न होतांना दिसत आहे.

बाॅलिवूडच्या आघाडीच्या कलाकाराने त्याच्या सिनेमाबद्दलही परत एकदा आठवण करुन दिली वग्रै वग्रै!

पिरीएड्स मधे 'पॅड'च वापरा! तेच कंफर्टेबल कसे आहेत हे बहुतांश कंपन्या गेली कित्येक वर्ष आपल्या आई-ताई-माझ्या आणि माझ्या नंतरच्या जनतेच्या मनावर ठसवत आल्या आहेत आणि पुढेही करणार आहेत!

रोज नव्या कंपन्या या क्षेत्रात येतात आणि बाॅलिवूडच्या ग्लॅमरस हिरोईन्सना घेऊन जाहिरात करतात, त्या बापड्या देखील आपण किती मोठं समाजकार्य करतो आहोत या भावनेने त्यात काम करत असाव्यात अर्थात पैसा घेऊन वगैरे!

असो, नमनाला घडाभर तेल ओतायचं कारण हे आहे की, एक महत्वाचा मुद्दा या 'बेसिक-नीड,कम्फर्ट,आझादी' च्या शोबाजी मधे आपसूक बाजूला पडला आहे!!

चकचकीत-गुळगुळीत-सुगंधीत-लहान-मोठ्या आकाराचे जितके म्हणून ब्रँडेड पॅड्स आज बाजारात उपलब्ध आहेत ते अविघटनशील आहेत!! एकदा वापरलेलं पॅड विघटित न-होता कित्येक वर्षं सहज त्या कच-याच्या ढिगात आरामात पडून राहू शकतं!! गुगल करा सगळी आकडेवारी मिळेल!

आता एक गणित सोडवा -
मला पाळीच्या दिवसांत लागणारे/वापरलेले पॅड्स किती = ५ दिवस x दिवसाला सरासरी २,३ पॅड्स x आयुष्यातली मेनोपाॅज येईपर्यंतचे महिने!

जो आकडा असेल तो फक्त एका बाई/मुली साठीचा आहे अशा लाखोंनी महिला जगभरात रोज पॅड्स वापरतात आणि कच-यात फेकून देतात!
५-६ वर्षांपूर्वी मी ही त्यातलीच एक होते. पण एका प्रवासात मुंबई एक्सप्रेस-वे ला मला She cupची जाहिरात दिसली. काय बरं असावं हे, या कुतूहलापोटी मी गुगलबाबाकडून सगळी माहिती मिळवली आणि अॅमेझाॅन वरुन मागवला. पण सुरूवातीला भीती वाटायची😟

शरीराच्या अतिनाजूक भागात काढ-घाल करणं म्हणजे जिवावर बेतलं तर? पण एकदा प्रयत्न करायला काय हरकत आहे म्हणून मी सुरूवात केली.

खूपदा चुका झाल्या पण सिलिकाॅन चा कप असल्यामुळे दुखापत कुठे झाली नाही आणि मग एकदा मला नॅक सापडली आणि हुश्श 😊

हा कप लावला की अगदी विसरायला होतं पाळी चालू आहे म्हणून. बरं दर ३/६ तासांनी पॅड बदलायचं टेन्शन उरत नाही कारण हा कप जास्तीत जास्त १२ तासांपर्यंत वापरता येतो. तुमच्या सायकलनुसार ५-६ दिवस वापरून झाला की स्वच्छ पाणी आणि डेटाॅलने धुवून सुकवून ठेऊन द्यायचा.

प्रत्येकीचा 'कप'चा अनुभव वेगळा असू शकतो. शंकानिरसन करण्यासाठी तुमच्या डाॅक्टर ला भेटून मग ठरवा वापरायचा की नाही ते.

मी मात्र अतिशय खुश आहे हा कप वापरून कारण १) ऊठ-सूठ पॅड बदलायची गरज नाही! २) लांबच्या प्रवासात टाॅयलेटची धड सुविधा नसली तरी काळजी नसते. ३) पॅड्स मुळे होणा-या त्रासापासून कायमस्वरूपी सुटका झालेली आहे 💃💃

हा झाला स्वार्थाचा भाग!

आता माझ्या या एका छोट्याशा बदल करण्यामुळे मी पर्यावरणाला होणाऱ्या हानीला रोखू शकले हा त्यातला समाधानाचा सर्वात मोठ्ठा भाग 😊

हल्ली नाहीतरी चॅलेंजेसचं पेव फुटलंय तेंव्हा माझा हा लेख वाचणा-या प्रत्येकीला मला एक चॅलेंज द्यायचं आहे - विघटन न-होऊ शकणाऱ्या कोणत्याही पॅड ऐवजी she cup, काॅटन पॅड्ज किंवा तत्सम पर्याय वापरुन बघा. आपल्या या एका बदल करण्यामुळे खूप मोठा फरक पडू शकतो!

करके देखो, अच्छा लगेगा 😊

It's a humble request to spread the awareness atleast now!

बाकी Happy Menstrual Hygiene Day हं 😊

नशीब हमखास

आईच्या कुशीत शिरावया बाळ करी धिटाई
ठाऊक नसे त्या वेड्या गेली निघून आई 😟

अन्न-पाण्याविना तडफडला तो जीव दिनवाणा
निर्दयी जगात राहिला मागे बाळ केविलवाणा 😓

सुन्न झाल्या भावना, थिजले विचार सारे..
चालवली का क्रुर थट्टा निष्पापांची रे..

दोषी कोण, कोण जबाबदार या दुर्दैवास
मंत्री-व्यवस्था-पैसा की? नशीब हमखास 😤

#आठवणीलहानपणाच्या - उन्हाळी कामं - भाग ३ (अंतिम)

तर उन्हाळी कामांचे दोन महत्वाचे टप्पे महत्प्रयासाने पार पाडल्यावर तिसरा आणि शेवटचा टप्पा आकार घ्यायला लागायचा.
कैरीचं लोणचं, तक्कू, पन्हं, आंबा पोळी हे सगळे चटक-मटक जिन्नस बनवण्याचं काम चालू असायचं.
तसं बघितलं तर उन्हाळा सुरु झाल्यापासून आमचे बाबा आठवडी बाजारातून कै-या आणायचे, ज्याचं इन्स्टंट लोणचं आई करायची. म्हणजे फक्त २/४ कै-या बारीक चिरून त्याला तिखट-मीठात घोळवून त्यावर जिरे-मोहरी-हिंगाची खमंग फोडणी 😋 अहाहा आठवलं तरी तोंडाला पाणी सुटलं. ती आंबटढाण कैरी त्यात तिखट-मीठ अहाहा,लाजवाब 😘 😘 😘 पण हे इन्स्टंट लोणचं एका दिवसात संपायचं, वर्षभरासाठी जे बनवलं जायचं ते पहिला पाऊस झाल्यावर ज्या कै-या मिळतात ना त्याचं बनवतात म्हणजे ते मस्त मुरतं आणि पुढचं अख्खं वर्ष खराब न-होता राहतं.
लोणचं म्हणजे आम्हा पोरांचा अतिशय आवडता 'पदार्थ'! नाश्त्याचा सोबती, जेवणाच्या ताटातला अविभाज्य भाग आणि लगे हात काकडी नाहीतर नुसताच खायला म्हणून पण अत्यंत उपयुक्त असा हा 'आॅलराऊंडर' पदार्थ 😄 😄 म्हणजे मला आठवतं की शाळेच्या डब्यात ब-याचदा फक्त लोणचं-पोळी असं पण घेऊन जायचो आम्ही किंवा घरी आल्यावर नावडती भाजी असेल तर लोणचं(भाजी इतकी क्वांटिटी हं) त्यावर थोडंसं तेल घालून पोळीसोबत मिटक्या मारत खायचं, यापेक्षा टेस्टी मेन्यू अजूनही सापडला नाही मला 😜
आणि फक्त कैरीचंच लोणचं हवं असं नाही आमच्याकडे लिंबाच्या लोणच्याचे पण दोन-तीन प्रकार करायची आई - साधं तिखट-मीठाचं लोणचं, उपासाचं काळीमिरी-सैंधव मीठ घातलेलं लोणचं आणि गोड लोणचं 😘 😘 पण ते पावसाळा-हिवाळ्यात जेंव्हा लिंबं स्वस्त मिळतात तेंव्हा बनायचं.
लोणच्याचा कंटाळा, नाही हो तो तर आज ३४वर्ष झाली कधी आला नाही मला आणि यापुढे कधी येईल असं वाटत नाही😄 म्हणण्यापेक्षा कैरीचा आणखीन एक असाच चविष्ट पदार्थ म्हणजे तक्कू किंवा टक्कू. हिरवीगार,करकरीत आंबट कैरी खिसून त्यात तिखट-मीठ घालून मस्त मुरु द्यायचं जेंव्हा खायचं तेंव्हा त्यातला थोडा खिस घेऊन त्यावर खमंग फोडणी घालायची आणि तक्कू तय्यार तुमच्या जिभेची तृष्णा भागवायला 😊 😊 आठवणीनेच I am drooling mannn 🤤😋😋
तप्त उन्हाळ्यामधे बाहेरून काम करुन आलं किंवा चार-पाच वाजता चहाऐवजी काय 'थंड' पेय घ्यावं यासाठी हमखास एक उत्तर म्हणजे कैरीचं पन्हं! तसं ते बनवणं थोडं जिकिरीचं आहे पण आई महत्वाचा टप्पा पार करवून द्यायची. कैरी उकडून त्याचा गर काढून दिला की त्यात पाणी, मीठ, गुळ(काहीजण साखर पण टाकतात) हे टाकून ढवळत बसायचं आणि मधून मधून चमचा-चमचा औषध प्यायल्यासारखं ते पन्हं पिऊन बघायचं. मीठ कमी असेल तर थोडं मीठ घालायचं मग गूळ कमी पडला की गूळ घालायचा असा चांगला तासाभराचा कार्यक्रम आमच्यापैकी कोणीतरी करत बसायचं!
एकदा का सगळी परफेक्ट चव तयार झाली की त्यात वेलची पूड घालून ते पन्ह्याचं भांडं फ्रिजमधे ठेऊन द्यायचं आणि हुक्की आली की ग्लास भरभरून पीत बसायचं 😄 😄 काय सुखाचे दिवस होते यार ते 😍 😍
जसजसे आंबे मिळायला लागायचे तसा आंब्याचा रस हाही एक असाच 'मेडिटेशन' करायचा उत्तम पर्याय सुरु व्हायचा.
आंबे स्वच्छ धुवून त्यांना माचून एका ताटात ठेवायचं. आमचं कुटुंब मोठं त्यामुळे एकावेळेला रस करायचा म्हणजे क्वांटिटी पण जास्त लागायची. आंब्यांना माचून माचून हात गळून जायचे! एक एक आंबा घेऊन त्याचा देठ काढून अगदी एक म्हणजे एकच थेंब रस टाकून द्यायचा म्हणजे आंब्याच्या देठाला चुकून माकून काही तेल असेल तर निघून जायला. मग तो आंबा पिळायचा आणि त्यातला रस एका भांड्यात गोळा करायचा. मग कोय अगदी पिळून तिला असलेला रसाचा शेवटचा थेंबही निपटून काढायचा.कोयीची ही कथा तर सालींवर अत्याचार होणार नाही असं कसं शक्य आहे! शेवटी आंबा आहे यार तो, त्याचा एकेक थेंब अमृतापेक्षा मौल्यवान आहे 😘 😘 साली-कोयींना अगदी निपटून काढत सगळ्या आंब्यांचा रस काढून झाला की त्याला मिक्सरमधून एकदा एकजीव करुन घ्यायचं आणि रस भरलेलं ते भलं-मोठं भांडं फ्रिजमधे जाऊन गाssर व्हायला विराजमान व्हायचं!
यानंतर दोन्ही हाताच्या बोटांना लागलेला रस, मिक्सरचं भांडं चाटून लख्ख स्वच्छ करणे हा माझा अत्यंत आवडता छंद, जो अजूनही जोपासलेला आहे 😄 😄
आमरसासोबत खायला म्हणून कुरडया तळल्या जायच्या.आंब्याच्या रसात ती कुरडई बुडवली की चर चर असा आवाज येतो 😄 😄 आंबट-गोड रस आणि कुरडया हे एक जबरदस्त काॅम्बिनेशन आहे 👍👏👏
उन्हाळ्यात जसे कैरी, आंबे महत्वाचे तितकंच महत्व टरबूज(कलिंगड) आणि खरबूजाला सुध्दा होतं आमच्यासाठी. आठवडी बाजारातून अगदी पाच-पाच किलोचं भलं-मोठ्ठं कलिंगड आणायचं. विकत घेतांनाच त्याला एक चिर पाडून ते लालचुटूक आहे की नाही याची खात्री करुन घ्यायची.घरी आणलं की स्वच्छ धुवून त्याला कापड गुंडाळून माठाखाली थेंब थेंब होणा-या अभिषेकाखाली गार व्हायला ठेऊन द्यायचं.
आमच्या घराला मोठा चौक होता तिथे सगळेजण रात्रीची जेवणं झाली की कलिंगडावर ताव मारायला बसायचो. आमचे बाबा या मोहिमेचं नेतृत्व करायचे.भल्यामोठ्या कलिंगडाला चिरून त्याचे एकसारखे काप करुन आम्हा सर्वांना द्यायचे.रात्रीच्या क्वचित उष्ण-क्वचित गार अशा हवेत बसून गारेगार कलिंगडाच्या फोडी खाणं हा सुखाचा परमोच्च बिंदू असायचा 😊 😊 😊
टरबूज आणि विशेषतः खरबूजाच्या बिया स्वच्छ धूवून वाळवून फोडून खाण्याचे अयशस्वी प्रयत्नही क्वचित केले होते पण ते वेड काही फार उन्हाळे टिकलं नाही आमच्यात 😜
या सगळ्या आनंदलहरींवर स्वार होत होत मे महिना संपायचा. पावसाळ्याची चाहूल लागायची. कै-या,आंबे,कलिंगड सगळं आपसूक मागे पडायचं.. आदल्या वर्षी केलेलं लोणचं संपून त्याची बरणी स्वच्छ धुवून, उन्हात वाळवून नवीन लोणच्याचं स्वागत करायला सज्ज व्हायची. पहिला पाऊस झाला की आमचे बाबा एका खास मार्केट मधे जाऊन लोणच्याची जी स्पेशल कैरी असते तिचे काप करुन आणायचे. साधारण १०किलो+ कै-यांचे काप घरी आल्यावर स्वच्छ पुसून घ्यावे लागायचे.आम्ही चिल्लर पार्टी हे कै-यांच्या फोडी पुसणे, मधूनच तोंडात टाकणे असं करेपर्यंत आईची पुढची तयारी चालू असायची. फोडींना लावायला म्हणून तिखट आणि मीठ योग्य प्रमाणात मिसळून ठेवलं जायचं. ते कै-यांच्या फोडींना लावतांना हाताची मस्त आगाग व्हायची आणि तोंडाला पाणी सुटायचं 😄 अजूनही त्या तिखट-मिठात घोळवलेल्या फोडींची चव जिभेवर रेंगाळते 😘 😘 तोवर आईचं पुढचं काम चालू झालेलं असायचं, मोहरीची दाळ आणि मेथ्या किंवा मेथीचे दाणे खरपूस भाजणे. ते गार होईपर्यंत तेल कडकडीत गरम करुन त्यात जिरे-हिंगाची फोडणी तडतडायला लागायची. मग भाजून ठेवलेल्या मेथ्या आणि मोहरीच्या दाळीची भरड केली जायची. सगळा माल छान गार झाला की एकत्र केला जायचा. तेलामधे मेथ्या-मोहरीची भरड केलेली पूड आणि तिखट-मिठाने माखलेल्या कैरीच्या फोडी टाकून व्यवस्थित मिसळल्या जायचं. प्रत्येक फोडीला सगळा मसाला लागलाय की नाही ह्याकडे आईचं बारीक लक्ष असायचं. एकदा का हे मिश्रण तयार झालं की त्याला लोणच्याच्या बरणीत भरून,बरणीचं तोंड घट्ट बंद करुन जिथे ऊन लागणार नाही अशा ठिकाणी ठेवलं जायचं. मग रोज सकाळी आई ती बरणी उघडून लोणचं वर-खाली हलवायची,कधी कधी अख्खी बरणी पण गदागदा हलवली जायची! हळूहळू मग या लोणच्यावर आमच्या उड्या पडायला सुरूवात व्हायची. सुरूवातीला फोडी अगदी टणक लागायच्या मग हळूहळू लोणचं मुरायला लागायचं 😋😋😋 इतक्या निगुतीनं केलेलं आईच्या हाताची चव घेऊन मुरलेलं ते लोणचं म्हणजे लाजवाबच!
सिट्रीक अॅसीड किंवा कृत्रिम आंबटपणा टाकून बनवलेल्या विकतच्या 'ब्रँडेड' लोणच्यांना त्याची सर येणं कधीच शक्य नाही!

#आठवणीलहानपणाच्या - उन्हाळी कामं - भाग २

तर मे महिना उगवला की वर्षभर लागणाऱ्या धान्याची, हळद, तिखट, गरम मसाला, शिकेकाई इ. गोष्टींची तरतूद करायला आई-बाबांची लगबग सुरु व्हायची.
औरंगाबाद मधे मोंढा म्हणून एक भाग आहे, ते नाव असं का आहे नो आयडिया पण मी कायम तेच नाव ऐकत आले, तर तिथून सगळी खरेदी केली जायची. गहू, तांदूळ, ज्वारी, बाजरी, तुरीची डाळ, चण्याची डाळ ह्या गोष्टी मुख्यत्वेकरून आणल्या जायच्या.
हे सगळं धान्य साठवायला आईने खास कोठ्या (पत्र्याचे मोठे चौकोनी बाॅक्स) बनवून घेतले होते. आधीच्या वर्षीचं धान्य संपलं की ह्या सगळ्या कोठ्या आम्ही स्वच्छ धुऊन म्हणजे, पार त्यात आत जाऊन बसून वगैरे स्वच्छ केल्याचं आठवतं मला 😜 कारण गहू साठवायची कोठी चांगली १क्विंटल म्हणजे १००किलो गहू साठवू शकतो इतक्या ताकदीची होती!
ह्या कोठ्या धुतल्यावर चांगल्या आठवडाभर उन्हात ठेऊन वाळवल्या जायच्या.
ठरलेल्या दिवशी आमचे बाबा त्या होलसेल धान्याच्या दुकानातून गहू, तांदूळ,ज्वारी आणि डाळींची पोती घेऊन यायचे. आमचं घर तीन मजली होतं त्यामुळे ही सगळी पोती पाठीवर टाकून बाबांना वर घेऊन यावी लागायची! आमचे बाबा म्हणजे उत्साह आणि ताकदीचा सुंदर मिलाफ!२५किलोचं पोतं बाबा खांद्यावर सहज उचलून तीन मजले चढून वर गच्चीवर नेऊन ठेवायचे!
धान्य एकदा घरात आलं की त्याला ऊन देणे हे सगळ्यात महत्वाचं काम असायचं. कारण, वर्षभराची ही बेगमी सगळे सोपस्कार न-करता जर तशीच ठेवली तर नुकसान झालंच म्हणून समजा!!

तांदूळाव्यतिरिक्त बाकी सगळं धान्य आठवडाभर उन्हात लोळवत ठेवलं जायचं! तांदूळाला मात्र ऊन वर्ज्य बरं! आई म्हणायची तांदूळाला ऊन सहन होत नाही, त्याचे लगेच तुकडे पडतात. त्यामुळे नाजूक-साजूक तांदुळाची रवानगी सावलीची मजा चाटवून, एखाद-दोन दिवसात कोठीमधे केली जायची.
गहू वाळवायला भलंमोठं प्लास्टिक वापरलं जायचं आणि एक एक करुन गव्हाची पोती उघडून त्यातला गहू हाताने, डबा, वाटी ज्याला जे साहित्य वापरून करायचं त्याने बाहेर काढून त्या जाजमावर पसरवला जायचा. सरतेशेवटी पोतं उलटं करुन, झटकून त्यातला एक न एक दाणा बाहेर काढला जायचा.मग सगळे गहू एकसारखे पसरवले जायचे जेणेकरून सगळ्या दाण्यांना व्यवस्थित ऊन लागेल. हे काम माझ्या खास आवडीचं, त्या गार गार दाण्यांचा तळहाताला गुदगुल्या करणारा स्पर्श फार आवडायचा मला 😊 पण, या सगळ्या उद्योगात हातांना, कपड्यांवर क्वचित तोंडावर त्या गव्हाला लागलेला 'खकाना' (म्हणजे धूळ हो) जी चिकटायची ती पार आंघोळ केली तरी नीट निघायची नाही 😟 शेतात लोक कसे काय काम करतात खरंच हॅट्स-आॅफ टू देम!

तर, गव्हाची पोती, त्यांचं तोंड बंद करायला वापरलेली सुतळी ह्या गोष्टी सुद्धा अगदी व्यवस्थित ठेवायचे आई-बाबा, त्यांनी याबाबतीत कधी काही ज्ञानामृत नाही पाजलं आम्हांला पण, त्यांच्या ह्या साध्या कृतीतून सगळं व्यवस्थितपणे करायच्या सवयी मात्र सहज लागल्या.

गहू आणि इतर धान्य गच्चीभर वाळत घातलेलं असायचं, पण नुसतंच वाळत पडलंय असं करुन चालत नव्हतं! चिमण्या, कबुतरं टपलेलीच असायची धान्याची नासधूस करायला. त्यामुळे मग हातात भली मोठी काठी घेऊन राखणदार म्हणून एकेकाची ड्युटी लागायची. आमच्या गच्चीवर काही विशेष आडोसा किंवा खोली नव्हती बांधलेली त्यामुळे, डोक्याला रुमाल बांधून एखाद्या दगडाच्या तुकड्यावर नाहीतर लाल मातीच्या विटेवर बूड टेकवून हातात काठी घेऊन बसावं लागायचं. थोड्या थोड्या वेळाने बदलीचा माणूस म्हणजे आई-बाबा, ताई पैकी कोणी यायचं आणि तात्पुरती सुटका व्हायची.निघतांना किंवा आल्यावर त्या गरमागरम धान्यावरुन एकवार हात फिरवला जायचा, क्षुल्लक वाटणारी पण अतिशय महत्वाची स्टेप!
सुटका झाली की खाली येऊन हाशहुश करत घरात आलं की डोळ्यासमोर अंधारीच यायची, पटकन दिसायचं नाही,मग उगाच आपलं आंधळ्यासारखं चाचपडत चालायचं 😜
धान्य साठवणं फार जिकिरीचं काम हो! ज्या कोठ्यांंमधे साठवायचं त्यांची जागा पण पाण्यापासून लांब असायला हवी, जमिनीपासून थोड्या उंचीवर हवी, अगदीच भिंतीला खेटून नको, एक ना दोन शंभर गोष्टी!! बापरे 🙏
हे तर कौतुक फक्त कोठ्यांचं, धान्याचे तर वेगळेच लाड पुरवावे लागायचे! त्यांना पावडरी काय लावा, इंजेक्शनं काय द्या, कधी कडुलिंबाचा पालाच ठेवा तर कुठे आयुर्वेदीक गोळ्या खाऊ घाला 😜
बरं हे सगळं धान्य वाळवणं झालं की लगेच कोठीत भरलंय असं नव्हतं काही! ते चाळून, निवडून क्वचित पाखडून ठेवावं लागायचं. उग्गाच नाही अख्खी दोन महिन्याची सुट्टी द्यायचे आमच्या शाळेवाले, घरोघरी हीच कामं चालायची मग पोरांची फौज हाताशी हवीच नं 😁 😁
गव्हाला 'टॅन' करुन झालं की सुरु व्हायचा दुसरा टप्पा! ते चाळून,स्वच्छ करुन कोठीत भरणे! त्यासाठी खास अशी चाळणी वापरतात. त्या चाळणीची खासीयत म्हणजे, गव्हाचा टपोरा दाणा बरोबर चाळणीत राहतो आणि त्यापेक्षा आकाराने लहान दाणे, खडे (हो त्याकाळी गव्हामधे प्रचंड म्हणजे Mr.India सिनेमात दाखवले आहेत नं, तितकेच खडे पण असायचे!), काडी-कचरा, चिमणी-कावळ्याची शी असला कै च्या कै असलेला कचरा खाली पडायचा.पण तो कचरा सरसकट फेकायचा नाही बरं, त्यात जे गव्हाचे दाणे असतात ते वेगळे करायला अजून एक चाळणी वापरायची माझी आई.दिवसेंदिवस हे काम चालायचं, करतांना कंटाळा यायचा, वाटायचं कित्ती गं हे काम आई, देना फेकून तो कचरा 😩
पण शेतक-याची पोर ती, दाण्या-दाण्याचं महत्व तिच्याइतकं कोणाला असणार, म्हणायची हे दाणे सुद्धा स्वच्छ करुन निवडून वापरता येतात, फेकायचे कशाला! अर्थात तेंव्हा या वाक्यातला सगळाच अर्थ समजायचाच असं नाही पण, ते बघून किंवा करुन मनावर संस्कार नक्कीच होत होते.

महत्प्रयासाने ही कामं आटपून भरलेल्या कोठ्या जागच्या जागी स्थिरावल्या की एकदाचा आम्हां पोरांचा जीव कोठीत आपलं भांड्यात पडायचा!!

आई-बाबा मात्र लगेच पुढचं मिशन सुरु करायचे.
हळद, तिखट आणि काळा मसाला बनवायचं साहित्य येऊन ठेपायचं. एकीकडे हळकुंडाचे तुकडे करुन, सुक्या तिखट मिरच्यांचे देठ काढून वेगवेगळ्या डब्यांमधे भरून तयार ठेवलेले असायचे. तोवर दुसरीकडे काळ्या मसाल्यासाठीचे जिन्नस मग त्यात धने, जिरे, दगडीफुल इ. खरपूस भाजतांना सगळं घर मसाल्याच्या घमघमाटाने भरून जायचं 😊
यासोबतच वर्षभर पुरेल इतकी शिकेकाई पावडर पण बनवण्याचं साहित्य एकत्र केलं जायचं त्यासाठी शिकेकाई, रिठा, नागरमोथा आणि बावंची/बावची हे योग्य प्रमाणात एकत्र करुन एका खास डब्यामधे दिले जायचे.
या सगळ्या डब्यांची वरात मग 'मसाला कांडप केंद्रा'कडे निघायची. तिथे नंबर लावून, 'शिकेकाई सर्वात शेवटी करा हं, नाहीतर मसाल्याला उगाच वास लागेल', असा सज्जड दम भरून आम्ही घरी यायचो.तयार झालेले मसाले,हळद-तिखट वगैरे आठवडा-पंधरा दिवसांनी बाबांसोबत जाऊन घेऊन यायचे. त्या कांडप केंद्रात येणारा सगळ्या मसाल्यांचा तो जरासा उग्र पण रिफ्रेशिंग वास फार आवडायचा मला 😊
वेळ मिळाला की बाजारातून आणलेल्या चिंचेचा नंबर लागायचा.चिंचेला शक्य तितकं स्वच्छ करुन, मीठ आणि हिंग लाऊन त्याचे गोळे एका मोठ्या काचेच्या बरणीत भरून ठेवले जायचे.आणि लगोलग ती बरणी जायची माळ्यावर. ऊन आणि पोरांच्या तावडीत सापडू नये म्हणून 😄
यानंतर आई करायला घ्यायची सातुचं/सत्तुचं पीठ - हा पण आमच्या सगळ्यांचा अतिशय आवडीचा पदार्थ, उन्हाळी मेव्यातला वन आॅफ दी इम्पाॅरटंट!
अत्यंत पौष्टिक आणि करायला, खायला पण एकदम सोप्पा.
धुतलेले गहू, फुटाणाच्या डाळ्या किंवा चण्याची डाळ, सुंठ, जिरे, वेलची किंवा जायफळ हे सगळं भाजून एकत्र दळूण आणायचं. दुपारच्या उन्हातून घरात आलं किंवा चार/पाच वाजता भूक लागलेली असली की गार दूध किंवा पाण्यात थोडं सातुचं पीठ आणि गूळ घालून खायचं 😋😋
एकदा काय झालं आई जरा बाहेर गेलेली, बाबा आॅफिसमधे, त्यामुळे फक्त आम्ही पोरं आणि आजोबा घरात होतो. पाच वाजता सातुचं पीठ खाऊया म्हणून ठरलं. मग शोधाशोध केली आणि एका डब्यात सापडलं, सगळ्यांना पुरेल इतकं पीठ घेऊन सगळ्या सोपस्कारासकट ते तयार केलं. खातांना काहीतरी वेगळा वास जाणवत होता नाकाला पण कोणी काही बोललं नाही. सगळ्यांनी अगदी मिटक्या मारत संपवलं! घरी आल्यावर आईने विचारलं, काय खाल्लं संध्याकाळी, आम्ही सांगितलं 'सातूचं पीठ!' आईला काय वाटलं माहीत नाही, तिने कोणत्या डब्यातून घेतलं विचारलं, आम्ही दाखवला. आईने कपाळावर हात मारला आणि हसायला लागली, म्हणाली अरे ती चकलीची भाजणी आहे!! 😂😂😂
अशा गमती-जमतींसकट उन्हाळी कामांचा आणखीन एक महत्वाचा टप्पा सुफळ संपूर्ण व्हायचा 👏👏👏

#आठवणीलहानपणाच्या # उन्हाळी कामं - भाग १

करोनाकृपेने सध्या आपण सगळे घरातच आहोत त्यामुळे उन्हाळ्याची सुट्टी अंमळ लवकरच चालू झाली म्हणायला हरकत नाही 😊
आमच्या फॅमिली व्हाॅट्सग्रुपला आईने काही दिवसांपूर्वी केलेल्या हातशेवयांचा फोटो टाकला आणि झर्रकन लहानपणात पोहोचले 😄 😄
उन्हाळी कामं करणं हा अगदी धामधुमीचा कार्यक्रम असायचा आमच्याकडे. आमच्या वार्षिक परिक्षेचं वेळापत्रक जाहिर झाल्या झाल्या, आईचं उन्हाळयामधे करायच्या कामांचं वेळापत्रक आकार घ्यायला लागायचं. आमचं तेव्हा ७/८ माणसांचं कोअर कुटुंब + मामा,मावशी,आत्या त्यांची पोरंटोरं आणि येणारे-जाणारे नातेवाईक मिळून चांगलं भरभक्कम एक्स्टेण्डेड कुटुंब होतं. त्यानुसार किती किलो शेवया, उडदाचे पापड, डाळींचे वडे/सांडगे, गव्हाच्या चिकाच्या कुरडया(२ प्रकार), बटाट्याचे चिप्स, पळीचे साबुदाणा पापड, लोणची, मसाले आणि बरंच काही(कमाल १५ जिन्नस बरं) किती प्रमाणात करायचं ते ठरायचं. त्यानंतर ठरायची क्रमवारी, आधी उडदाचे पापड की शेवया मग काय सांडगे की उपासासाठी लागणारे चिप्स आणि साबुदाणा पापड.
पण ह्या सगळ्या गोष्टी शक्यतो मे महिना चालू व्हायच्या आतच वाळवून पूर्ण व्हायला हव्या नाहीतर, वारा-वावधान येऊन सगळं एकतर उडून जाईल किंवा धूळीने माखल्या जाईल. ही यादी तयार झाली की मग यासाठी लागणाऱ्या सगळ्या साहित्याची यादी बनवली जायची म्हणजे उडदाची दाळ,मुगाची डाळ, काळीमिरी,बटाटे अन साबुदाणा अन काय न काय.. हा झाला पूर्वतयारीचा एक भाग!
दुस-या भागाची जबाबदारी बाबांची - एकीकडे यादीनुसार सामान घेऊन येणे आणि दुसरीकडे ही वाळवणं करायला ज्यावर टाकायची त्या जाजमांची तयारी करणे. त्यासाठी पदार्थानुसार वेगवेगळं साहित्य वापरलं जायचं, कधी आईच्या जुन्या साड्या असायच्या किंवा पातळसर प्लास्टिक किंवा सुती रुमाल आणि झाकायला म्हणून ओढण्या किंवा प्लास्टिक.याइतकंच महत्वाचं म्हणजे अंथरलेलं कापड उडून नको जायला म्हणून विटांचे छोटे-मोठे तुकडे किंवा दगड! सगळं वाळवण गच्चीत केलं जायचं, त्यासाठी मग गच्ची पण स्वच्छ धुतली जायची.
हुश्श!!
वाचतांना कदाचित सोपं वाटत असेल पण फुलप्रूफ प्लॅनिंग लागतं हं या सगळ्या सोपस्कारांना पार पाडायला!!
तर पूर्वतयारी व्यवस्थित झाली की मग आई तिच्या मैत्रीणींच्या ग्रुपमधे कळवायची आणि ठरलेल्या दिवसानुसार सगळ्याजणी कोणा एकीच्या घरी एकत्र येऊन कामाचा श्रीगणेशा करायच्या. फळीवरच्या शेवया असतील तर जरा गमतीशीरच प्रकार असायचा. आपण 'सि-साॅ' खेळतांना खालच्या बाजूला असलो की जशी पोझिशन होते तशा अँगलमधे एक फळी ठेवलेली असायची त्याला खालून धान्य भरलेल्या डब्याचा टेकू दिलेला असायचा आणि त्यावर एक काकू बसून हाताने तो शेवया बनवायच्या पिठाचा गोळा गोल गोल फिरवत बारीक नाजूक तार काढायच्या. ती तार लांबवत लांबवत मग त्या फळीवरुन खाली लोंबकळायला लागायची आणि दुस-या काकू ती तोडून त्याच खोलीत दुस-या कोपऱ्यात दोन खिडक्या किंवा कशाच्या तरी आधारे आडव्या ठेवलेल्या काठीवर वाळत घालायच्या.वर भर्र फिरणाऱ्या फॅनच्या वा-यात हे वाळवण सुकत राहायचं.
तसं बघायला गेलं तर शेवया करायच्या वेगवेगळ्या पद्धती आहेत आपल्याकडे, एक म्हणजे असं फळीवर बसून करु शकतो किंवा फळीवर हाताने फिरवायचं मशीन ठोकून पण अशाच प्रकारे शेवया करतात आणि जर अगदीच कमी प्रमाणात करायचं असेल तर अगदी तळहातावर पण शेवया बनवल्या जातात त्याला 'हातशेवया' म्हणतात,असो.
तर,मी शाळेतून आल्यावर आईच्या शोधार्थ बाहेर पडले की एखाद्या घरामधे आईसकट सगळ्या जणी असं काहीतरी चम्मतग काम करत आहेत हे बघून भारी वाटायचं 😄 😄 मला पण फळीवर बसून तसं करायची इच्छा व्हायची पण, 'लहान मुलांसाठी नसतं ते' ची नेहमीची सबब आडवी यायची.
एखादा आठवडा शेवयांचा असा जंगी कृतीशील कार्यक्रम पार पडला की क्वचित कोणाच्या घरी पापड लाटण्याचं रणशिंग फुंकलं जायचं. मग सगळ्या बायका त्या काकूंच्या घरी स्वतःचं पोळपाट-लाटणंरुपी शस्त्र घेऊन आssक्रमण करायला सज्ज व्हायच्या. ह्या सैन्याला 'पापडाची लाटी' स्वरुपातील छोटे छोटे गोळे दिले जायचे ज्यावर उभे-आडवे प्रहार करत पातळसर पापड लाटायच्या लढाईला तोंड फुटायचं!!
आम्ही तिघी बहिणी म्हणून आईने प्रत्येकीसाठी ह्या लाढाईला लागणारं खास पोळपाट-लाटणं सुद्धा घेऊन ठेवलं होतं 😊 😊
बाकी या लढाईमधे आम्हां मावळ्यांना सहभाग घ्यायला मुभा असायची पण बहुतांश मावळे हे फक्त 'पापड लाटी' पोटात टाकायच्या कामगिरी वरंच असायचे 😜
ह्या लाट्या पण महा बिलंदर बरं! जास्त प्रमाणात पोटात गेल्या की एकत्र येऊन त्याच युद्ध पुकारायच्या!! मग काय मावळ्याला पळता भुई थोडी व्हायची आणि परत,'कध्धीच खाणार नाही', अशी त्या उन्हाळ्यापुरती शपथ घेतली जायची 😁 😁
बटाट्याचे चिप्स करणे हा देखील जोरदार कार्यक्रम असायचा. त्यासाठी आठवडी बाजारातून किलोचा एक असे काही किलो ते पार पोतंभर बटाटे आणले जायचे. त्यांना स्वच्छ धुऊन ठेवायचं काम आमच्यापैकी एक-दोन जण करायचे.आई किंवा बाबा नाहीतर ताई मग त्यातला एक- एक बटाटा घेऊन खिसणीने त्याच्या चकत्या/चिप्स् पाडायला सुरुवात करायचे. हे चिप्स् मात्र एखाद्या मोठ्या भांड्यात मिठाच्या पाण्यात खिसणी ठेऊन करावे लागायचे जेणेकरून ते काळसर होणार नाहीत.
त्या भांड्याची थ्रेशहोल्ड व्हॅल्यू टच झाली की त्यातले चिप्स जायचे पाणी उकळत ठेवलेल्या भल्यामोठया भांड्यात, ज्यामधे ते व्यवस्थितरित्या शिजवले जायचे. जसजसे चिप्स शिजून तयार होतील तसतसे ते एका टोपलीमधे किंवा भांड्यामधे भरुन आम्हा चिल्लरपार्टीला 'गच्चीवर वाळत घालायला घेऊन जा', सांगितलं जायचं. मग ते गरम झालेलं भांडं त्या वाफाळत्या चिप्ससकट सांभाळत नेऊन गच्चीत ठेवायचं. ही कामगिरी पार पडल्यावर यापेक्षा जोखमीची कामगिरी असायची ते गरमागरम चिप्स वाळत घालणे! एका हातातून दुस-या हातात असे झेलत झेलत ते गरम चिप्स वाळत घालावे लागायचे तेही पटापट कारण, आईने तोवर खाली दुसरी टोपली भरून ठेवलेलीच असायची!
चिप्स बनवायचा कार्यक्रम अगदी सकाळीच चालू झालेला असायचा पण त्यातले एकेक टप्पे पार करत करत पार दुपार व्हायची. त्यामुळे गच्चीवर हातात गरम चिप्स्चं भांडं आणि डोक्यावर तळपणारा सूर्य यात अशी काही तारांबळ उडायची की विचारता सोय नाही!
हां पण त्यातल्या त्यात दिलासा देणारी एक गोष्ट व्हायची ती म्हणजे उकडलेल्या वाफाळत्या चिप्स् ला वाळत घालण्याऐवजी पोटाकडे वळवण्याचं काम पण चालायचं अधूनमधून 😜 जाम भारी लागतात हं तसे चिप्स 😋😋
पदार्थांच्या या धबडग्यात एकदाचा नंबर लागायचा खारोड्यांचा. बाजरीच्या कण्या काढून, त्या तेल, तिखट-मीठ घालून शिजवायच्या. त्यानंतर बसायचा पाट असतो नं त्यावर किंवा एखाद्या फळीला तेल लावून त्या कण्यांचे छोटे वडे किंवा गोळे एकसारख्या अंतरावर घालायचे आणि उन्हात वाळवायला ठेऊन द्यायचे. हा झाला वाळवणाचा प्रकार पण ह्यातल्या अर्ध्या कण्या बाजूला काढून, आई त्यावर लसणाची खमंग फोडणी करुन वर बारीक चिरलेला कच्चा कांदा आणि तेल घालून खायला द्यायची, काय चविष्ट लागतो हा पदार्थ अहाहा 😋😋👌
कोणताही पदार्थ असो, त्यासाठी वेळ आणि अंग मेहनत प्रचंड लागायची. असाच एक पदार्थ म्हणजे - गव्हाच्या चिकाच्या कुरडया! नाव वाचता क्षणी तो विचित्र आंबट वास घुमला असेल नं नाकात 😨 हा पदार्थ करण्याचं धनुष्य फक्त आई-बाबाच उचलायचे, एकतर तो चिक शिजवायला मेहनत फार आणि नंतर त्या यंत्रातून कुरडया पाडण्याचे कष्ट अपार! त्यामुळे, आम्ही आपलं नंतर तळलेली कुरडयाई फक्त आमरसात बुडवून खायला मदत करायचो 😜
बाकी,जसा रानमेवा असतो नं तसाच खारोड्या आणि गव्हाच्या चिकाच्या तीळ घालून केलेल्या कुरडया हा खास उन्हाळीमेवा बरं का.तुम्ही हे पदार्थ दिवसाच्या कोणत्याही प्रहरी नुसते खाऊ शकता किंवा अगदीच इच्छा झाली तर थोड्या तेलात खारोड्या आणि शेंगदाणे खमंग भाजून घ्या आणि कांद्यासोबत आस्वाद घ्या 😋👌
यथावकाश एकामागून एक सगळे पदार्थ बनवले जायचे आणि वाळवणं आटोपून डब्यामधे भरून ठेवायला सुरूवात व्हायची तोवर मे महिना येऊन ठेपलेलाच असायचा. सगळे जिन्नस ज्या प्रमाणात असतील त्यानुसार मोठे-छोटे, जर्मन(धातू)-स्टील-पितळीचे डबे माळ्यावरुन खाली जमिनीवर अवतरायचे. त्यातल्या सगळ्यात मोठ्या डब्यामधे गोलाकार केलेल्या शेवया अगदी अलगद विराजमान व्हायच्या. शिजवतांना, खातांना भलेही त्या तुटणारच असतात पण ठेवतांना मात्र कशा गोलाकारच ठेवायला हव्या 😊 एखाद्या डब्यात मग खळखळाट करत चिप्स् येऊन पडायचे तर कुठे कुरडईची कुरकुर ऐकू यायची. आणखीन कुठल्या डब्यात पापड स्थिरावत असायचे तर दुस-या डब्यात साबुदाण्याच्या पापडांचा नंबर लागायचा. एक,दोन करता करता अख्खं स्वयंपाकघर भरून जायचं त्या डब्यांनी!! मग प्रत्येकावर स्टिकर चिकटवून नामकरण केलं जायचं.
आणि अशाप्रकारे उन्हाळी कामांची पहिली लढाई यशस्वीरित्या जिंकल्याच्या समाधानात त्या सगळ्या डब्यांवरुन माझी आई अतिशय प्रेमाने नजर फिरवायची आणि तुडुंब भरलेल्या डब्यांची रवानगी माळ्यावर केली जायची 👏👏👏👏

माझे 'स्वयंपाका'चे प्रयोग (करोनाकृपेने)

लाॅकडाऊनमुळे आलेपाक करायची आली मला लहर,
व्हाॅट्सअप म्हणतं करोनावर आहे हे जालीम जहर!

युट्युब युनिव्हर्सिटी आली लगेच मदतीला धावून,
अन किलोभर जिंजर घेतलं स्वच्छ पाण्यात धुवून!

साल काढ,तुकडे कर,पाडला त्याचा कीस,
किचनमधला पसारा बघून नवरा म्हणे व्हाॅट इज धिस??

बत्ता घेऊन फोडली मग गुळाची ढेप,
घ्यावं किती प्रमाण पडला मोठा पेच 🤔

जिंजर खिसलं, गुळ फोडला झाली पूर्वतयारी,
आलेपाकयुद्ध सुरु करायला झाली तयार स्वारी 👩‍🔧

धगधगत्या आगीवर पॅन चढला जोमात,
गुळ-आल्याची आहुती जाऊन पडली होमात!

तास झाला घोटघोटून, उलटले चार तास,
तरी हाटेना गुळाचा पाक, देई भयंकर त्रास 🤯

सरतेशेवटी थकले हाथ, ठेवले खाली मी शस्त्र,
कुठून सुचली दुर्बुद्धी, घोकिते मन माझे त्रस्त 🤦

कढईतला 'पाक' आता परातीत विसावला,
'आलेपाका'चा धाडसी प्रयोग साॅलिडच फसला 😩

इतक्यात हार मानून बसेन, नाही मी त्यातली,
सुपीक डोक्याने माझ्या लगेच शक्कल लढवली 😎

'पाका'चा राग घालवाया केली रवानगी शीतकपाटात,
मोजीत बसले घटिका मी धरून हातावर हात!

प्रहर उलटले,दीस मावळले मोजता मोजता चार,
बघता त्या 'पाका'ची स्फटिका झाले मी गारेगार 😨

आता मात्र हद्द झाली, घेतला हातात सुरा,
उभे-आडवे वार करत ठेचला पाकाचा तोरा 🤛

टवके उडाले,ढिपल्या पडल्या झाला सगळा भुगा,
युट्युबच्या त्या 'मस्त' रेसिपीनी दिलाच शेवटी दगा ☹️

चव बघावी पदार्थाची म्हणून केली जरा धिटाई,
जिभेवर विसावता तुकडा, गम्मतच झाली बाई 😃

युरेका! युरेका! आनंदाने मारल्या उड्या मी चार,
आलेपाकाची परीक्षा झाले खरंच मी पार 👏

रंग ना आले रुप न तिला, चव मात्र खरी,
पावली हो पावली मला अन्नपूर्णा ब्रम्हेश्वरी 💃💃
#मुक्कामपोस्टUK

#मुक्कामपोस्टUK : Parle-G

Parle-G is an emotion..
Parle-G is a बचपन..
Parle-G d tastier companion..
Parle-G खाल्लं नाही असा क्वचितच कोणी आढळेल..
दुधासोबतचा हा जोडीदार पहिल्यांदा कधी भेटला ते आठवत नाही पण त्याच्याशी झालेली गट्टी अजूनही टिकून आहे 😊 अगदी युके मधे आल्यावर पण इंडियन ग्रोसरी मधे जेंव्हा हे गुटगुटीत बाळ नजरेस पडलं तेंव्हा हायसं वाटलं 😄
सच्च्या दोस्तासारखं कधीही मदतीला धाऊन यावं ते Parle-G नेच..वेळ-काळाचं याला बंधन नाही ना की पेयाचं!
दुध, चहा, काॅफी अगदी पाण्यासोबत सुद्धा सहज विरघळत तुमच्या जिव्हेला आणि पोटातल्या आगडोंबाला शांत करायचं सामर्थ्य आहे यांत 😋👌नाही म्हणायला याला दुध/चहामधून बुडवून 'अख्खा' बाहेर काढणं तसं जिकिरीचंच नाही का 😜 ए पण ताळशी साचलेलं ते गरगट पण चविष्टच लागतं हं 😘 मला जाम आवडतं 😁 😁
हां तर मी काय सांगत होते, ब्रेकफास्ट म्हणू नका जेवण म्हणू नका अगदी डिनरची पण जागा कधीकाळी याने भरून काढली आहे माझ्या हाॅस्टेलच्या वास्तव्यात!
बरं जसं पेयाचं बंधन नाही तसाच याच्याकडे गरीब-श्रीमंताचा भेदभाव देखील नाही हो, कित्ती गं गुणी ते बाळ 😊 😊
दोन रुपयाच्या पुडक्यात चांगली चार बिस्किटं येतात, त्यात रस्त्यावरचा एखादा भुकेलाही खुश होतो आणि चारचाकीत हिंडणाराही..
मी पार्ल्यात राहत असतांना Parle-Gच्या फॅक्टरी समोरून बस ये-जा करायची तेंव्हा सकाळ-संध्याकाळ सबंध पार्ल्यात या बिस्किटांचा असा काही गोडुस मधाळ सुवास पसरायचा ना अहाहा..छातीभरुन हा सुगंध प्यायला तरी रोज नवा आणि हवाहवासा वाटायचा 😘
एम गोष्ट मात्र खरी, Parle-G नंतर कित्ती आले किती गेले पण ह्या पठ्ठ्याचं स्थान अढळच आहे!!
#मुक्कामपोस्टUK

#मुक्कामपोस्टUK # सोलार टाॅईझ

युकेच्या ढगाळ वातावरणाला छेद देत सूर्योबादादा आता सक्काळी सक्काळी ६वाजेपासून ते पार रात्रीचे ८.३० पर्यंत मुक्कामाला येऊन दाखल झालेले आहेत 😊 उन्हाळ्याची इतकी आतुरतेने वाट मी आयुष्यात क्वचितच कधी बघितली असेल..तर असा हा सुखद (तापमान १२-२२) उन्हाळा आला खरा पण यावर्षी त्याचा आस्वाद कितपत घेता येईल हे तो कोव्हीडच जाणे! असो! तर रोज सकाळी जसा बाहेरचा निसर्ग मला प्रफुल्लित करतो तसेच माझ्या खिडकीतले हे वाॅबल/सोलार टाॅईज पण मज्जा आणतात 😄
नाचो मेरे सोलार टाॅईझss
#मुक्कामपोस्टUK

#मुक्कामोस्टUK # UKFlowers

Amelanchier arborea जातीचं झाड माझ्या यूकेमधल्या घरासमोर आहे. आपला गुढीपाडवा असतो नं साधारण त्यादरम्यान ह्या झाडाला बहार येतो.
हिवाळ्यामधे अक्षरशः काटकुळ्या झालेल्या ह्या झाडाला वसंतऋतुमधे धुमारे फुटायला लागतात आणि बघता बघता अख्खं झाड पांढऱ्याशुभ्र फुलांनी डवरुन डोलायला लागतं 😍 😍
रोज सकाळी दिवानखाण्याच्या खिडकीचा पडदा बाजूला सारला की या मनमोहक झाडाचं सुखद दर्शन होतं आणि काही क्षण अगदी मंतरल्यासारखी मी त्याला बघत उभी राहते..
कधी सकाळच्या कोवळ्या उन्हात त्याचं मनमुराद भिजणं चालू असतं तर कधी करड्या आकाशाच्या ढगाळ पार्श्वभूमीवर शांत संयमी योग्यासारखं ध्यानमग्न चित्त दिसतं..जसा जसा दिवस पुढे सरकतो तसं त्याचं रुप अधिकच उजळत जातं..माझ्या आॅफिसच्या रटाळ कामांधून डोकं वर काढून खिडकीतून सहज डोकवावं तर त्याचं वा-याच्या झुळकेसोबत डोलणं सुरु असतं..जेंव्हा सूर्य मावळतीकडे झुकतो तेंव्हा पुन्हा एकदा त्याला सोनेरी झळाळी येते..अहाहा काय सुरेख दिसतात त्याची सोनपिवळी फुलं तेंव्हा 😘 😘
जसजशी संध्याकाळ आसमंतात फुलायला लागते तशी या झाडाची फुलं अधिकच शुभ्र दिसायला लागतात..संध्याछाया गडद झाल्या की चांदण्यांचं झाडच जणू उभं राहतं माझ्या खिडकीमधे 😍 😍 दिवसाच्या कोणत्याही क्षणी मी त्याच्याकडे बघितलं तरी नवीनच पांढरा रंग दिमाखात मिरवतांना दिसतो..
ह्या झाडाच्या सुखद सहवासामुळेच माझा सक्तीचा बंदिवास देखील सुसह्य बनला आहे 😊 😊
#मुक्कामोस्टUK
#UKFlowers

#मुक्कामपोस्टUK # रवाssळ तूप

राणीच्या देशात मारे सगळी सुखें आहेत हों पण चितळेंचं तूप काही मिळत नाही!!
आणि तुंपाशिवाय तर आमचे पान हलत नाही..त्यात हा लाॅकडाऊन आलान शिंचा, आता काय करावें बरें..शेवटी आणलं unsalted butter आणि दिलं आधन ठेऊन!
चांगलं तासभर उकळल्यावर साजूक तुपाचं रुपडं दिसायला लागलं हों
आणि सरतेशेवटी अस्सं रवाssळ तूप डब्यामधे विराजमान झालं 😍 😍

#मुक्कामपोस्टUK #stayhomestaysafe

भारतामधे लाॅकडाऊन आहे पण किराणा-भाजी या गोष्टी मिळत आहेत.या गोष्टी घ्यायला काही ठिकाणी झुंबड उडाली आहे तरीही अशा परिस्थितीत ते जमिनीवर रकाने आखून अंतर ठेवायची कल्पना ज्याने कोणी काढली ती भारीच😁
पण भाजी किंवा जीवनावश्यक सामान मिळत आहे नं मग चला, असं म्हणून काही नग रोजच घराबाहेर पडतात 🤦😣 त्यांना परिस्थितीचं गांभीर्य अतिउशीर होण्याआधी कळो म्हणजे झालं!!
हां तर इथे आमच्या गावामधे फक्त सुपरमार्केट्स आणि फार्मसी चालू आहेत. इथे दूधवाला नाही नं आणि online सामान फक्त जे ७०वयोगटाच्या वरचे आहेत किंवा आजारी आहेत अशाच लोकांना मिळत आहे. त्यामुळे आम्ही काल सामान आणायला अक्षरशः जीव मुठीत घेऊन घराबाहेर पडलो.क्वचितच एखादी गाडी रस्त्याने जातांना दिसत होती.
फार्मसी मधे जर तुम्हांला online prescription द्वारे डाॅक्टरांनी औषध लिहून दिलं असेल तर ते घ्यायला फक्त आतमधे जायला परवानगी देत होते, जेणेकरून लोक गर्दी करणार नाहीत.
सुपरमार्केटच्या दारात दोन गार्डस उभे होते सर्वांना विनंती करुन कुटुंबातल्या फक्त एकाच माणसाला आत जाऊ देत होते.आत गेल्यावर सगळ्या वस्तू अगदीच नेहमी इतक्या नाही पण माणशी एक तरी मिळेल इतपत रचून ठेवलेल्या दिसल्या.तुरळक गर्दी होती त्यामुळे दर काही मिनिटांनी लाऊडस्पीकर वर सुचना दिल्या जात होत्या,'कोणतीही वस्तू जास्तीत जास्त तीन नग घेऊ शकता, कृपया दुस-याचा पण विचार करा आणि खरेदी करा'.
करोनाविरोधी लढ्यामधे प्रत्येक देश आपापल्या परीने निकराचे प्रयत्न करत आहे.पण फक्त राजकारणी किंवा डाॅक्टर्स,नर्सिंग स्टाफ यांची जबाबदारी नाहीए तर आपली प्रत्येक माणसाची जबाबदारी आहे की आपण स्वतःला या रोगापासून वाचवायला हवं!!
थोडे तरी स्वार्थी व्हा आणि घरातच रहा!

#मुक्कामपोस्टUK # अनास्था

करड्या शिस्तीच्या,मॅनर्स आणि एटिकेट्स मानना-या आणि कधिकाळी पाळणा-याही या राणीच्या देशात सद्य परिस्थितीत लोकांचं वागणं अगदीच विरूद्ध झालं आहे 😥 रस्ता,ट्रेन,बस कुठेही असतांना बहुतांश लोक शिंकतांना/खोकताना तोंडावर हात ठेवत नाहीत की टिश्यू वापरत नाहीत 😣 बरं सांगायला जावं तर त्यांचा ब्रिटिश अभिमान दुखावला गेला आणि शिव्यांची लाखोली वाहायला सुरूवात केली तर काय करा 😳 🤦
बहुदा ही लोकं स्वत:ला अमर वगैरे समजतात किंवा जबरदस्त प्रतिकारशक्ती आहे अशा भ्रमात वावरतात. तरी आजमितीला ११०० कोरोनाचे रुग्ण झाले आहेत यूके मधे पण इथल्या लोकांना त्याचं गांभीर्य अजूनही कळत नाही!!
तसं बघायला गेलं तर 'टाॅयलेट रोल्स आणि सॅनिटायझर्स,हॅण्ड-वाॅश, wipes' या गोष्टींची खरेदी करुन घरं भरून ठेवली आहेत पण सार्वजनिक ठिकाणी जराशी काळजी घ्यायला इतकी अनास्था???
जगभरातल्या बहुतांश देशांनी सगळं बंद केलं आहे पण इथे असणारं सरकार अजूनही डोकंच खाजवत बसलंय 🤔🤔 #मुक्कामपोस्टUK

Feedback

Feedback is an integral part of any process, most of the times either it's neglected or not communicated correctly.
Following can be the characteristics of a Feedback
- it should not be ambiguous
- be it descriptive or brief must pass on the right message
- it's Giver's responsibility to deliver it in a way that receiver should be able to act upon it.
e.g. Your profile matches 90% but we have got another candidate whoz profile matches 99%, so you are not selected.
How on earth I should interpret it to overcome the gap of 9% to be able to qualify for that job??
भाजी बेचव आहे/ ह्या, अशी भाजी केली होती का कोणी?? तुला काही येतंच नाही!! मग आपण ती भाजी चाखून बघावी तर कळतं मीठ कमी घातलं गेलं! हेच जर 'भाजीत मीठ थोडं कमी आहे', असं सांगितलं तर दुरूस्ती करता येऊ शकते आणि पुढच्या खेपेला चूक टाळता येऊ शकते!
पण अशा क्षुल्लक गोष्टींपासून ते अगदी आॅफिसच्या appraisal पर्यंत, कोणत्याही गोष्टीबद्दल feedback द्यायची वेळ येते तेंव्हा अर्थपूर्ण आणि समोरच्याला समजेल अशा भाषेत तो सांगितला जात नाही किंवा काही कारणांमुळे मूळ मुद्याला बगल देऊन नुसतीच बडबड केली जाते!
कधी कळणार आपल्याला की it's a Feed-back so you are suppose to 'Feed'-'Back' the right information to the receiver!!

कॅप्टन तानिया शेरगिल

कॅप्टन तानिया शेरगिल या पहिल्या महिला आहेत ज्यांनी Army Parade Day च्या कार्यक्रमामधे all men contingent चं नेतृत्व केलं आणि नवा इतिहास रचला 👏👏
यासोबतच अतिशय महत्वपूर्ण अशा प्रजासत्ताक दिनाच्या पूर्ण परेडचं नेतृत्व देखील त्या करणार आहेत 👩‍✈️ She will serve as The Parade Adjutant on the occasion of Republic day 26th January 2020
ही बातमी वाचली आणि ऊर अभिमानाने भरून आला 😊 😊
प्रजासत्ताक दिनी त्या सर्व परेडचं नेतृत्व करुन फक्त स्वतःचं एकटीचं किंवा त्यांच्या कुटुंबाचं नाही तर कदाचित माझ्यासारख्या अगणित मुलींचं स्वप्नं जणू पूर्ण करणार आहेत आणि पुढच्या पिढीतल्या असंख्य तानिया किंवा प्रियंकासारख्या मुलींना त्या वाटेवर चालायला प्रेरीत करणार आहेत.
तुम्ही त्यांचे व्हिडिओ क्लिप्स बघा आर्मी-डे परेडचे whatta grace in her actions, passion in her eyes marvelous 👌🙌🙌
स्वातंत्र्यदिन आणि प्रजासत्ताक दिनाच्या परेडचं मला लहानपणापासून प्रचंड आकर्षण!
त्यामुळे शाळेत असतांना MCC मधे सहभागी झाले आणि कॅप्टन होऊन या दोन्ही दिवशी माझ्या ट्रूपचं नेतृत्व दरवर्षी केलं.
स.भु.शिक्षण संस्थेच्या मोठ्ठ्या ग्राऊंडवर परेडची प्रॅक्टिस करतांना जणू काही दिल्ली परेडची प्रॅक्टिस करत आहे असं मला सतत वाटत राहायचं 😊 प्रचंड मजा यायची आणि आपण खूप जबाबदारी असणारी भूमिका निभावत आहोत याचा प्रत्यय पावलागणिक यायचा.
पुढे ११वीत गेल्यावर मी NCC मधे नाव नोंदवलं. खरं तर माझं science होतं पण तरीही NCC च्या शिस्तीमुळे सगळे लेक्चर्स, प्रॅक्टिकल्स करुन सुद्धा परेडसाठीचा सराव आणि इतरही अनेक गोष्ट सहज साध्य करता आल्या.
१२वी मधे गेल्यावर एके दिवशी आम्हांला दोन 'सिनियर्स' भेटायला आल्या. भारताचा झेंडा असलेलं लाल रंगाचं ब्लेझर घालून आल्या होत्या. त्या दोघीजणी नुकत्याच झालेल्या प्रजासत्ताक दिनाच्या दिवशी NCC च्या मुलींच्या ट्रूपमधे होत्या!!
त्या क्षणी माझ्यासाठी त्या दोघीही सेलिब्रेटीजपेक्षा कमी नव्हत्या 😊 😊
त्यांच्याकडून आम्हांला प्रजासत्ताक दिनाच्या दिमाखदार सोहळ्याचं वर्णन तर ऐकायला मिळालंच पण परेड ची तयारी कोणत्या काठिण्यपातळीवरची असते याचं शब्दशः चित्र समोर उभं राहिलं. जणू काही आर्मी-ट्रेनिंगचं!
त्या क्षणापासून आमच्या ट्रूपमधल्या प्रत्येक मुलीचं एकच ध्येय होतं - rigourous practise. जेणेकरून प्रजासत्ताक दिनाच्या परेडसाठी निवडल्या जाणाऱ्या संघामधे सहभागी होता यावं!! पण..
मला मात्र ते स्वप्न अर्धवटच सोडून काही वेगळे निर्णय घ्यावे लागले..दुर्दैवाने NCCशी असलेली नाळही तुटली 😔😔
खंत वाटते क्वचित कधीतरी ..माझं पहिलं-वहिलं स्वप्नं मी असं निर्दयीपणे संपवायला नको होतं 😓